Δυο σκέψεις που συναντήθηκαν στον "Έρωτα"

ΕΡΩΤΑΣ

«Όλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ' τον εαυτό τους»


να γίνω άλλος μέσα από σένα, να γδυθώ εμένα μαζί με τα ρούχα μου, να φορέσω εμένα με κάτι από σένα

Να σε μάχομαι στα ίσια, δεμένη απάνω σου, διαλύοντας το "εγώ" μου στο "εσύ", να σου κλέβω ανάσες, για να γεννιέμαι ξανά


«δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε»


σύγκρουση, πόνος, εγωισμός, πώς θα σε φορέσω αν δε σε γδάρω πρώτα;

Να με κατέχεις, έτσι όπως ποτέ δεν με κατείχαν… Τα νύχια μου να γράφουν το "σε θέλω"! Να με τρως και να σε κομματιάζω.


«σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι»


αβοήθητος μπροστά στον έρωτα, βλάκας, χλεύη των φίλων, ναι! εχθροί όμως ή.. μαζί;

Χωρίς άλλοθι, χωρίς δικαιολογίες, γυμνοί από λογική και σωφροσύνη, απέναντι, αντίθετοι, ανόμοιοι, μα και μαζί. Μαζί σου Αίμα μου!


«βγάλανε μια κραυγή»


εμείς, μ' ακούς;

Στα μάτια κοίτα με! Στα μάτια… Τώρα!


«σαν ναυαγοί, που, λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα»


αναλαμπή, λίγο πριν σε χάσω, βλέπω τον παράδεισό μας - εσύ;

Κράτησε με! Σώσε με! Θα βυθιστώ μαζί σου. Δεν υπάρχει τόπος που να θέλω να υπάρξω Δίχως Σου…


«κάπου μακριά.»


όσο μακριά, μπορώ ναρθώ, εσύ μου το μαθες

Αφού εγώ θα είμαι εκεί, κι εσύ εδώ…


«Κι όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους σα δυο μεγάλα ψαροκόκκαλα»


τι να μείνει άραγε από μας - σε ένα, δύο, δέκα χρόνια;

Δεν με νοιάζει το "μετά". Ο χρόνος μου τελειώνει ήδη… Έζησα!


«ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούργιου μάταιου πρωινού»


μία ανάμνηση ένα σκοτεινό πρωινό του Νοέμβρη; ή αυτό το φορεμένο "εμένα με κάτι από σένα";

Στη Μνήμη μου κοιμάσαι πάλι… Μέσα Μου. Δεν θέλω να ξέρω τίποτα…

υγ έρωτας, πόνος, χαρά, εγώ, εσύ.. μέσα μας, δίπλα μας, γύρω μας.. τα βιώνουμε ωστόσο ο καθένας διαφορετικά. η "γνωριμία" μέσα από τα λόγια μας - έστω μέσω της μπλογκόσφαιρας - μας παρότρυνε να μοιραστούμε σκέψεις, συναισθήματα, συνειρμούς.. κι αυτή η αλληλεπίδραση μας έσπρωξε σε μια κοινή ανάρτηση, με την ελπίδα το "δύο" να είναι πιο όμορφο από το "ένα". εκεί άλλωστε οδηγηθήκαμε διαβάζοντας τους στίχους του Τάσου Λειβαδίτη που στάθηκαν η αφορμή για αυτή την ανάρτηση..

madame de la luna

oblivion

..λίγο;

δεν έχω κάτι άλλο να πω;
ίσως να μη θέλω,
να μη με πιστεύω,
να με ειρωνεύομαι κατά βάθος
ίσως απλά θέλω να μιλήσω μόνο σε μένα
και να με διαβάσω μόνο εγώ
καιρός μου είναι
εδώ γύρω θα'μαι
αλλά όπως λέει κι η Τάνια
άλλο δε μπορώ, τώρα να σταματήσουμε λίγο

με διάθεση ξεγυμνώματος (II)

Βήματα στην κατηφόρα, λαχανιασμένα
Δεν προλαβαίνω να δω
Έρχονται ή απομακρύνονται;
Ποιοι τρέχουν πιο γρήγορα;
Οι μέρες ή οι άνθρωποι;
Θυμάμαι κάποτε τους κατηγορούσα που περνούν
Κάποιοι κατηγόρησαν κι εμένα που πέρασα
Ή που τελικά δεν ήρθα καν – κι ας ήμουν εκεί
Ύστερα κατηγορούσα τη ζωή, τη συγκυρία, την τύχη
Την τύχη ή τη μοίρα
Ή και τις δύο μαζί
Μετά από δίκες και δίκες, άρχισα να κατηγορώ κι εμένα
Άργησα, ε;
Ένας κόμπος οι απλωμένες φωτογραφίες
Μοιάζουν με αστερίες οι στίχοι που θυμίζουν
Έφταιξα – χαίρω πολύ
Ενοχή άγνοιας
Στο δίλημμα «ένοχος ή βλαξ»
Απάντησα
γ. όλα τα παραπάνω
Άδικα δάκρυα, ίσως κι άδικες χαρές
Χαρές και δάκρυα ανάγκης

εκεί ήταν το θέλω μου τελικά; κράτα το αν το βρεις
Σαν παιχνίδι ήταν, σα να έπαιζα συγκρουόμενα
Αλλά δεν σκέφτηκα πριν μπω στο αυτοκινητάκι
Πόσο σκεφτόμαστε άλλωστε πριν αρχίσουμε ένα παιχνίδι;
Μόνο όταν υπάρχει στοίχημα το σκέφτεται κανείς να παίξει ή όχι
Δεν είναι στενάχωρο τώρα
Είναι πίσω μου – πολύ
Λες και είμαι κάποιος άλλος εγώ
Είμαι
Μια συνεχής διεργασία η ζωή, είπε κάποια μου φωνή
Σκόνταψα σε εκείνη την πόρτα
Του σπιτιού που είχε ζήσει ο Κουν
Έτσι έλεγε απ’ έξω
Εσύ να δεις θα σκόνταψες κάπου αλλού μάλλον
Και κάπου θα σκοντάψει ο επόμενος, κάπου εγώ αύριο
Και σκέφτηκα μετά, κατηφορίζοντας, ότι πάντα σηκωνόμαστε
Μέχρι που κάποια στιγμή σηκωνόμαστε μαζί
Δε με νοιάζει ποιος σηκώνει ποιον
Το στοίχημα είναι – υποθέτω – πόσο κρατάει μετά ο καθένας
Αυτό που δημιουργούμε μαζί
Εμάς.

αιρετικές απόψεις περί ηθικής, μαζοχισμού, μικροαστισμού ..

πολλές προσλαμβάνουσες, αυτές τις μέρες.. "χρωστάω" ένα ποστ εμπνευσμένο από αυτήν την φωτογραφία στα Εξάρχεια στην roadartist, είχα διάφορες σκέψεις περί απώλειας μετά από δύο αναρτήσεις που διάβασα πρόσφατα, αλλά μια συζήτηση σήμερα βαθιά κι έξυπνη (από τις σπάνιες) σε συνδυασμό με ένα θέμα με το οποίο ασχολούμαι τελευταία επαγγελματικά με οδήγησαν αλλού.. αφέθηκα στη διεργασία που λέμε στη δουλειά μας κι έφτασα εδώ.

σκέφτομαι ότι αιωρείται μια μεταηθική.

βλέπεις ανθρώπους να προβάλλουν ένα μικροαστικό πρότυπο ως lifestyle (χωρίς βέβαια να το καταλαβαίνουν συνήθως), να αναπαράγουν στερεότυπα ηθικής που είχαν οι γονείς τους. και μάλιστα να τα υποστηρίζουν με σθένος έως και έπαρση. κι όλο αυτό συνδυάζεται με μια underground σεξουαλική ζωή προκλητική, «εναλλακτική», που δεν αρκείται στην ομοφυλοφιλία, αλλά περνάει εύκολα στο σεξουαλικό μαζοχισμό.
υπάρχει μια αντίφαση, αν με πιάνεις. μπορεί να γίνει επικίνδυνο. επειδή είναι σα να τρέχει κανείς ταυτόχρονα με δύο ταχύτητες. από τη μία υπάρχει ένα ηθικίστικο φαίνεσθαι, αδιαφοροποίητο, που προφανώς μας πάει πίσω σε κοινωνικό επίπεδο κι από την άλλη μια προσπάθεια υπόγειας διαφοροποίησης, μια τάχα μου απελευθέρωση, που τελικά είναι απλά ένα αντίβαρο στο μικροαστισμό.
η εικόνα του παππού με το βασιλιά και το σκρίνιο (που λέει κι ένας φίλος), το σωστό και το λάθος της μαμάς, οι Τούρκοι είναι κακοί, οι φυλακισμένοι μαλάκες και η ορθοδοξία σώζει. ψευτοηθική οικογενειακή.
τι κάνει έναν άνθρωπο να την υιοθετήσει όμως; παρόλο που τελικά τον πιέζει; άλλοι λένε ότι αρκεί η βλακεία. άλλοι ότι βολεύεται κανείς – μιας και δεν χρειάζεται να διαφοροποιηθεί σε συνειδητό επίπεδο, δεν χρειάζεται να παλέψει για τίποτα, να κοιτάξει μέσα του για να βρει κάτι άλλο, διαφορετικό, κρατάει το ήδη δοσμένο, το εύκολο, αφού άλλωστε περιλαμβάνει αφορισμούς και θέσφατα.
όταν βλέπεις με έπαρση κι απαξίωση ό,τι έχεις μάθει πως δε χωράει στην ηθική της μαμάς, αυτό προϋποθέτει ότι έχεις βρεις έναν τρόπο να χωράς εσύ. και χωράς όταν είσαι ατσαλάκωτος. όταν δεν φαίνεσαι «ανήθικος». αρκεί να φαίνονται οι άλλοι.
η αντίφαση αυτή όμως γεννά μια γνωστική ασυμφωνία, πιέζει. η πίεση κάπου πρέπει να διοχετευτεί. κάπως πρέπει να διαχειριστεί κανείς τις ενοχές του – γιατί αν μη τι άλλο στην ηθική της μαμάς δε χωράει η ομοφυλοφιλία.
εκεί μπαίνει το σεξ. η μαζοχιστική πρακτική, λοιπόν, μπορεί άνετα να παίζει το ρόλο της τιμωρίας που πηγάζει από αυτή την εσωτερική αίσθηση ενοχής. ή μια άλλη άποψη είναι ότι η τάση στο σεξουαλικό μαζοχισμό μπορεί να είναι μια προσπάθεια δραπέτευσης από τον εαυτό. γιατί τελικά υπάρχουν ακόμα μερικοί άνθρωποι που θεωρούν το σεξ ξεκομμένο από την υπόλοιπη ζωή τους. ότι δεν έχει προεκτάσεις. ότι υποδύονται ρόλους και είναι άλλοι την ώρα του σεξ κι άλλοι την υπόλοιπη μέρα. η επίγνωση της πραγματικότητας, η υιοθέτηση μιας ηθικής που δεν χωράει τους ίδιους που την φέρουν, είναι δυσάρεστη, δύσκολη στη διαχείριση, αδύνατη κατά τη γνώμη μου.

εύλογα το άτομο ωθείται στο να δραπετεύσει από αυτήν, άλλωστε η απώλεια του ελέγχου το απελευθερώνει από τη δυνατότητα να παίρνει αποφάσεις. από την ευθύνη του εαυτού του. όπως ακριβώς δεν πήρε την ευθύνη της διαφοροποίησής του και της διαμόρφωσης της δικής του ηθικής, αλλά υιοθετεί την μικροαστική ηθική που βρήκε έτοιμη – που δεν έχει χώρο για αυτόν.

μακριά από μένα οποιαδήποτε κριτική στην οποιαδήποτε σεξουαλική πρακτική. αντιθέτως. είμαι κι εγώ μέσα σε αυτές όπως οι περισσότεροι από εμάς.

αλλά ποτέ δεν θα πω ότι έτσι γουστάρω, γιατί απλά έτσι γουστάρω. είμαι από τους ξυνούς, καταθλιπτικούς, μίζερους τύπους που πιστεύουν ότι πάντα υπάρχει ένα γιατί από κάτω. κι ας μη μας αρέσει.

κι αν ξεδίπλωσα συλλογισμούς στο μυαλό μου για το θεματάκι αυτό, είναι επειδή είδα αυτή τη "δραπέτευση" γύρω μου και δεν μπορούσα να καταλάβω πως λειτουργούσε, γιατί υπήρχε. και κυρίως γιατί με ενοχλεί πάντα αυτή η μικροαστική ηθική. η ηθική του βγάζω τον άλλον μαλάκα, ανήθικο κλπ για να εξυπηρετήσω την ατσαλάκωτη, ηθική εικόνα που έχω για μένα.

την καλησπέρα μου!