Saturday 29 November 2008

...αλλά τι;

Με ενοχλεί το politically correct στη συζήτηση για το aids. Όπως βέβαια και για τόσα άλλα. Ξέρουμε πάρα πολύ καλά να μιλάμε με ευχολόγια. Στην πράξη; Θυμάμαι πόσο αιρετικά κι οργισμένα μιλούσα για το τι κάνουμε εκτός του να είμαστε τυπικά σωστοί στα λόγια, σε συζητήσεις πάνω από καφέδες και τασάκια τα χρόνια της σχολής. Τότε ήταν που αποφάσισα να επιλέξω ως θέμα της διπλωματικής μου το πώς διαχειρίζεται κανείς την οροθετικότητά του. Το aids ως τότε μου φαινόταν ακαδημαϊκή συζήτηση, δεν αφορούσε τη ζωή μου. Και ήθελα να έχω επαφή με όλο αυτό, να αποκτήσει εικόνα και φωνή, να με αφορά. Οι «συνεντεύξεις» με τους φορείς ήταν από τις εμπειρίες που με έκαναν σοφό – τις ανακαλώ ακόμα και σήμερα, κι ας έχουν περάσει παραπάνω από πέντε χρόνια. Βαριέμαι να μιλήσω με στερεότυπα και να πω πως πρόκειται για ανθρώπους σαν κι εμένα κι εσένα, θεωρώ ότι απευθύνομαι σε νοήμονες, οπότε αυτά είναι περιττά. Επίσης βαριέμαι να πω ότι ούτε στιγμή δεν ένιωσα φόβο, απειλή κλπ.

Νομίζω ότι το μόνο που θέλω να προσθέσω σε όλα όσα έχουμε διαβάσει κι ακούσει για το aids, είναι κουβέντες που μου έμειναν αποτυπωμένες. Από τότε. Θυμάμαι τον Τ. ο οποίος μιλώντας για το στιγματισμό, το ρατσισμό απέναντι στους οροθετικούς, μου είχε πει ότι «όταν είσαι πούστης και έχεις και aids, για αυτούς είσαι δυο φορές πούστης».. Θυμάμαι τον Β. να ανακαλεί την αίσθησή του εκείνης της εποχής που δυστυχώς δεν έχει αλλάξει ακόμα στα μυαλά πολλών – κυρίως ετεροφυλόφιλων – ότι «το aids για μένα ήταν μέχρι την Ομόνοια τότε, όχι στα Εξάρχεια..». Θυμάμαι το Φ. χαμογελαστό να υποστηρίζει με πάθος ότι «όποιος ασχολείται με την αρρώστια ασχολείται και η αρρώστια με αυτόν, είναι αμοιβαία τα αισθήματα», υποστηρίζοντας ότι από τότε που το πήρε απόφαση και δεν μεμψιμοιρούσε ένιωθε καλύτερα με τον εαυτό του.. Και δε μπορώ να ξεχάσω τον Σ. όταν περιέγραφε με τον πλέον «γλαφυρό» τρόπο τον φόβο για το ίδιο του το σώμα, εξαιτίας της άγνοιας.. «στην αρχή ήθελα να τραβήξω μαλακία και μου ερχόταν ότι έπρεπε να βάλω προφυλακτικό..» .

Θα σας αφήσω με ένα τραγούδι που γυρόφερνε στο κεφάλι μου όσο έγραφα αυτές τις γραμμές και με κάποιες λέξεις μιας καθηγήτριάς μου στη σχολή.

..Ανεμπόδιστα λοιπόν αναδύεται ο φόβος. Ο αρχέγονος φόβος απέναντι σε αυτή την ανατρεπτική σύζευξη του έρωτα και του θανάτου.. το ερώτημα του Rilke παραμένει ανοιχτό: «κάτι πρέπει να κάνουμε για το φόβο. αλλά τι;».. Φ.Τ.


υγ το γεγονός ότι αναφέρω μόνο τα αρχικά του ονόματος της καθηγήτριάς μου ακολουθεί τη γραμμή του ποστ πιο πάνω, έτσι, για να μη χάσω το σαρκασμό μου (και την πολιτική μου ορθότητα).. ;)
υγ2 στο ερώτημα του Rilke νομίζω ότι απαντάω σιγά σιγά..

Sunday 23 November 2008

ένα κομμάτι (μου) αβοήθητο..

μα δεν είχα ποτέ πρόβλημα με τις κυριακές. όχι, ούτε με τη βροχή.
με το πατρικό μου; σιγά, τι μου φταίνε κι αυτοί. κάθε άλλο, πιο ήρεμη σεζόν δεν θυμάμαι να έχουμε περάσει.
τότε; γιατί αυτό το αβοήθητο σήμερα;
σα να σκάσανε όλα τα άγχη και οι έννοιες μαζί.
τι θα γίνει με τη δουλειά; θα'χω δουλειά από Γενάρη;
κι αν έχω, θα συνεχίσω να βουλιάζω στη ρουτίνα της επειδή είναι σταθερά (αλλά λίγα) τα λεφτά;
κι αν δεν έχω, θα μπορώ να συντηρώ σπίτι και γραφείο;
πότε θα ξεμπερδέψω με το γραφείο γαμώτο; τόσο καιρό σημειωτόν. βουνό μου φαίνεται, γαμώ τα έπιπλά μου και τους χρωματικούς συνδυασμούς.
μες στο δεκέμβρη ομιλίες, συνέδρια, καμία προετοιμασία εγώ, θα μου σκάσει τελευταία στιγμή το άγχος και δεν θα'χω τι να το κάνω, γιατί δεν κάθομαι να τα κοιτάξω;
κι αυτα τα ρημαδοβιβλία που αγόρασα πότε θα τους ρίξω μια ματιά;
κανα χειμωνιάτικο να πάρω πρέπει, άνοιξα τη ντουλάπα σήμερα, λες και ζω στη μοζαμβίκη, τίγκα στο κοντομάνικο.
κάνω καράφλα άραγε; γιατί αυτό που είπε η μικρή σαν του μπαμπά έχουν γίνει τα μαλλιά σου πίσω δε μου ακούστηκε πολύ καλό;
δε θέλω να γίνω ο πατέρας μου - αυτός άλλωστε τρέχει με όλα και τα καταφέρνει, εγώ μέσα στην εκκρεμότητα είμαι. ουυυφ..
μεγαλώνω;
και περιμένοντας το τρένο, έβλεπα τη γόπα μου να γίνεται μούσκεμα από τη βροχή κι είχα χαθεί. και με έβλεπα να απαντάω σε όλους ότι οκ, κουλ, όλα καλά μωρέ, να με τη δουλειά είναι λίγο περίεργα αλλα γενικά είμαι σε προσαρμογή και θα δείξει. αλλά χαλαρά.
ε όχι. παίζε εσύ τον χαλαρό κι ωραίο, να έρθει μια κυριακή στο πατρικό σου να σου σκάσει το αβοήθητο παιδί κατακούτελα και μετά να αναρωτιέσαι μήπως φταίει η βροχή ή τα λόγια του παπά.
ακούω συνέχεια για ευθύνη, μοναξιά, ενηλικίωση, αυτονόμηση.. και τα λέω κι εγώ.
να κλείσω παράθυρα και κουρτίνες, κινητά και δίχτυα και να κάτσω στο σκοτάδι, χωρίς τις ευθύνες και τις οδηγίες και τις δουλειές και τα πλάνα..
και μετά να ξαναπώ στον εαυτό μου ότι όντως μοναχός σου τις βρίσκεις τις άκρες και κάπου καταλήγεις.
και να χαρώ που είμαι εδώ και σου μιλάω και μου λες όσα μου λες και για όσο είμαι εδώ κι εσύ εκεί είναι ωραία.
και τραβάμε το δρόμο μας όλοι - και κάπου βρισκόμαστε κάπου χανόμαστε, κάπου ακουμπάνε οι γραμμές μας, οι πορείες μας. κι είναι ωραία. κι αν δεν μας αρέσει ώρες ώρες, δεν τρέχει. έτσι είναι.

και τώρα θα πεταχτώ στο καφεκούτι, να δω δυο ανθρώπους που οι πορείες μας ήταν κοντά πριν από 10 χρόνια.. τώρα δα έσκασε το τηλεφώνημα.. τελειώνοντας την παράγραφο, όχι πες μου δεν είναι σα να σου κλείνει το μάτι η ζωή φορές φορές;

Monday 17 November 2008

λίγα γαρούφαλα..

 

πέρασα το πρωί, πριν τη δουλειά.

δεν είχε κόσμο, το μνημείο ήταν ήδη καλυμμένο με λουλούδια και στεφάνια.. είχα καιρό να μπω στο Πολυτεχνείο.

και μιας και συνέχισα περπατώντας την Πατησίων, σκέφτηκα ότι ίσως σήμερα να "παλεύουμε" με μια ατομική ευθύνη περισσότερο. ίσως αυτό να είναι το ζητούμενο. μιας και το συλλογικό όσο πάει γίνεται και πιο δύσκολο.

ίσως πάλι να είναι και παγίδα.. το κλείσιμο στον εαυτό, δεν ξέρω.

από μια γρήγορη αναγωγή σε μένα, στους γύρω μου, σε σένα εκεί κατέληξα όμως. ψάχνουμε να βρούμε την ευθύνη μας, να μετρήσουμε το κόστος, άλλος πιο ανώδυνα άλλος πιο συγκρουσιακά..

θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες, ξέρεις..

πέρσι δεν τήρησα το λόγο μου.. σήμερα ένιωσα σα να επανόρθωσα, έχω τους δικούς μου χρόνους, βλέπεις.. μ'άρεσε..

Λίγα γαρούφαλα απομένουνε στις γλάστρες
Στον κάμπο θα 'χουν κιόλας οργώσει τη γης
Ρίχνουν το σπόρο
Έχουν μαζέψει τις ελιές
Όλα ετοιμάζονται για το χειμώνα

Κι εγώ γεμάτος απ' την απουσία σου
Φορτωμένος με την ανυπομονησία των μεγάλων ταξιδιών
Περιμένω σαν αγκυροβολημένο φορτηγό
μέσα στην Προύσα

 

στίχοι: Ναζίμ Χικμέτ, Γιάννης Ρίτσος

μουσική: Μάνος Λοΐζος

 

Friday 14 November 2008

να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα..

 Λες να'ναι ιδέα μου ή τις τελευταίες μέρες υπάρχει στο κέντρο της Αθήνας μια ατμόσφαιρα αστυνομοκρατίας;

Σήμερα κατεβαίνοντας τη Ζήνωνος το μεσημέρι τρεις μπάτσοι σταμάτησαν έναν μετανάστη που κατηφόριζε με το μηχανάκι του.

Δύο βήματα πιο κάτω, στην Αγησιλάου σταμάτησε ένα τζιπάκι της αστυνομίας και αμέσως μετά προχωρώντας στην Κολοκυνθούς έπεσα πάνω σε δύο τύπους της δημοτικής.

Χθες στην Κάνιγγος το ίδιο σκηνικό με τους μετανάστες, τα χαρτιά σου, σήκω, κάτσε, γύρνα..

Και προχθες και παραπροχθές κοκ..

Δεν είναι ότι δηλώνω αναρχικός, ούτε ότι θέλω να καταργηθούν οι νόμοι.. μου λείπει το ιδεολογικό υπόβαθρο για κάτι τέτοιο άλλωστε -βλέπεις δεν έχω διαβάσει Μπακούνιν ή Κροπότκιν ή δεν ξέρω κι εγώ τι.

Απλά, δε μου αρέσει να βλέπω παντού αστυνομία. Χωρίς να πέφτω στη λαϊκίστικη παγίδα για το κράτος της δεξιάς, απλά δε μου αρέσει. Δε μου αρέσει γιατί φοβάται ο κόσμος. Και νιώθει ότι όσο πιο έντονη είναι η αστυνομική παρουσία τόσο καλύτερα. Ε, όχι.

Ο φόβος υπάρχει έτσι κι αλλιώς μέσα μας κάπου. Η ανασφάλεια, η αγωνία. Δε θέλω να τον κάνω πάσα στους μπάτσους όμως, για να ανακουφιστώ.. Θέλω να τον βλέπω ρεαλιστικά. Υπάρχει; Κι αν ναι, γιατί; Πόσο ρεαλιστικός είναι και πόσο κοινωνικά επιβεβλημένος; Ή πόσο υστερικός, αν θέλεις..

Και στρίβοντας στην Πλατεία Αυδή, στα γρασίδια της οποίας κοιμούνταν διάφοροι τύποι, θυμήθηκα ότι μεθαύριο είναι το Πολυτεχνείο. Και προτίμησα να μείνω εκεί, τότε. Που πάλι υπήρχε -ξεκάθαρα πια- αυτή η αστυνομο(τρομο)κρατία. Αλλά αποδείχθηκε πόσο επίπλαστη ήταν, ότι δεν στηριζόταν σε καμία ανάγκη.. Κι αναθάρρησα λίγο. Ας είναι..

Έχουμε μάθει να φοβόμαστε; Ή μήπως εγώ έχω μάθει να φοβάμαι; :)

Σ' αυτόν τον κόσμο όσοι αγαπούνε 
τρώνε βρώμικο ψωμί 
έλεγε ο Μπάτης μια Κυριακή 
κι οι πόθοι τους ακολουθούνε 
υπόγεια διαδρομή.