σεντόνι.
να καταπίνω τις σκέψεις μόλις παν να γίνουν λέξεις.
και τώρα - μετά από αυτό το χρόνο της αυτάρκειας - από τότε που σε ξαναείδα
και τώρα το μυαλό και το κορμί - κι η καρδιά.. τρέχουν, γεμίζουν από σένα
και πάλι. όταν έρχεται η ώρα, σεντόνι.
από αυτό μολυσμένοι, χάσαμε τότε. χάσαμε απ τα μάτια μας τη φλόγα.. χάσαμε ο ένας τον άλλο.. χάσαμε το ταξίδι - ίσως για λίγο ακόμα ίσως και για πολύ.
δεν έχω μάθει να αφήνω τις λέξεις να ρέουν. ποτάμι.
κι είναι αδικία. κι οι δυό μοιραίοι στο να μας αδικήσουμε.
χιλιάδες ώρες πρόβας τι σου λέω.
και πάντα φαντάζομαι να βρίσκω στον τοίχο σου.
στο πρόσωπό σου το σκυθρωπό.
τι τα θες τώρα και τα πιάνεις; τώρα το θυμήθηκες - αφού με πλήγωσες; τώρα είναι αργά. έως και δε με νοιάζει.
αλλά τώρα πια δε με νοιάζει ούτε εμένα.
να πα να γαμηθούν οι τοίχοι κι οι άμυνες και οι ανεπάρκειες.
έτσι κι αλλιώς αυτός ο κόσμος είναι σκατά.
κι αν κάτι απελευθερώνει δεν είναι ούτε οι εξηγήσεις ούτε οι αναλύσεις ούτε οι συγγνώμες.
ότι σε θέλω είναι.
και δε με νοιάζει τίποτα.
και δεν την ξανακάνω αυτή τη μαλακία, δεν με ξανακλέβω.
δεν αγνοώ ξανά τον έρωτα. το κορμί.
και κάθε φορά που θα υποκλίνομαι στον έρωτα - κόντρα σε όσα έχω μάθει, σε όσα με έχουν πληγώσει και με έχουν κάνει να κρύβομαι και να φεύγω..
αυτές τις στιγμές της υπέρβασης, θα ζωντανεύει κάπου μέσα μου το χαμόγελό σου και το κορμί σου
κι ο χορός σου στο πανηγύρι του χωριού. σου.
