9 χρόνια σε 10 λεπτά

κι εκεί που πας ήρεμος ήρεμος στη δουλειά σου Παρασκευή πρωί να ξεμπερδεύεις και με αυτήν την ρημαδοβδομάδα, τσουπ!
τι το θελα να περάσω διερευνητικά το βλέμμα μου από το ταχυφαγείο (όπως θα έλεγε κι ο παπούς μου) στη γωνία Ακαδημίας και Μπενάκη;
η ανέμελη όψη της νιότης μου'ρθε κατακέφαλα!
προς στιγμήν σκέφτηκα: δεν έχουν σχολείο αυτά; τι τα βγάζουν στους δρόμους έτσι;
αμέσως επανήλθα στα κανονικά μου και συνειδητοποίησα ότι προφανώς και δεν έχουν σχολείο, γιατί είναι οι φετινοί επιτυχόντες στα πανεπιστήμια..
και με έναν γρήγορο υπολογισμό, κατάλαβα (απότομα, η αλήθεια είναι) ότι πάνε 9 ολόκληρα χρόνια από τότε που ήμουν εγώ στον Γρηγόρη και χαλβάδιαζα ανέμελα κι ένας "κύριος" με πουκάμισο πήγαινε στη δουλειά του απελπισμένος εξαιτίας μου..
επειδή όμως οι μηχανισμοί μου ακόμα δουλεύουν ήδη φτάνοντας στην Πανεπιστημίου είχα αρχίσει να κάνω έναν μίνι-απολογισμό αυτών των 9 ετών για να νιώσω καλά με τον εαυτό μου.. (αυτό με τη μανία μου να κάνω για τα πάντα απολογισμούς, λίστες, καταλόγους, κλπ πρέπει να το κοιτάξω μάλλον - εγώ το εντάσσω στον ψυχαναγκασμό μου, εσείς;)
και κάνοντας τον απολογισμό, ενώ προσπαθούσα να μην τρακάρω με τους υπόλοιπους πεζούς (μιας και κανείς δεν κοιτάζει δεξιά ή αριστερά του όταν περπατάει στην Αθήνα), χάρηκα. θυμήθηκα πολλά, σκέφτηκα ότι κέρδισα πολλά αυτά τα χρόνια, ότι παράλληλα έχασα ανθρώπους, αλλά κράτησα κιόλας άλλους, κατάλαβα ότι έχω κατακτήσει έναν άλλο τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς σε σχέση με τότε (αυτό έλειπε, θα μου πείτε) και ξαναχάρηκα.
και φτάνοντας - καλώς ή κακώς - στη δουλειά, θυμήθηκα κάποια λόγια που είχε πει σε μια συναυλία η Χάρις Αλεξίου ως εισαγωγή για την Πανσεληνό.
και ακόμα πιο χαρούμενος με τον ευατό μου, που μέσα σε 10 λεπτά κατάφερα α) να καταπολεμήσω την απελπισία μου που μεγάλωσα, β) να κάνω έναν μίνι-απολογισμό της ζωής μου τα τελευταία 9 χρόνια, γ)να χαρώ με αυτό και δ) να βρω το μουσικό χαλί για όλη αυτήν την κινητικότητα του μυαλού μου, λέω να μοιραστώ μαζί σας τα λόγια της Χαρούλας (θα μου πείτε άλλο να τα διαβάζουμε κι άλλο να τα ακούμε, προφανώς στο γραπτό χάνει, αλλά μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας..):

"όταν ξεκίνησα να τραγουδάω
ήμουν ένα παιδί
είμαι και τώρα..

κι ερωτεύτηκα
και μεγάλωσα

και ξαναερωτεύτηκα
και ξαναμεγάλωσα

κι ερωτεύτηκα πάλι
κι όταν ερωτεύτηκα πιο δυνατά από τις άλλες φορές

ξανάγινα παιδί
και...
ξαναερωτεύτηκα

κι όλα αυτά τα χρόνια κοντά σας
έχω μοιραστεί τόσα πολλά πράγματα
έχω αγαπήσει
έχω πονέσει
έχω ξεχάσει τις στεναχώριες,
το'χω γλεντήσει μαζί σας
κι έτσι θα κάνω
έτσι θα κάνω μέχρι το τέλος.."



υγ α μην ξεχάσω να ευχαριστήσω τον Θέμη για την αφορμή που μου έδωσε με το δικό του ποστ
υγ2 μετά τα τελευταία, μου/σας χρωστούσα κάτι πιο αλέγκρο, νομίζω..