Πεδίο μάχης

Πάνω μου όλοι να πάρετε εκδίκηση απ της ζωής την αδικία:

Να διορθώσω, εγώ ένα παιδί, Τον πόνο.

Να γίνω το όνειρο που θα δικαιώσει.

Και το σώμα κι ο λόγος μου – η παρουσία κι η απουσία μου,

Πεδίο μάχης.

Να ξαναζήσετε τα τραύματα αλλιώς,

Κάτι να πετύχει.

Μα, δεν αντέχω

Δεν είμαι θεριό, ούτε ήρωας

Δεν είμαι τοίχος.

Κι ας φαίνομαι.

Η αφέλειά μου, ασφάλεια για σας..

Μα εγώ πια έχω να ακουμπήσω την πληγή μου.

Κι όχι αλλού να την ακουμπήσω. Όπως εσείς. Αυτό μου μάθατε.

κάθαρση.

- σε θέλω. πολύ. τώρα.

- ..κι εγώ (;).. αλλά δεν μπορώ. τόσο. τώρα. 

- ....

- δε το εμπιστεύομαι να με θες τόσο. 

- με πονάει αυτό. δεν σου λέω πόσο πονάω. 

- κι εγώ δε σου λέω πόσο σε θέλω. κι εγώ. 

- δεν θέλω να σε βλέπω, με πονάει. 

- εγώ θέλω να σε βλέπω. θέλω τις στιγμές που σε νιώθω κοντά μου. 

- δεν αντέχω. δεν θέλω πια. 

- μου λείπεις. 

- εμένα όχι. (καλά να πάθεις). 

- μα, κάτι έχουμε εμείς, ωραίο.. 

- εμένα μου έπαυσε. (άμυνες,..) δεν σε εκτιμάω άλλωστε πια. 

- θέλω να επανορθώσω. 

- απομακρύνομαι. 

- έχω χαρεί μαζί σου, διάολε. με έχεις σώσει. 

- χαίρομαι, αλλά δεν έχω κάτι να σου πω.. (τι θες από μένα)

- (δε ξέρω)

- (ακόμα,ε;) δε σε εμπιστεύομαι.. μου πέρασε το πάθος άλλωστε..

- ...

- ...

- έχεις δίκιο. άργησα. μα σ' αγαπάω. 

- ... κι εγώ. σε συγχωρώ. 

σεντόνι

σεντόνι. 

να καταπίνω τις σκέψεις μόλις παν να γίνουν λέξεις.

και τώρα - μετά από αυτό το χρόνο της αυτάρκειας - από τότε που σε ξαναείδα

και τώρα το μυαλό και το κορμί - κι η καρδιά.. τρέχουν, γεμίζουν από σένα

και πάλι. όταν έρχεται η ώρα, σεντόνι.

από αυτό μολυσμένοι, χάσαμε τότε. χάσαμε απ τα μάτια μας τη φλόγα.. χάσαμε ο ένας τον άλλο.. χάσαμε το ταξίδι - ίσως για λίγο ακόμα ίσως και για πολύ.

δεν έχω μάθει να αφήνω τις λέξεις να ρέουν. ποτάμι.

κι είναι αδικία. κι οι δυό μοιραίοι στο να μας αδικήσουμε.

χιλιάδες ώρες πρόβας τι σου λέω.

και πάντα φαντάζομαι να βρίσκω στον τοίχο σου.

στο πρόσωπό σου το σκυθρωπό.

τι τα θες τώρα και τα πιάνεις; τώρα το θυμήθηκες - αφού με πλήγωσες; τώρα είναι αργά. έως και δε με νοιάζει.

αλλά τώρα πια δε με νοιάζει ούτε εμένα.

να πα να γαμηθούν οι τοίχοι κι οι άμυνες και οι ανεπάρκειες.

έτσι κι αλλιώς αυτός ο κόσμος είναι σκατά.

κι αν κάτι απελευθερώνει δεν είναι ούτε οι εξηγήσεις ούτε οι αναλύσεις ούτε οι συγγνώμες.

ότι σε θέλω είναι.

και δε με νοιάζει τίποτα.

και δεν την ξανακάνω αυτή τη μαλακία, δεν με ξανακλέβω.

δεν αγνοώ ξανά τον έρωτα. το κορμί.

και κάθε φορά που θα υποκλίνομαι στον έρωτα - κόντρα σε όσα έχω μάθει, σε όσα με έχουν πληγώσει και με έχουν κάνει να κρύβομαι και να φεύγω.. 

αυτές τις στιγμές της υπέρβασης, θα ζωντανεύει κάπου μέσα μου το χαμόγελό σου και το κορμί σου

κι ο χορός σου στο πανηγύρι του χωριού. σου.

προσαρμόσου εσύ ρε

να πάνε να γαμηθούν όλοι αυτοί που αμπελοφιλοσοφούν για το πόσο οφείλει να αλλάξει ο τρόπος ζωής μας, να ζούμε με αυτά που καταναλώνουμε, να μαζευτούμε, να μην ξοδεύουμε, να μην απαιτούμε, να μη διαμαρτυρόμαστε γιατί μαζί τα φάγαμε, να μην ζητάμε γιατί θα μας πούν ότι δεν συμβάλλουμε στη σωτηρία της χώρας κι άλλες τέτοιες αρχιδιές.

να αλλάξει έτσι ο τρόπος ζωής μας, το βουλώσουμε για να προσαρμοστούμε σε τι; στο τίποτα;

ένα μήνα τώρα, το υπουργείο οικονομικών έχει αποφασίσει να σταματήσει τη χρηματοδότηση των δομών ψυχικής υγείας. να προσαρμοστώ σε αυτό; στο ότι πάω στη δουλειά μου και δεν θα πληρωθώ και είμαι απλήρωτος από τον ιούνιο;

τις πρώτες μέρες ήμουν σαν υπνωτισμένος, τα έκανα όλα μηχανικά.. κι αναρωτιόμουν τι νόημα έχει να πηγαίνω στη δουλειά, με αυτές τις συνθήκες, ακυρωμένος ως κομμάτι της αποασυλοποίησης, της δουλειάς με τους ανθρώπους που επιβίωσαν από την ψυχιατρική.

από τη στιγμή που άρχισα να τρέχω κι εγώ μαζί με κάποιους από τους συναδέλφους, να βγούμε στο δρόμο, να οργανωθούμε, να συναντηθούμε, να κινηθούμε, να μιλήσουμε για αυτό που συμβαίνει, να διεκδικήσουμε, να ανατραπεί η απόφαση αυτή, άρχισα να ξαναβρίσκω σιγά σιγά το χαμόγελό μου και το νόημα στο να πηγαίνω στη δουλειά μου. και να την κάνω, όσο ακόμα την κάνω, σωστά. γιατί θα μου πεις, όλα συντείνουν στο ότι θα κλείσουν οι δομές, όλα κλείνουν, λεφτά δεν υπάρχουν παρά για τις τράπεζες και την γκόλντμαν σακς και το γραφείο του κάθε γελοίου υπουργού.

εμείς εκεί. εμένα έτσι άλλαξε ο τρόπος ζωής μου ρε. είναι ο τρόπος μου να επιβιώσω - κι ας ματαιωθώ, κι ας μείνω πάλι άνεργος, να πάνε να γαμηθούν, θα΄χω κάνει ό,τι μπορώ, και για μένα, και για τη γενιά που έρχεται και για τους ανθρώπους των οποίων είμαστε το διαβατήριο για μια αξιοπρεπή ζωή.

και χωρίς έρωτα δεν γίνεται τίποτα. έρωτα παντού, στο δρόμο, στη δουλειά, στο σπίτι, στο νου μου, στη φαντασία, στις στιγμές μας, στις κινήσεις μας, το βλέμμα..το χαμόγελο..

το τσίρκο έφυγε από την πόλη μας..

τσίρκο, το : 1α. θέαμα που περιλαμβάνει επιδείξεις εξημερωμένων ή άγριων ζώων, ακροβατών, ταχυδακτυλουργών κτλ. β. θίασος, συνήθ. περιοδεύων, που δίνει παραστάσεις τσίρκου.

- το τσίρκο έκλεισε!

- δεν έκλεισε, έφυγε! το είδα το πρωί..

- έφυγαν όλοι,ε; και τα ζώα;

- όλοι! ακροβάτες, κλόουν, ζώα, ζογκλέρ, ταχυδακτυλουργοί.. όλοι!

- και ο άνθρωπος με τις δύο καρδιές;

- κι αυτός..

- ....

- ωραία ήταν..

- και πού πάνε;

- στη διπλανή πόλη, μάλλον!

- θα ξανάρθει;

- θα αργήσει πολύ.. θα είναι κάπου εδώ γύρω έτσι κι αλλιώς, κοντά μας.

- θα μου λείψει.. γεια σου, τσίρκο!

(από)στρέφοντας

"όταν κοιτάς τον ουρανό, βλέπεις το παρελθόν"
μου ακούστηκε πολύ ωραίο, ειδικά εκείνη την στιγμή που ειπώθηκε.
οι ίδιες λέξεις σε άλλο μέρος, άλλη ώρα κι από άλλον άνθρωπο θα μπορούσαν να περνούσαν απαρατήρητες.
βλέπω τον ουρανό γύρω μου, παντού. σα να είμαι περικυκλωμένος από το παρελθόν μου.
στο βίντεο βλέπω μια γυναίκα να περιπλανιέται - περικυκλωμένη από την ίδια.
μήπως είμαι περικυκλωμένος από εμένα;

... /2

+ενοχή

διαδρομή στο κέντρο. εξάρχεια-ομόνοια-πειραιώς και συνεχίζω..

λίγα αυτοκίνητα, ακόμα πιο λίγη φασαρία.

οι ταξιτζήδες γκρινιάζουν.."νέκρα, τζάμπα πετρέλαιο καίμε", αλλά απολαμβάνουν τους άδειους δρόμους: με 80χλμ στην πειραιώς και την πανεπιστημίου;

αύγουστος κι αδρεναλίνη;

μπλόκο στη χαμοστέρνας, μπάτσος κάνει σωματικό έλεγχο σε οδηγό. το ταξί επιταχύνει στο φανάρι.

αφουγκράζομαι την ησυχία στην αθήνα, νιώθω ότι τώρα πρώτη φορά ανακάλυψα τα τζιτζίκια στη γειτονιά μου - λογικά εδώ ήταν πάντα.

η γειτονιά μου διατηρεί τη δυναμική της, παρόλη τη ραστώνη. ίσως εκεί να έγκειται και η δυναμική της,ε;

λίγο παραέξω νιώθεις τη σιωπή.

υπάρχει μια παράξενη συνωμοσία όσων είναι στην αθήνα αυτές τις μέρες. νομίζεις ότι απελευθερώνονται από την απουσία του πλήθους.

τους παρατηρώ, κάνουν σα να είναι μέσα στο διαμέρισμά τους, μόνοι, λες και δεν τους βλέπει κανείς.

το μεσημέρι στην ομόνοια ακούω από παντού γύρω μου φωνές, τσακωμούς, μπινελίκια.

αδρεναλίνη;

χαζεύω τη διαδρομή.
η αθήνα μοιάζει λες και κάνουν πάρτυ βαριεστημένοι μπάτσοι και μετανάστες σε επιφυλακή..
α, και έχουν καλέσει και λίγους τουρίστες, για λόγους φολκλόρ.

κι εγώ;
εγώ χαζεύω τους άδειους δρόμους, κοιτάω ποια φώτα είναι αναμμένα στις απέναντι πολυκατοικίες, πίνω, βλέπω ταινίες, κάνω βόλτες, συναντώ κόσμο, πίνω, χαμογελάω με τους διαλόγους που ακούω στο δρόμο, γνωρίζω άλλο κόσμο, αφήνω τις ώρες να περνούν, χωρίς να κάνω ό,τι κάνω τους υπόλοιπους μήνες..

παραδόξως, ανακαλύπτω ένα περίεργο (;) συναίσθημα συνενοχής.

...

Ο ΠΟΝΟΣ

Τις νύχτες, συχνά ξυπνάω.
Ακουμπάω το στομάχι μου και ψάχνω τον πόνο.
Νόμιζα ότι θα ανακουφιζόμουν όταν έφευγε.
Τώρα νιώθω ότι κάτι μου λείπει.

ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ

Ξέρεις.. γεννήθηκα σε ένα πένθος.
Η χαρά των πρώτων ημερών, του πρώτου γιου, του πρώτου εγγονού έγινε γρήγορα πένθος για το χαμό..
Δε θυμάμαι τίποτα, ναι.
Αλλά έχω κρύψει ένα ωραίο κουτί με φωτογραφίες στο πατάρι.
Σκαλιστό.

Ο ΦΟΒΟΣ

Δεν το είχα ανοίξει ποτέ.
Φοβόμουν;
Μάλλον είχα συνηθίσει να το βλέπω κλειστό, να φοβάμαι.



ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Με βλέπω ξαπλωμένο σε ένα καναπέ.
Το βλέμμα και η στάση του σώματός μου μου θυμίζουν κάτι μεταξύ Νάρκισσου και Διόνυσου.
Τα κορμιά στον καναπέ αρχίζουν να έρχονται πιο κοντά.
Νιώθω ότι ξέρω το τέλος του παιχνιδιού μας και να ποντάρω σε μένα.
Ξαφνικά, μένω μόνος.
Το δωμάτιο γεμίζει κόσμο.
Μαινάδες; Σάτυροι;
Γελούν και χορεύουν μεταξύ τους.
Νιώθω μια περιπαικτική διάθεση απέναντί μου, βλέμματα απαξίωσης.
Για τη σιγουριά; Για το ποντάρισμα;
Βλέπω ένα χέρι να πετάει κάτι προς το μέρος μου.
Μια ανθοδέσμη.
Μετακινούμαι με δυσκολία για να την αποφύγω.
Δυο χέρια μου σφίγγουν το λαιμό.
Δυνατά. Πιο δυνατά.

ΤΟ ΔΑΚΡΥ

Ξυπνάω.
Ταχυκαρδία.
Επαγγελματική διαστροφή. "Μακάρι να θυμόμουν τα όνειρά μου συχνότερα."
Ανάβω τσιγάρο.
Βλέπω τη σκάλα κάτω από το πατάρι.
Ανεβαίνω και ψηλαφίζω με το χέρι στη σκόνη.
Πιάνω το σκαλιστό κουτί.
Οι φωτογραφίες σκόρπιες.
Φωτογραφίες χρόνων. Από πάντα.
Εγώ, εσύ, η Ε, ο Β, ο χαμένος θείος, οι γονείς μου, ο Σ, ο Κ, η Α..
Σκαλίζω το κουτί.
Επιτέλους, δάκρυ.

street emotions

θυμώνω




θυμώνεις



πονάω;



θυμάμαι



τρέχω..



λαχανιάζω



βιάζομαι χαμογελάω!



βρίζω


πονάς


ξεκινάω δακρύζω



κυνηγάω



αγαπάω

νιώθω είμαι.

- μου έκλεψαν το ποδήλατο!!

- φαντάσου, όμως, να ήσουν αυτός που κλέβει τα ποδήλατα..

τι χαζό παιδί!

- κάθε πότε ερωτεύεσαι;

- και πώς καταλαβαίνεις ότι ερωτεύεσαι;

- ταράζεσαι κι εσύ;

- γιατί όμως; γιατί τότε; γιατί τώρα;

- και τι να λέει το γιατί..;

- μήπως είναι απλά παιχνίδια του μυαλού;

- εξιδανικεύεις; πόσο γρήγορα;

- φοβάσαι; νιώθεις ανασφαλής;

- ή δυνατός;

- δεν χορταίνεις να κοιτάς,ε;

- αφήνεσαι; για άλλη μια φορά;

- φαντασιώνεσαι διάφορα; πόσο νωρίς;

- υπάρχει νωρίς και αργά;

- προσαρμόζεσαι ανάλογα το feedback;

- πόσο εύκολα;

- διεκδικείς;

- ..πιστεύεις στον έρωτα όμως;

- και; μαθαίνεις; μεγαλώνοντας;

- υπάρχει λες τελικά; 

- ή το φτιάχνεις εσύ;

- και.. πόσο ανάγκη το έχεις;

- ο άλλος; το έχει; πόσο;

- το δείχνεις λοιπόν;

- πόσο; πώς; πότε;

και μετά;

εσύ;

ο άλλος;

μετά;

 

..τώρα ίσως;

random playlist

Περπάτημα. Πολύ. Βήματα. Βικτώρια, Εξάρχεια, γνώριμα, νότια μετά. Όσο αντέξεις. Θυμάμαι παλιά. Ήταν πολύ συχνότερες οι διαδρομές. Αναγκαστικές. Με γοήτευαν πάντα οι road movies. Και οι ταινίες που είχαν για πρωταγωνίστριες πόλεις. Ξέρεις, πλέον, μετά από πάρα πολλά χρόνια, περπατάω χωρίς ακουστικά. (Α, μήπως πλέον ακούς και χωρίς πατερίτσες; Καλό, καλό..) Κι αυτή ακόμα η φασαρία της πόλης χανόταν. Ήμουν στο δικό μου πλαίσιο, έχανα το πλαίσιο της στιγμής. Υπάρχουν φορές, ομολογώ, που η πόλη παίρνει άλλη διάσταση όταν ακούς μουσική. Συγκεκριμένη μουσική όμως, σε συγκεκριμένες φορές, συγκεκριμένες στιγμές. Χθες, γυρνώντας από τη μεγάλη βόλτα, φαντάστηκα για μια στιγμή πώς θα ήταν αν άκουγα εκείνη την ώρα το So Sad. Όχι δεν ήμουν εγώ So Sad, αλλά ταίριαζε γάντι. Λίγος κόσμος στο δρόμο, αργοί ρυθμοί, μια υποψία άνοιξης.. Κανένα άγχος.. Και μια υποψία μελαγχολίας. Γύρω. Και ένιωσα dj στη βόλτα μου.

Θυμήθηκα έναν παραγωγό του Μελωδία που έλεγε και ξανάλεγε την έκφραση “το soundtrack της βραδιάς.” Αυτό. Τελικά γύρισα σπίτι χωρίς ακουστικά στα αυτιά μου. Και χαζεύοντας τους τοίχους δεξιά αριστερά, στους ήχους του So Sad, σκέφτηκα ότι οκ, μπορεί να είναι κι αλλιώς τα πράγματα, δεν είναι ανάγκη να είναι έτσι ή αλλιώς, άσπρο ή μαύρο. Κι αν σκέφτεσαι αλλιώς τώρα, αν κάποια είναι πολύ μακρινά, άλλα σε φοβίζουν, άλλα σε αγχώνουν, για κάποια άλλα ανυπομονείς, αν δεν τα καταφέρνεις πάντα όπως έχεις ορίσει στο κεφάλι σου ότι πρέπει να τα καταφέρνεις (ναι ναι εγώ το κάνω αυτό συνέχεια), αν αλλιώς ήσουν πριν τόσο καιρό.. μη σκας. Γιατί άλλο τόσο αλλιώς θα είσαι μετά από τόσο καιρό. Ναι, είναι τρομαχτικό. Το πόσο “αλλιώς” είσαι από καιρό σε καιρό.

Και κατέληξα ότι ναι, στη δική μου τη ζωή, στο soundtrack της βραδιάς και της μέρας θέλω να χωράνε τραγούδια διάφορα και διαφορετικά. Ε.. ανεβαίνοντας τις σκάλες στην πολυκατοικία (τέσσερις όροφοι, χωρίς ασανσέρ, αλλά τις σωστές αναπνοές για να γυμνάζομαι παράλληλα δεν τις έχω καταφέρει, ομολογώ) διάλεξα να παίζει στο κεφάλι μου το I Don’t Feel Like Dancing..

Μας γάμησε πάλι η πανσέληνος.

όταν ο λύκος δεν είναι εκεί

 

στα τέσσερα μου χρόνια

στην άκρη της πόλης

για ένα μόνο βλέμμα

να μου κρυφτείς εκεί

καυτή, βρωμερή ανάσα

η ψυχή αγρίεψε

όλα τα ευγενικά μου δώρα

σώματα ξένα

ο ουρανός άστρα

πάλη ως εσχάτων

βράχους μάγισσες, δε θα κωλώσω

φωτάκι τόσο δα, να

λύκε
σκοτάδι

Λύκοι. Ρόλοι. Ανάγκες.

Κατέβα τα σκαλοπάτια. Να δεις.

Βρες. Τρόπο. Χώρο.

Χώρο. Αέρα. Φως.

 

υγ Η αποδελτίωση από το «Λύκε, Λύκε;» (Τσανακλίδου – Μ. Δέλτα), στο κλιπ το “In my Heart” (Μ. Δέλτα)

θύμωνε - όσο αντέχεις..

Χειροβομβίδα στο Στέκι Μεταναστών.

Τον Απρίλιο που μας πέρασε μαζευτήκαμε τρεις φίλοι που είχαμε γενέθλια την ίδια βδομάδα και κάναμε ένα μεγάλο (πολύ ωραίο) πάρτυ στο Στέκι Μεταναστών.

Τα καλύτερα γενέθλιά μου - ως τώρα.

Προχθες, η χειροβομβίδα έπεσε ενώ το Στέκι φιλοξενούσε συνάντηση του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης. Για όσους δεν ξέρουν, στο Στέκι Μεταναστών (εκτός από τα γενέθλιά μας) φιλοξενούνται μια σειρά από συλλογικότητες της Αριστεράς, του φεμινιστικού κινήματος, του κινήματος των ομοφυλοφίλων κ.ά., καθώς και δραστηριότητες μεταναστευτικών ομάδων.

Είμαι - για μια ακόμη φορά - θυμωμένος. Εξίσου θυμωμένος ήμουν και χθες όταν είδα, για πολλοστή φορά, τους μπάτσους να κάνουν σωματικό έλεγχο σε δύο μετανάστες στην Αιόλου κι όχι σε μένα, επειδή δεν φαίνομαι μετανάστης. Είμαι τόσο θυμωμένος που δεν έχω όρεξη να γράψω τίποτα άλλο. Διαβάστε τον les_boi, τον silentcrossing, τον hnioxo και τον elementstv..

Εγώ θα "απαντήσω" με τις φωτογραφίες που έβγαλα (συμπτωματικά) κάποιες ώρες πριν την παραλίγο δολοφονική επίθεση από τα γύρω στενά γυρνώντας σπίτι.

Και να πω ότι είμαι πολύ θυμωμένος και με όλους όσους δεν ξέρουν τι έγινε στο Στέκι προχθές, δεν θα το θυμούνται σε πέντε μέρες, δεν βγάζουν συμπεράσματα από αυτό, δεν θα βγουν στο δρόμο γιαυτό, δεν θα φωνάξουν γιαυτό, δεν τους νοιάζει, δεν θα κινητοποιηθούν.

Γαμώ την ευθύνη μας και τον καναπέ μας.

Berlin Amorous!

Σε κάποιες πόλεις πηγαίνεις ξανά και ξανά και νιώθεις κάθε φορά ξένος. Νιώθεις ότι έχεις έρθει για τουρισμό, ότι έχεις έρθει για λίγο, ότι θα φύγεις όπου νάναι..

Στο Βερολίνο, είπα, εδώ θα μείνω.

Γύρισα βέβαια, καλώς ή κακώς.. αλλά όλες τις μέρες που τριγυρνούσα στους δρόμους του ένιωθα ότι ένα κομμάτι μου δε θέλει να φύγει.

Και δεν ήταν η κλασική ελληνο-κλαψουμουνίαση που με έκανε να νιώσω έτσι. Τύπου εδώ έχουν ποιότητα ζωής, μεγάλα πεζοδρόμια, οργανωμένο κράτος κλπ.

Ήταν η αισθητική της πόλης - και του κόσμου.

Ήταν η ατμόσφαιρα, το vibe που λένε και κοροϊδεύω συνήθως, αλλά ναι αυτό ήταν.

Και η αίσθηση ότι χωράς κι εσύ, χωρίς όρους και προϋποθέσεις.

Ότι χωράνε όλοι, είτε ανταποκρίνονται στο κεντρο-ευρωπαϊκό συγκροτημένο μοντέλο είτε στο μεσογειακό στυλ είτε στο μη ευρωπαϊκό.

Η αίσθηση μιας πόλης που συγκεντρώνει κόσμο από κάθε γωνιά της γης, κάθε καρυδιάς καρύδι, αλλά τον εντάσσει χωρίς να τον ανέχεται, ενσωματώνοντάς τον στον ρυθμό και τη ζωής της.

Μια καθαρά λειτουργική συνύπαρξη που φαινόταν έντονα και στη δυναμική δυτικό-ανατολικό, ένας συνδυασμός του παλιού, στιβαρού με το πιο ευέλικτο, νέο, εναλλακτικό.

Η ιστορία της πόλης - ως εκ τούτου και του κόσμου - είναι παρούσα παντού, όχι ως απαρχαιωμένο μνημείο, ενταγμένη στην καθημερινότητα. Μια όμορφη διαχείριση της μνήμης και της λήθης.

Το σεξ είναι επίσης ενταγμένο στην καθημερινότητα. Ως κάτι απενοχοποιημένο τις περισσότερες φορές, ως κάτι που δεν φορτίζεται με ενοχή, κρυψίνοια, ντροπή..

Σε παρασύρει ο ρυθμός της πόλης..

Και σου στρέφει την προσοχή στα ουσιώδη, στα όμορφα της ζωής, σε απελευθερώνει..

Και σου υπενθυμίζει την ανάγκη να αναζητήσεις μια αισθητική στην καθημερινότητα, να σκεφτείς ότι δεν είναι τίποτα ο κανόνας, δεν υπάρχει κανόνας..

για την Αλέκα Παΐζη

Είχα σκοπό να επανέλθω σε καμιά 10αριά μέρες με αφορμή ένα ταξίδι που ξεκινάω μεθαύριο, και το οποίο περίμενα πάρα πολύ καιρό τώρα..

Ωστόσο, σήμερα το πρωί που χάζευα τα νέα στο γραφείο, έπεσα πάνω στην είδηση του θανάτου της Αλέκας Παΐζη και σκέφτηκα να κάνω ένα μικρό ποστ σχετικά.

Ίσως επειδή στην ίδια ηθοποιό - και αντιστασιακή - είχα αφιερώσει κάποιες γραμμές τις πρώτες μέρες ζωής αυτού του μπλογκ.

Ίσως επειδή το χαμόγελό της με είχε κερδίσει - ίσως επειδή ήταν από τους λίγους ανθρώπους που έχω δει στην ηλικία της με τέτοιο χαμόγελο..

Χαιρετώντας σας, θέλω να μοιραστώ μαζί σας το ποστ πέρσι το καλοκαίρι για την Αλέκα Παΐζη και να αντιγράψω λίγες σειρές από μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις της:

"Εζησες πολύ" λέω στον εαυτό μου. "Πόσο θα ζήσεις ακόμα;" Γι΄ αυτό θέλω και λίγο να χαζέψω,να παρατηρήσω ένα δένδρο...Αλλοτε πάλι ο χρόνος με ξεγελάει. Κι επειδή δεν είμαι άρρωστη,δεν συνειδητοποιώ τον καιρό που περνάει.Δεν έχει πεθάνει το παιδί μέσα μου,γι΄ αυτό και απολαμβάνω τις μικροχαρές της ζωής.

Αυτά! Αααα, και καλό μου ταξίδι,ε; ;)

υγ Σκέφτομαι ώρες ώρες πόσο μελό ή ρομαντικό-αλαφροϊσκιωτα μπορεί να είναι τα ποστ μου και γελάω. Με μένα, με σας, με όλους μας, με την καθημερινότητά μας.. whatever..

“βαλς με τον μπασίρ”

χαίρομαι γιατί η πρώτη ταινία που είδα για φέτος ήταν αυτή χθες – ίσως επειδή είχα καιρό να δω μια ταινία που να μου αρέσει τόσο.

και χαίρομαι που το πρώτο ποστ του 09 μιλάει για το βαλς με τον Μπασίρ. το αξίζει.

ισραηλινός ο σκηνοθέτης, η ταινία αφορά την εμπειρία του στον πόλεμο με το Λίβανο, μια αντιπολεμική ταινία πιο επίκαιρη από ποτέ..

βλέπω το τραγικό και το μάταιο του πολέμου, τόσο όμορφα απεικονισμένο με κινούμενα σχέδια, που κάποια στιγμή ξεχνιέμαι.. κι έρχεται η εικόνα.. να με προσγειώσει, να με σοκάρει..

ήταν μία από τις λίγες φορές που ένιωσα τι θα πει πόλεμος, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα.. και δεν έψαξα να βρω ποιος φταίει, αλλά σκέφτηκα πόσες φορές έχουν επαναληφθεί οι ίδιες εικόνες στην Παλαιστίνη, το Λίβανο, το Ιράκ, την πρώην Γιουγκοσλαβία, κοκ..

δεν έχω λόγια.. απλά χάρηκα που αφιέρωσα μιάμιση ώρα να δω αυτή την ταινία.

καλή χρονιά να έχουμε – αν και οι πρώτες της μέρες δεν μας εγγυώνται κάτι τέτοιο: ο θυμός, η απορία και ο πόνος μας κινδυνεύουν να κουκουλωθούν από τον φόβο για μια ακόμη φορά..

between light and nowhere

λίγα λόγια τελευταία.. και καλά, για μένα τουλάχιστον.

το πλαίσιο γνωστό. αθήνα, λίγος κόσμος, κρύο, βόλτες στους δρόμους, περπατώ παράλληλα με τα συνθήματα στους τοίχους, χαμόγελα σε φίλους, ασφάλεια κι ανησυχία μαζί, ο καθένας την δικιά του, για τους λόγους του..

και μπαίνω μηχανικά στο κλίμα της πρωτοχρονιάς, σπρώχνοντας κάπως, χαζεύοντας το 08.. ανάμεικτα δεν είναι όλα πάντα;

έτσι κάπως, όπως μας ωθεί στην εναλλαγή το τραγουδάκι που ξεπροβοδίζει το 08.

τι μένει; αν μένει κάτι τελικά, είναι η αίσθηση ότι φτιάχνω κάτι, δικό μου, μεγαλώνω, μαθαίνω..

αλλά και το ότι γίνονται περισσότεροι οι άνθρωποι γύρω μου (έξω, αλλά ίσως κι εδώ) που νιώθουν κάτι κοντά σε αυτό που νιώθω εγώ ακούγοντας τη μελωδία και το στίχο..

καλή συνέχεια, λοιπόν!

The answer, my friend, is blowin' in the wind..

 

πόσες φορές τα κανόνια θα βροντήσουν προτού τα εξορίσουμε για πάντα;

πόσα χρόνια σκλάβος προτού λευτερωθείς;

πόσα χρόνια χρειάζονται μερικοί άνθρωποι προτού ακούσουν τους άλλους να κλαίνε;

α ναι..

και πόσους θανάτους προτού καταλάβουν ότι ήδη πάρα πολλοί έχουν πεθάνει..

την απάντηση την δίνει ο αγέρας..