Κι ένα γερασμένο πρόσωπο έχει την ομορφιά του..

Το άκουσα χτες στην τηλεόραση. Το είπε η Αλέκα η Παΐζη. Τη θυμάσαι; Που την είχαμε δει Εκάβη στην Επίδαυρο τον Αύγουστο του ’88; Ή το ’87 ήταν. Το ’87 με τον μεγάλο καύσωνα. Τότε που ψόφησε η κότα που κρατούσα στην ταράτσα. Και μου το έλεγες, αλλά ήθελα να έχω κάτι από τις θύμισες στο χωριό, τι να έκανα; Το είπε που λες η Παΐζη. Τη ρώτησε ο δημοσιογράφος αν νιώθει άσχημα που γέρασε. Άκου ερώτηση. Ντράπηκα εγώ, παιδί μου, μόλις τον άκουσα. Εκείνη όμως τίποτα. Αντίθετα, να δεις, γέλασε αυτή, σαν παιδί, και είπε αυτό. "Κι ένα γερασμένο πρόσωπο έχει την ομορφιά του".

Με βαραίνουν οι ρυτίδες στο έχω πει ε; Και με βαραίνει πιο πολύ σαν κοιτάω τις φωτογραφίες και όλοι έχουν φύγει. Πρόπερσι που έφυγε ο θείος σου ο Ν. το κατάλαβα. Η πιο μεγάλη στην κηδεία ήμουν. Και το ένιωσα στα μάτια του κόσμου. Αλλά δεν είναι ο θάνατος. Μη σου πω ότι όσο μεγαλώνω τόσο τη συνηθίζω. Είναι η μοναξιά, μικρή μου. Αλλά τι χαρά πήρα χτες που είδα την Παΐζη δε φαντάζεσαι. Ξέρεις πως γελούσε; Σα δέκα χρονώ κορίτσι. Κι έπαιξε πιάνο και τραγούδησε κιόλας. Κι όσο την έβλεπα ένιωσα ότι θα ήθελα να ήταν φίλη μου. Ωραίος άνθρωπος.

Ήταν στην Αντίσταση, στην εξορία στο Τρίκερι. Θα ξέρει και την Ρ., την ξαδέρφη του πατέρα σου, που είναι στο Μόναχο τώρα. Έχουμε να μιλήσουμε από τότε που χάσαμε τον πατέρα σου με την Ρ.

Χτες όμως κοιμήθηκα χαρούμενη μετά από πολύ καιρό. Μπορεί να είναι και ιδέα μου αλλά σα να μου πέρασε ο πόνος στο πόδι - από το χτύπημα που είχε κακοφορμίσει, θυμάσαι; Όσο έβλεπα την εκπομπή τόσο χαμογελούσα. Ας είναι. Σε αφήνω τώρα καρδιά μου.

Κάνε μου μια χάρη. Έπαιζε λέει πέρσι στο Εθνικό. Αν παίξει και φέτο, πήγαινε να την δεις και πες της τι χαρά μου έδωσε. Φίλησε τη σταυρωτά. "Ευχαριστώ" πες της. "Από τη μαμά μου". Μην το ξεχάσεις, ναι;

Θα σου ξαναγράψω.