Το Φεστιβάλ Αθηνών δίνει - για δεύτερο καλοκαίρι - την ευκαιρία να παρακολουθήσει κανείς παραστάσεις και θεάματα που εντυπωσιάσουν σε ευρωπαϊκό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο. Χαζεύοντας το site του, σήμερα το πρωί, παρακολούθησα τη σκέψη μου να ταξιδεύει στις εικόνες και να επικεντρώνεται σε τέσσερα πρόσωπα, τέσσερις γυναίκες ηθοποιούς, με ένα κοινό χαρακτηριστικό: είναι και οι τέσσερις γύρω στα πενήντα.
Η Viviane de Muynck, επιβλητική φυσιογνωμία του βελγικού θεάτρου και εξίσου επιβλητική ως Ισαβέλλα στο "Δωμάτιο της Ισαβέλλας" (Jan Lauwers & Needcompany), εκπέμπει ζωντάνια, χαρά αλλά και έναν υποδόρροιο κυνισμό .
Η Eszter Csákányi, σπαραχτική Ιρίνα Νικολάγιεβνα στην εκδοχή του "Γλάρου" από το Krétakör Company της Βουδαπέστης, ακροβατεί γοητευτικά ανάμεσα στην ματαιοδοξία της ηθοποιού και την ανησυχία της μάνας - ταυτόχρονα φλερτάρει με νάζι εικοσάρας με το κοινό!
Η Juliana Carneiro da Cunha μαγνητίζει στους "Εφήμερους" της Ariane Mnouchkine, δημιουργεί ένα πρόσωπο οικείο, γνώριμο αλλά ταυτόχρονα δυναμικό. Από τη μεγαλοαστή που μαθαίνει ότι χάνει το γιο της σε δυστύχημα, στην γιατρό που χαρίζει ένα χαμόγελο κι ένα χάδι στην σχιζοφρενή ασθενή της, από τη νταντά μιας εβραιοπούλας στον Β' Παγκόσμιο στην ισπανόφωνη γιαγιά που αναζητά την τρυφερότητα μετά από τόσα χρόνια γάμου...
Τέλος, η Isabelle Huppert, Μαρκησία ντε Μερτέιγ στο "Κουαρτέτο" του Heiner Müller με τη ματιά του Bob Wilson, κυριολεκτικά δε σου αφήνει περιθώρια να ανεβάσεις τα μάτια στους υπέρτιτλους. Προτιμάς να βλέπεις την εικόνα της παρά να διαβάζεις την μετάφραση του λόγου της. Η παράσταση είναι αυτή που είναι, γιατί είναι εκεί η Huppert. Δυναμική, ανασφαλής, τρυφερή, κατακλυσμιαία.
Φόβος, χαρά, ωριμότητα, ανασφάλεια, κυνισμός, τρυφερότητα, πόνος, αδιαφορία, χαμόγελο, μοναξιά.. γοητεία!
No comments:
Post a Comment