Wednesday 24 October 2007

Έκκληση για τη ζωή Ιρανού ομοφυλόφιλου που απειλείται με απέλαση

Η καταγγελία για να σωθεί η ζωή ενός Ιρανού που απειλείται αν επιστρέψει στη χώρα του, αυτή τη φορά δεν προέρχεται από αντιρατιστικές ή μεταναστευτικές οργανώσεις. Εχει σταλεί από την Ελληνική Ομοφυλοφιλική Κοινότητα και κοινοποιήθηκε προς όλους τους αρμόδιους υπουργούς, όπως τους Κ. Χατζηγάκη, Προκ. Παυλόπουλο, Παν. Χηνοφώτη. Οπως διευκρινίζουν τα μέλη της Ελληνικής Ομοφυλοφιλικής Κοινότητας, θα σταλεί και στις αρμόδιες υπηρεσίες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, σε ευρωβουλευτές και τις ευρωπαϊκές ανθρωπιστικές οργανώσεις.
Αναφέρονται σε κάποιον Ιρανό που αναγνωρίζεται με το όνομα Αλεξ και έχει κάνει αίτηση πολιτικού ασύλου στη χώρα μας (αρ. φακέλου ΥΔΤ 95/43300 και στο Τμήμα Ασύλου 12206/38647). Ο Ιρανός βρίσκεται στην Ελλάδα από το 1999 έχοντας διαφύγει από το Ιράν, ύστερα από φυλάκιση 45 ημερών στη διάρκεια των οποίων υπέστη βασανιστήρια και βιασμούς που πιστοποιούνται από το Ιατρικό Κέντρο Βασανιστηρίων.Φτάνοντας στην Ελλάδα υπέβαλε δύο φορές αίτηση πολιτικού ασύλου. Η αρμόδια υπηρεσία του υπ. Δημόσιας Τάξης τις απέρριψε και τις δύο. Εκτός όμως των βασανιστηρίων ο Αλεξ βεβαιώνει ότι είναι ομοφυλόφιλος, γεγονός που σημαίνει πως αν απελαθεί κινδυνεύει η ζωή του καθώς είναι γνωστό ότι στο Ιράν απαγχονίζονται οι ομοφυλόφιλοι.Ο σύντροφός του κατέθεσε επιστολή στη διάθεση της υπηρεσίας ασύλου που βρίσκεται ο φάκελός του, αναγνωρίζοντας ότι ο Αλεξ βρίσκεται σε ασφαλές περιβάλλον, ενώ κινδυνεύει με απαγχονισμό αν αποφασιστεί η επιστροφή του στο Ιράν.«Εάν η Ελλάδα τον απελάσει και γίνει συνένοχη στο ενδεχόμενο να κινδυνεύσει η ζωή του παραβιάζονται οι προστατευτικές διατάξεις της Συνθήκης (1951) της Γενεύης», όπως διευκρινίζει η Ομοφυλοφιλική Κοινότητα.
Αναδημοσίευση από τη σημερινή Ελευθεροτυπία.
Χωρίς σχόλιο.
.

Tuesday 23 October 2007

τι σου κάνει το ασανσέρ..


Σήμερα κάποια στιγμή στη δουλειά, την ώρα που μπήκα στο ασανσέρ, μία από τις πολλές φορές μάλλον, και χάζευα τη μούρη μου στον καθρέφτη, μου πέρασε αστραπιαία από το μυαλό. Μία κουβέντα μου θύμισε εκείνη την 23η Οκτωβρίου που σε γνώρισα. Πριν εφτά χρόνια. Ακριβώς. Μια εντελώς τυχαία στιγμή. Σε μια εντελώς ανέλπιστη συγκυρία. Δεν είχα ποτέ ως τότε φανταστεί ότι θα γνώριζα έτσι αυτό που λέμε τον έρωτα. Ή τέλος πάντων αυτό το συναίσθημα της αναστάτωσης και του ενθουσιασμού ταυτόχρονα. Τον κόμπο στο στομάχι και την αδημονία. Και την ανυπομονησία. Όλα αυτά. Απροετοίμαστος φαινομενικά, μιας και δεν είχα υπολογίσει ότι θα ερχόταν έτσι ξαφνικά στη ζωή μου όλο αυτό, ωστόσο προετοιμασμένος επί της ουσίας, γιατί το περίμενα χρόνια κι ας μην το καταλάβαινα. Και σε γνώρισα. Και μετά από κάποιους μήνες, πάλι από κάποια τυχαία, "κουφή" συγκυρία σε φίλησα. Κι ήταν το πρώτο φιλί, η πρώτη μυρωδιά, η πρώτη αγκαλιά.. Όλα. Η συνέχεια δεν έχει σημασία. Αυτό που ένιωσα σήμερα το μεσημέρι στο ασανσέρ, κάπου μεταξύ ρεσεψιόν και λογιστηρίου πρέπει να ήταν, ήταν ο εαυτός μου, εφτά χρόνια πριν, λίγο πιο αθώος. Λίγο πιο χαζός. Πολύ πιο ερωτευμένος. Ανέμελος. Αλλά δεν είναι μόνο η αθωότητα κι η ανεμελιά. Αυτά συνάδουν και με την ηλικία άλλωστε. Θυμήθηκα όμως ότι τότε, εκείνη την 23η Οκτωβρίου, και τις ημέρες που ακολούθησαν, δεν με ενδιέφερε τίποτα εκτός αυτό που ένιωθα. Άγνοια κινδύνου; Παρορμητικότητα; Έρωτας; Ίσως να έπαιζε ρόλο ότι ήμουν tabula rasa τότε. Δεν κουβαλούσα όσα φορτώνουν οι προηγούμενες σχέσεις. Αφού πέρασαν αυτά τα δευτερόλεπτα και βγήκα από το ασανσέρ, κόλλησα λίγο. Είδα τα γραφεία, τον κόσμο να δουλεύει, να γράφει στο word, το excel, να ρίχνει πασιέντζες, και σκέφτηκα "7 ΧΡΟΝΙΑ";; Μεγάλωσα.. Αλλά αυτή η αίσθηση επιβιώνει. Και είναι λίγο μάταιο να περιμένω να την ξανανιώσω. Αλλά είναι ταυτόχρονα όμορφο να βλέπω ότι επιβιώνει. Έστω και ως ανάμνηση. Ωστόσο, αυτό που κρατάω είναι ότι τις φορές που τα πράγματα έχουν έρθει απρόβλεπτα, χωρίς να βάλεις το χέρι σου τόσο και να τα πιέσεις, να τα προκαλέσες, αυτές τις φορές, τις φορές που λες δεν υπάρχει καμία θετική συγκυρία εκτός απ' το ότι εγώ σε γουστάρω κι εσύ με γουστάρεις, αυτές τις φορές, που θεωρητικά έχεις να αντιμετωπίσεις μια αντικομφορμιστική κατάσταση, που δεν είναι καθόλου στρωμένη, αν όντως με γουστάρεις και σε γουστάρω όσο λέμε, τότε τα πράγματα πάνε πολύ καλύτερα απ' ό,τι θα πήγαιναν αν φροντίζαμε να πληρούνται οι απαραίτητες προϋποθέσεις. Ίσως επειδή πάνε από μόνα τους.

Monday 22 October 2007

Να φταίει ο ήλιος; Το σπίτι; Ο Ερμής;

Την έκανα τη μετακόμιση. Τα χοντρά δηλαδή. Ίσα ίσα για να μπορώ να μείνω. Να γίνω το σπίτι βιώσιμο. Και άρχισα να συνηθίζω την καινούρια μου θέα, την καινούρια μου γειτονιά. Που είναι το ψιλικατζίδικο, το φαρμακείο, ο φούρνος, ο ωραίος γείτονας, το πιο κοντινό ΑΤΜ, τα κλασικά μωρέ. Και μετά άρχισε η βροχή. Η οποία, δε λέω, ωραία είναι. Μιας και έχω και ωροσκόπο Καρκίνο, ένας ρομαντισμός προσπαθεί να επιβιώσει που και που, οπότε άφησα το παράθυρο ανοιχτό και χάζευα το Λυκαβηττό ακούγοντας τη βροχή. Αλλά δεν τελείωνε η ρημάδα. Οπότε αφέθηκα να απολαμβάνω το καινούριο μου σπίτι, μιας και δεν είχα άλλη επιλογή. 'Αλλωστε, το πρώτο κύμα μετακόμισης δεν συμπεριελάμβανε ομπρέλα. Την Κυριακή έκανα την καθιερωμένη επίσκεψη στους δικούς μου. Με τη σκέψη ότι και μετά από είκοσι χρόνια, στα πενήντα παρά κάτι μου, θα αποτελεί casus belli το να μην πάω στο ρημαδοκυριακάτικο τραπέζι, μου'ρχεται να πηδήξω από τον τέταρτο. Και να τρομάξω τα ζάκια στα σκαλιά της Μπενάκη. Κρατήθηκα όμως. Κοινωνικοποιήθηκα ευτυχώς το απόγευμα, μιας και έκανε ένα διάλλειμα η βροχή και σήμερα ξύπνησα για έναν περίεργο λόγο πάρα πολύ χαρούμενος. Ο ήλιος θα φταίει, κι ας έχει αέρα. Κι ας είναι σε εκκρεμότητα τόσα πράγματα, υποχρεώσεις, σχέσεις, τσακωμοί, καταστάσεις. Αγχογόνες στο μεγαλύτερο μέρος τους. Πότε δεν θα είναι άλλωστε; Είναι ωραίο να έχεις δικό σου σπίτι τελικά..

Monday 15 October 2007

πρόσεχε μην σκοντάψεις

Και ξαφνικά οι πάντες και τα πάντα τρέχουν. Συμβαίνουν πράγματα γύρω σου γρήγορα, περνάν καταστάσεις από δίπλα σου ακόμα πιο γρήγορα, η Μ. χώρισε μετά από πέντε χρόνια, ο Κ. έπιασε δουλειά κάπου στην ελληνική επαρχία, η Λ. παντρεύεται αλλά δεν είναι σίγουρη, ο Τ. μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία, η Δ. σκέφτεται αν πρέπει να κρατήσει το παιδί ή όχι, ο Σ. ψάχνει για δουλειά και ο Θ. για σπίτι εδώ και ένα μήνα. Ξαφνικά, λοιπόν, συνειδητοποιείς ότι δεν προλαβαίνεις να τα επεξεργαστείς. Ούτε καν ως πληροφορίες. Πόσο μάλλον ως καταστάσεις. Ακόμα κι όταν συμβαίνουν σε σένα, δεν προλαβαίνεις να τα επεξεργαστείς. Το να μην περάσεις από μία περίοδο πένθους μετά από ένα χωρισμό επικαλούμενος ότι το έχεις ρίξει στην εργασιοθεραπεία, είναι μια συνηθισμένη δικαιολογία πια. Αυτό που με προβληματίζει όμως ειναι το ότι πλέον φαίνεται να μην είναι επιλογή, αλλά αναπόδραστη συνθήκη. Γεγονότα μικρά και μεγάλα, κουβέντες δικών σου ανθρώπων ή άσχετων, καταστάσεις που σου προκύπτουν κι όπως έρχονται φεύγουν χωρίς να προλάβεις να τις αγγίξεις. Τουλάχιστον όπως και όσο τις άγγιζες παλιότερα. Τελευταία έχω συλλάβει τον εαυτό μου να αναβάλλει ακόμα και το να φλερτάρει. Χτες, λοιπόν, περνώντας έξω από το παλιό σου σπίτι, σε σκέφτηκα. Αλλά μετά είχαμε ολομέλεια στη δουλειά και ξεχάστηκα.

Tuesday 9 October 2007

Και θα καταλάβεις σε ... ένα χρόνο τι σημαίνει... μια στιγμή αγάπης


Un Año de Amor


Lo nuestro se acabó y te arrepentiras
De haberle puesto fin a un año de amor.

Si ahora tu te vas pronto descubriras
Que los dias son eternos y vacios sin mi.


Y de noche , y de noche por no sentirte solo,
Recordaras nuestros dias felices,
Recordaras el sabor de mis besos.

Y entenderas en un sólo momento
Que significa un ao de amor
Que significa un año de amor.


Te has parado a pensar lo que sucedera
Todo lo que perdemos y lo que sufriras.
Si ahora tu te vas no recuperaras
los momentos felices que te hice vivir.


Y de noche , y de noche por no sentirte solo,
Recordaras nuestros dias felices,
Recordaras el sabor de mis besos.

Y entenderas en un sólo momento
Que significa un año de amor
Y entenderas en un sólo momento
Que significa un año de amor.

Wednesday 3 October 2007

το νου σου, σ' ακούω..

"Ό,τι είναι να γίνει, να γίνει μέχρι τα Χριστούγεννα γιατί η φλυτζανού μου είπε ότι μέχρι τα Χριστούγεννα θα πάνε πάρα πολύ καλά οι δουλειές μου.."
ατάκα νεαρής κυρίας Πέμπτη βράδυ στο σταθμό του ΗΣΑΠ της Βικτώριας