Την έκανα τη μετακόμιση. Τα χοντρά δηλαδή. Ίσα ίσα για να μπορώ να μείνω. Να γίνω το σπίτι βιώσιμο. Και άρχισα να συνηθίζω την καινούρια μου θέα, την καινούρια μου γειτονιά. Που είναι το ψιλικατζίδικο, το φαρμακείο, ο φούρνος, ο ωραίος γείτονας, το πιο κοντινό ΑΤΜ, τα κλασικά μωρέ. Και μετά άρχισε η βροχή. Η οποία, δε λέω, ωραία είναι. Μιας και έχω και ωροσκόπο Καρκίνο, ένας ρομαντισμός προσπαθεί να επιβιώσει που και που, οπότε άφησα το παράθυρο ανοιχτό και χάζευα το Λυκαβηττό ακούγοντας τη βροχή. Αλλά δεν τελείωνε η ρημάδα. Οπότε αφέθηκα να απολαμβάνω το καινούριο μου σπίτι, μιας και δεν είχα άλλη επιλογή. 'Αλλωστε, το πρώτο κύμα μετακόμισης δεν συμπεριελάμβανε ομπρέλα. Την Κυριακή έκανα την καθιερωμένη επίσκεψη στους δικούς μου. Με τη σκέψη ότι και μετά από είκοσι χρόνια, στα πενήντα παρά κάτι μου, θα αποτελεί casus belli το να μην πάω στο ρημαδοκυριακάτικο τραπέζι, μου'ρχεται να πηδήξω από τον τέταρτο. Και να τρομάξω τα ζάκια στα σκαλιά της Μπενάκη. Κρατήθηκα όμως. Κοινωνικοποιήθηκα ευτυχώς το απόγευμα, μιας και έκανε ένα διάλλειμα η βροχή και σήμερα ξύπνησα για έναν περίεργο λόγο πάρα πολύ χαρούμενος. Ο ήλιος θα φταίει, κι ας έχει αέρα. Κι ας είναι σε εκκρεμότητα τόσα πράγματα, υποχρεώσεις, σχέσεις, τσακωμοί, καταστάσεις. Αγχογόνες στο μεγαλύτερο μέρος τους. Πότε δεν θα είναι άλλωστε; Είναι ωραίο να έχεις δικό σου σπίτι τελικά..
No comments:
Post a Comment