...

Ο ΠΟΝΟΣ

Τις νύχτες, συχνά ξυπνάω.
Ακουμπάω το στομάχι μου και ψάχνω τον πόνο.
Νόμιζα ότι θα ανακουφιζόμουν όταν έφευγε.
Τώρα νιώθω ότι κάτι μου λείπει.

ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ

Ξέρεις.. γεννήθηκα σε ένα πένθος.
Η χαρά των πρώτων ημερών, του πρώτου γιου, του πρώτου εγγονού έγινε γρήγορα πένθος για το χαμό..
Δε θυμάμαι τίποτα, ναι.
Αλλά έχω κρύψει ένα ωραίο κουτί με φωτογραφίες στο πατάρι.
Σκαλιστό.

Ο ΦΟΒΟΣ

Δεν το είχα ανοίξει ποτέ.
Φοβόμουν;
Μάλλον είχα συνηθίσει να το βλέπω κλειστό, να φοβάμαι.



ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Με βλέπω ξαπλωμένο σε ένα καναπέ.
Το βλέμμα και η στάση του σώματός μου μου θυμίζουν κάτι μεταξύ Νάρκισσου και Διόνυσου.
Τα κορμιά στον καναπέ αρχίζουν να έρχονται πιο κοντά.
Νιώθω ότι ξέρω το τέλος του παιχνιδιού μας και να ποντάρω σε μένα.
Ξαφνικά, μένω μόνος.
Το δωμάτιο γεμίζει κόσμο.
Μαινάδες; Σάτυροι;
Γελούν και χορεύουν μεταξύ τους.
Νιώθω μια περιπαικτική διάθεση απέναντί μου, βλέμματα απαξίωσης.
Για τη σιγουριά; Για το ποντάρισμα;
Βλέπω ένα χέρι να πετάει κάτι προς το μέρος μου.
Μια ανθοδέσμη.
Μετακινούμαι με δυσκολία για να την αποφύγω.
Δυο χέρια μου σφίγγουν το λαιμό.
Δυνατά. Πιο δυνατά.

ΤΟ ΔΑΚΡΥ

Ξυπνάω.
Ταχυκαρδία.
Επαγγελματική διαστροφή. "Μακάρι να θυμόμουν τα όνειρά μου συχνότερα."
Ανάβω τσιγάρο.
Βλέπω τη σκάλα κάτω από το πατάρι.
Ανεβαίνω και ψηλαφίζω με το χέρι στη σκόνη.
Πιάνω το σκαλιστό κουτί.
Οι φωτογραφίες σκόρπιες.
Φωτογραφίες χρόνων. Από πάντα.
Εγώ, εσύ, η Ε, ο Β, ο χαμένος θείος, οι γονείς μου, ο Σ, ο Κ, η Α..
Σκαλίζω το κουτί.
Επιτέλους, δάκρυ.