θύμωνε - όσο αντέχεις..

Χειροβομβίδα στο Στέκι Μεταναστών.

Τον Απρίλιο που μας πέρασε μαζευτήκαμε τρεις φίλοι που είχαμε γενέθλια την ίδια βδομάδα και κάναμε ένα μεγάλο (πολύ ωραίο) πάρτυ στο Στέκι Μεταναστών.

Τα καλύτερα γενέθλιά μου - ως τώρα.

Προχθες, η χειροβομβίδα έπεσε ενώ το Στέκι φιλοξενούσε συνάντηση του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης. Για όσους δεν ξέρουν, στο Στέκι Μεταναστών (εκτός από τα γενέθλιά μας) φιλοξενούνται μια σειρά από συλλογικότητες της Αριστεράς, του φεμινιστικού κινήματος, του κινήματος των ομοφυλοφίλων κ.ά., καθώς και δραστηριότητες μεταναστευτικών ομάδων.

Είμαι - για μια ακόμη φορά - θυμωμένος. Εξίσου θυμωμένος ήμουν και χθες όταν είδα, για πολλοστή φορά, τους μπάτσους να κάνουν σωματικό έλεγχο σε δύο μετανάστες στην Αιόλου κι όχι σε μένα, επειδή δεν φαίνομαι μετανάστης. Είμαι τόσο θυμωμένος που δεν έχω όρεξη να γράψω τίποτα άλλο. Διαβάστε τον les_boi, τον silentcrossing, τον hnioxo και τον elementstv..

Εγώ θα "απαντήσω" με τις φωτογραφίες που έβγαλα (συμπτωματικά) κάποιες ώρες πριν την παραλίγο δολοφονική επίθεση από τα γύρω στενά γυρνώντας σπίτι.

Και να πω ότι είμαι πολύ θυμωμένος και με όλους όσους δεν ξέρουν τι έγινε στο Στέκι προχθές, δεν θα το θυμούνται σε πέντε μέρες, δεν βγάζουν συμπεράσματα από αυτό, δεν θα βγουν στο δρόμο γιαυτό, δεν θα φωνάξουν γιαυτό, δεν τους νοιάζει, δεν θα κινητοποιηθούν.

Γαμώ την ευθύνη μας και τον καναπέ μας.

Berlin Amorous!

Σε κάποιες πόλεις πηγαίνεις ξανά και ξανά και νιώθεις κάθε φορά ξένος. Νιώθεις ότι έχεις έρθει για τουρισμό, ότι έχεις έρθει για λίγο, ότι θα φύγεις όπου νάναι..

Στο Βερολίνο, είπα, εδώ θα μείνω.

Γύρισα βέβαια, καλώς ή κακώς.. αλλά όλες τις μέρες που τριγυρνούσα στους δρόμους του ένιωθα ότι ένα κομμάτι μου δε θέλει να φύγει.

Και δεν ήταν η κλασική ελληνο-κλαψουμουνίαση που με έκανε να νιώσω έτσι. Τύπου εδώ έχουν ποιότητα ζωής, μεγάλα πεζοδρόμια, οργανωμένο κράτος κλπ.

Ήταν η αισθητική της πόλης - και του κόσμου.

Ήταν η ατμόσφαιρα, το vibe που λένε και κοροϊδεύω συνήθως, αλλά ναι αυτό ήταν.

Και η αίσθηση ότι χωράς κι εσύ, χωρίς όρους και προϋποθέσεις.

Ότι χωράνε όλοι, είτε ανταποκρίνονται στο κεντρο-ευρωπαϊκό συγκροτημένο μοντέλο είτε στο μεσογειακό στυλ είτε στο μη ευρωπαϊκό.

Η αίσθηση μιας πόλης που συγκεντρώνει κόσμο από κάθε γωνιά της γης, κάθε καρυδιάς καρύδι, αλλά τον εντάσσει χωρίς να τον ανέχεται, ενσωματώνοντάς τον στον ρυθμό και τη ζωής της.

Μια καθαρά λειτουργική συνύπαρξη που φαινόταν έντονα και στη δυναμική δυτικό-ανατολικό, ένας συνδυασμός του παλιού, στιβαρού με το πιο ευέλικτο, νέο, εναλλακτικό.

Η ιστορία της πόλης - ως εκ τούτου και του κόσμου - είναι παρούσα παντού, όχι ως απαρχαιωμένο μνημείο, ενταγμένη στην καθημερινότητα. Μια όμορφη διαχείριση της μνήμης και της λήθης.

Το σεξ είναι επίσης ενταγμένο στην καθημερινότητα. Ως κάτι απενοχοποιημένο τις περισσότερες φορές, ως κάτι που δεν φορτίζεται με ενοχή, κρυψίνοια, ντροπή..

Σε παρασύρει ο ρυθμός της πόλης..

Και σου στρέφει την προσοχή στα ουσιώδη, στα όμορφα της ζωής, σε απελευθερώνει..

Και σου υπενθυμίζει την ανάγκη να αναζητήσεις μια αισθητική στην καθημερινότητα, να σκεφτείς ότι δεν είναι τίποτα ο κανόνας, δεν υπάρχει κανόνας..

για την Αλέκα Παΐζη

Είχα σκοπό να επανέλθω σε καμιά 10αριά μέρες με αφορμή ένα ταξίδι που ξεκινάω μεθαύριο, και το οποίο περίμενα πάρα πολύ καιρό τώρα..

Ωστόσο, σήμερα το πρωί που χάζευα τα νέα στο γραφείο, έπεσα πάνω στην είδηση του θανάτου της Αλέκας Παΐζη και σκέφτηκα να κάνω ένα μικρό ποστ σχετικά.

Ίσως επειδή στην ίδια ηθοποιό - και αντιστασιακή - είχα αφιερώσει κάποιες γραμμές τις πρώτες μέρες ζωής αυτού του μπλογκ.

Ίσως επειδή το χαμόγελό της με είχε κερδίσει - ίσως επειδή ήταν από τους λίγους ανθρώπους που έχω δει στην ηλικία της με τέτοιο χαμόγελο..

Χαιρετώντας σας, θέλω να μοιραστώ μαζί σας το ποστ πέρσι το καλοκαίρι για την Αλέκα Παΐζη και να αντιγράψω λίγες σειρές από μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις της:

"Εζησες πολύ" λέω στον εαυτό μου. "Πόσο θα ζήσεις ακόμα;" Γι΄ αυτό θέλω και λίγο να χαζέψω,να παρατηρήσω ένα δένδρο...Αλλοτε πάλι ο χρόνος με ξεγελάει. Κι επειδή δεν είμαι άρρωστη,δεν συνειδητοποιώ τον καιρό που περνάει.Δεν έχει πεθάνει το παιδί μέσα μου,γι΄ αυτό και απολαμβάνω τις μικροχαρές της ζωής.

Αυτά! Αααα, και καλό μου ταξίδι,ε; ;)

υγ Σκέφτομαι ώρες ώρες πόσο μελό ή ρομαντικό-αλαφροϊσκιωτα μπορεί να είναι τα ποστ μου και γελάω. Με μένα, με σας, με όλους μας, με την καθημερινότητά μας.. whatever..