Περπάτημα. Πολύ. Βήματα. Βικτώρια, Εξάρχεια, γνώριμα, νότια μετά. Όσο αντέξεις. Θυμάμαι παλιά. Ήταν πολύ συχνότερες οι διαδρομές. Αναγκαστικές. Με γοήτευαν πάντα οι road movies. Και οι ταινίες που είχαν για πρωταγωνίστριες πόλεις. Ξέρεις, πλέον, μετά από πάρα πολλά χρόνια, περπατάω χωρίς ακουστικά. (Α, μήπως πλέον ακούς και χωρίς πατερίτσες; Καλό, καλό..) Κι αυτή ακόμα η φασαρία της πόλης χανόταν. Ήμουν στο δικό μου πλαίσιο, έχανα το πλαίσιο της στιγμής. Υπάρχουν φορές, ομολογώ, που η πόλη παίρνει άλλη διάσταση όταν ακούς μουσική. Συγκεκριμένη μουσική όμως, σε συγκεκριμένες φορές, συγκεκριμένες στιγμές. Χθες, γυρνώντας από τη μεγάλη βόλτα, φαντάστηκα για μια στιγμή πώς θα ήταν αν άκουγα εκείνη την ώρα το So Sad. Όχι δεν ήμουν εγώ So Sad, αλλά ταίριαζε γάντι. Λίγος κόσμος στο δρόμο, αργοί ρυθμοί, μια υποψία άνοιξης.. Κανένα άγχος.. Και μια υποψία μελαγχολίας. Γύρω. Και ένιωσα dj στη βόλτα μου.
Θυμήθηκα έναν παραγωγό του Μελωδία που έλεγε και ξανάλεγε την έκφραση “το soundtrack της βραδιάς.” Αυτό. Τελικά γύρισα σπίτι χωρίς ακουστικά στα αυτιά μου. Και χαζεύοντας τους τοίχους δεξιά αριστερά, στους ήχους του So Sad, σκέφτηκα ότι οκ, μπορεί να είναι κι αλλιώς τα πράγματα, δεν είναι ανάγκη να είναι έτσι ή αλλιώς, άσπρο ή μαύρο. Κι αν σκέφτεσαι αλλιώς τώρα, αν κάποια είναι πολύ μακρινά, άλλα σε φοβίζουν, άλλα σε αγχώνουν, για κάποια άλλα ανυπομονείς, αν δεν τα καταφέρνεις πάντα όπως έχεις ορίσει στο κεφάλι σου ότι πρέπει να τα καταφέρνεις (ναι ναι εγώ το κάνω αυτό συνέχεια), αν αλλιώς ήσουν πριν τόσο καιρό.. μη σκας. Γιατί άλλο τόσο αλλιώς θα είσαι μετά από τόσο καιρό. Ναι, είναι τρομαχτικό. Το πόσο “αλλιώς” είσαι από καιρό σε καιρό.
Και κατέληξα ότι ναι, στη δική μου τη ζωή, στο soundtrack της βραδιάς και της μέρας θέλω να χωράνε τραγούδια διάφορα και διαφορετικά. Ε.. ανεβαίνοντας τις σκάλες στην πολυκατοικία (τέσσερις όροφοι, χωρίς ασανσέρ, αλλά τις σωστές αναπνοές για να γυμνάζομαι παράλληλα δεν τις έχω καταφέρει, ομολογώ) διάλεξα να παίζει στο κεφάλι μου το I Don’t Feel Like Dancing..
Μας γάμησε πάλι η πανσέληνος.
