καλημέρα..

μετεκλογικά

Ένα εκατομμύριο ψηφοφόροι στις εκλογές της 16ης Σεπτέμβρη επέλεξαν να ψηφίσουν Αριστερά. Είτε αυτό είναι το Κ.Κ.Ε. είτε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είτε τα κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Συγκριτικά με τις εκλογές του 2004, ο κόσμος που στράφηκε αριστερά είναι αρκετά περισσότερος. Είναι ίσως λίγο απάτη να μιλάει κανείς με ποσοστά, ωστόσο, δεν μπορεί να μην αναφερθεί κανείς στα 200.000 άκυρα και λευκά ψηφοδέλτια (τα οποία ήταν 30.000 λιγότερα το 2004) αλλά και τους 250.000 περισσότερους από το 2004 Έλληνες που επέλεξαν να απέχουν από την ψηφοφορία. Οι διαφοροποιήσεις αυτές σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές μπορούν να οδηγήσουν σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα, αν σε αυτές προστεθεί και η μείωση του ποσοστού του δικομματισμού. Όσον αφορά τους νέους ψηφοφόρους, τα συμπεράσματα των εταιρειών δημοσκοπήσεων με βάση τα exit polls είναι διαφωτιστικά: Σύμφωνα με τη Metron Analysis στους νέους ψηφοφόρους κυριάρχησαν δύο μπλοκ, το ένα της Ν.Δ. και το άλλο της Αριστεράς, με προεξάρχοντα τον ΣΥΡΙΖΑ, που σημείωσε διψήφιο ποσοστό (10%). Ο δικομματισμός, σύμφωνα με το exit poll της ALCO, άγγιξε το 64%, στους νέους ψηφοφόρους, αφήνοντας 26% για τα άλλα τρία κόμματα που μπήκαν στη Βουλή.

Ο Επίκουρος καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Γεράσιμος Μοσχονάς παρατηρεί στην Ελευθεροτυπία: "Η ψήφος προς τα αριστερά κόμματα είναι κυρίως έκφραση διαμαρτυρίας και απογοήτευσης προς τα δύο μεγάλα κόμματα, και με αυτή την έννοια είναι μια κλασική ψήφος «τιμωρίας». Είναι όμως εν μέρει -και ταυτόχρονα- έκφραση μιας στροφής προς τα αριστερά. Οι ψηφοφόροι γνωρίζουν άριστα και ποια κόμματα ψηφίζουν και ποια θα είναι η χρήση αυτής της ψήφου από τις κομματικές ηγεσίες.
Συνεπώς, ένα τουλάχιστον τμήμα όσων εκφράζουν τη διαμαρτυρία τους επιλέγοντας την αριστερή ψήφο (τμήμα που ποσοτικά δεν είμαστε σε θέση να προσδιορίσουμε) είναι ανοικτό σε «κάτι άλλο». Ανήκει στις κομματικές ηγεσίες να προσδώσουν ένα ελκυστικό περιεχόμενο σε αυτό το «κάτι άλλο» και να μη θεωρήσουν την κίνηση προς την Αριστερά ως το φυσικό αποτέλεσμα, που αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε, της «αιώνιας» ταξικής πάλης και του αγώνα «ενάντια στην παγκοσμιοποίηση».[…]
Το «ένας άλλος κόσμος είναι δυνατός» αποτελεί το κεντρικό μοτίβο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, η οποία σήμερα ενισχύεται σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Η «ηττημένη παράταξη» του 20ού αιώνα ή θα προσδώσει συγκεκριμένο προγραμματικό περιεχόμενο στο ως άνω σύνθημα ή θα δυσκολευτεί να μετατρέψει την ψήφο διαμαρτυρίας σε ψήφο επιδοκιμασίας."

Για φινάλε, το πρόσφατο παράδειγμα της Γαλλίας. Οι μεταρρυθμίσεις του Νικολά Σαρκοζί όχι μόνο κινητοποιούν τη γαλλική Αριστερά αλλά τη συσπειρώνουν κιόλας. Φαίνεται οι ηγέτες των εννιά κομμάτων της Αριστεράς κρίνουν ότι η συσπείρωση αυτή θα έχει καλύτερα αποτελέσματα. Σε σύσκεψή τους εννέα κόμματα της Αριστεράς, μεταξύ των οποίων το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας, οι πράσινοι, η ακροαριστερά LCR, συμφώνησαν στην έκδοση κοινής διακήρυξης με την οποία καταδίκασαν την πολιτική του Νικολά Σαρκοζί. Οι εκπρόσωποι της Αριστεράς εκτιμούν ότι «ο γαλλικός λαός αντιμετωπίζει την πιο πλατιά αντι-κοινωνική επίθεση των τελευταίων πενήντα ετών» και καλούν «όλες τις προοδευτικές δυνάμεις να συμμετάσχουν στις αναγκαίες κινητοποιήσεις».

τι νόμιζες, οι αρχάριοι πάντοτε πέφτουν, πεθαίνουν, από έρωτα στο χάος τους γλιστρώντας..

Νηφάλιος, σπάνια βλέπω τον εαυτό μου και τη ζωή μου απ’ έξω. Κι όταν λέω απ’ έξω, αναφέρομαι σε έναν αποστασιοποιημένο, όχι ψυχρό απαραίτητα, τρόπο για να σε δεις. Σα να βλέπεις αυτό που ζεις τώρα που μιλάμε, από πάνω, πανοπτικά. Εγώ τώρα στη Σταδίου να περπατάω γρήγορα και να σπρώχνω κόσμο, εγώ που πριν πέντε λεπτά σκέφτηκα τι θα κάνω με τη δουλειά και πάλι απελπίστηκα, εγώ που δε μπορώ να βρω σπίτι και με έπιασε πανικός γιατί σίγουρα δε θα προλάβω μέχρι την πρώτη του μήνα, εγώ που δεν ξέρω πως θα τα βολέψω με τα λεφτά, θα χρειαστεί να πιάσω δεύτερη δουλειά να δεις, εγώ που πάλι νόμιζα ότι σε είδα στην Κολοκοτρώνη και γι’ αυτό έστριψα στη Βουλής κι έκανα κύκλο αλλά τελικά δεν ήσουν εσύ, και πάει λέγοντας. Σε πέντε χρόνια όμως, πόση αξία θα έχει αυτή η στιγμή στη Σταδίου; Κι αυτός ο κύκλος μέχρι τη Βουλής; Αν με δω από πάνω, ακόμα κι αυτή η στιγμή χτες που έβαλα ξαφνικά τα κλάματα, όταν θυμήθηκα εκείνο το βράδυ στη Ρωμαϊκή Αγορά, τότε, την τελευταία φορά που ήμαστε όλοι μαζί, ακόμα κι αυτή η στιγμή αποχτά άλλη διάσταση. Που λες αυτό, νηφάλιος, σπάνια το κάνω. Απαιτεί ένα βουνό εκλογίκευση. Είναι φορές, όμως, που το κάνω πιο εύκολα. Και βλέπω τη στιγμή για τη στιγμή. Και τότε προσπαθώ να βάλω τα πράγματα στις «σωστές» τους διαστάσεις (ποιος ορίζει το σωστό, είπαμε;). Και τότε ρωτάω τον εαυτό μου τι σημαίνει αυτό που ζω σε σχέση με το τώρα. Γιατί το κάνω; Και πώς νιώθω που το κάνω; Μετά από μία ώρα, ένα μήνα, ένα χρόνο θα με απασχολεί, θα έχει νόημα, θα έχει επηρεάσει τη ζωή μου; Γιατί το πιο εύκολο είναι να διογκώσεις ένα συναίσθημα, μια κατάσταση, μια σκέψη, να πολλαπλασιάσεις τις επιπτώσεις αυτού που ζεις. Ή αυτού που θες να ζήσεις. Θα μου πεις αυτό κάνουμε όταν είμαστε ερωτευμένοι. Ναι, όντως. Αλλά ο έρωτας είναι μια ειδική περίσταση. Εμπεριέχει και μια δόση ψυχοπαθολογίας, ίσως. Και εν πάσει περιπτώσει, αφού έτσι λειτουργούμε όταν είμαστε ερωτευμένοι, ας το κάνουμε μόνο τότε. Αλλιώς δεν θα μπορούμε να ξεχωρίσουμε πότε είμαστε όντως ερωτευμένοι και πότε δεν είμαστε, αλλά απλά έχουμε μάθει να υπερβάλλουμε, να διογκώνουμε τα πράγματα, να επικαλούμαστε το συναίσθημά μας προκειμένου να καλύψουμε τις ανάγκες, τις ανασφάλειες και τα κενά μας.

μεταξύ νεοκλασικών και καφενείων

Η τέχνη παίζει τον κρυμμένο θησαυρό στο κέντρο της Αθήνας. Γουρουνάκια στην Κυψέλη, αφίσες δίνουν συνταγές για μελιτζάνες τυρί στα Εξάρχεια. Μια μισάνοιχτη πόρτα στην Κλαυθμώνος, βιβλία "κόβουν" τον δρόμο στους περαστικούς καθώς μετεωρίζονται στη Μαυροκορδάτου. Ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο μέσα σε ένα άδειο οικόπεδο στο Μεταξουργείο.

Με αφορμή την έκθεση "Where is the art?" και την 1η Μπιενάλε με τίτλο "Destroy Athens" , το Μεταξουργείο φιλοξενεί εκθέσεις και υπαίθριες προβολές. Εικαστικές προτάσεις ζωγραφικής, φωτογραφίας, γλυπτικής, βίντεο και γκράφιτι σε τοίχους, πλατείες, δρόμους και διαφημιστικές πινακίδες.

(για περισσότερες λεπτομέρειες, χάρτες, κλπ εδώ http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=832675&lngDtrID=253 http://www.athensbiennial.org/AB/intro.htm#)

Το Μεταξουργείο κι ο Κεραμεικός φαίνονται να ζουν μια περίοδο μετάβασης, πράγμα που αισθητικά δημιουργεί μια ενδιαφέρουσα εικόνα. Άλλοι ίσως έβρισκαν μια αντίφαση σε όλο αυτό, εγώ επιλέγω να το δω ως μια συνύπαρξη διαφορετικών εικόνων. Αρμονική, στα δικά μου μάτια. Ανάμεσα στις γκρίζες "κλασικές" αθηναϊκές πολυκατοικίες, βρίσκει κανείς νεοκλασικά ανακαινισμένα αλλά και γκρεμισμένα με σφραγισμένες πόρτες και παράθυρα ή και σπίτια με μεγάλες αυλές.. Πίσω από το κτίριο της κατάληψης στη Μυλλέρου που προορίζεται πλέον για γραφεία του Δήμου Αθηναίων, τα εστιατόρια και τα θέατρα στη Γρανικού, αλλά και το - ύποπτο και μη - σουλάτσο των μεταναστών στην πλατεία Αυδή. Πίσω από το Bios και το Nixon, τα μαγαζιά των Κινέζων, τα καφενεία - ταβέρνες στη Σαλαμίνος και τη Μυκηνών και τα μπουρδέλα στην Ιάσωνος, αλλά και οι εκθεσιακοί χώροι και οι γκαλερί στην Κεραμεικού.

Η περιοχή κάτω από την Ομόνοια φαίνεται να προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ της ως τώρα φήμης της ως underground και τάχα μου επικίνδυνη και της νέας τάσης που επελαύνει ήδη στο Θησείο, του Ψυρρή, τώρα και στο Γκάζι - να'ναι καλά το μετρό. Η ομορφιά της είναι άγρια, εγώ που μένω εδώ πια, νιώθω ότι εδώ χτυπάει η καρδιά της πόλης, ίσως και λόγω της πολυπολιτισμικότητάς της. Ίσως απλά να είναι μία από τις τελευταίες γειτονιές της Αθήνας που δεν έχουν ακόμα υποστεί την λεγόμενη "ανάπλαση", στην οποία παρεπιπτόντως αντιστέκονται σθεναρά τα γκραφίτι και τα συνθήματα στους τοίχους και τις πλατείες..

τα νέα υποκείμενα κι οι γνωστοί-άγνωστοι

Σε συνέχεια της ανάρτησης "Τίνος είναι βρε γυναίκα οι εκλογές;" από το βλέμμα (http://vlemma.wordpress.com/):

"..Αυτά τα νέα υποκείμενα δεν είναι ασφαλώς μόνο ταραξίες που σπάνε βιτρίνες και πυρπολούν σκουπιδοτενεκέδες. Είναι και οι ωριμότεροι ηλικιακά διαδηλωτές με τα μαύρα Prada, του φετινού καλοκαιριού των πυρκαγιών, είναι το άτυπο, ογκούμενο πολιτικό σώμα των SMS και των μπλογκ, είναι όσοι διεκδικούν την έκφραση και τη συμμετοχή, χωρίς να αρνούνται τον ευδαιμονισμό ή τη βολή, αρνούμενοι ωστόσο την τυφλή συμμόρφωση στο τρέχον σύστημα διαχείρισης, δυσπιστώντας ακόμη και προς τους ποικιλώνυμους μη κυβερνητικούς οργανισμούς που σπεύδουν να καλύψουν το κενό εξουσίας χωρίς ρίζα και νομιμοποίηση.Μορφωμένοι, επικοινωνούντες, με καλό γούστο και απαιτήσεις, νεόπτωχοι, διαψευσμένοι και ελπίζοντες, αντιφατικοί, χωρίς συνείδηση ίσως, χωρίς πλατφόρμα, αυτοί οι πολίτες-ψηφοφόροι είναι οι γνωστοί-άγνωστοι στη φετινή κάλπη."

Τίνος είναι βρε γυναίκα οι εκλογές;

Όταν προκηρύχθηκαν οι εκλογές, οι εφημερίδες έλεγαν ότι θα είναι οι πιο «βουβές» εκλογές, λόγω της μικρής προεκλογικής περιόδου. Στην πορεία ονομάστηκαν οι εκλογές των πυρκαγιών. Τα δύο μεγάλα κόμματα τις μετέτρεψαν στις εκλογές του εκβιασμού για την αυτοδυναμία, λόγω του αναλογικότερου (;) εκλογικού νόμου. Για τον ίδιο λόγο, τα «μικρότερα» κόμματα τις χαρακτήρισαν ως τις εκλογές της πτώσης του δικομματισμού. Η ύπαρξη και μόνο του ΛΑΟΣ τους έδωσε τη διάσταση των πρώτων εκλογών όπου θα εκπροσωπηθεί ακροδεξιό κόμμα στη Βουλή, κοκ.. Εμένα μου φαίνεται ότι ζούμε τις πρώτες εκλογές του διαδικτύου. Ίσως επειδή όλο και περισσότερος κόσμος, νεαρές ηλικίες κυρίως, φαίνεται να ενημερώνεται για τις εκλογές από το διαδίκτυο. Όπου διαδίκτυο τα blogs των υποψηφίων, η ψηφιακή μορφή των εφημερίδων, οι αναρίθμητοι bloggers που μιλούν για πολιτική, οι πειραγμένες φωτογραφίες πολιτικών που προκαλούν γέλιο και κυκλοφορούν ταχύτατα και πάει λέγοντας. Η κοινωνία των bloggers φαίνεται να διαμορφώνει μια δυναμική όσο περνάει ο καιρός. Και αυτές τις μέρες, με αποκορύφωμα τη βουβή διαμαρτυρία στο Σύνταγμα, έδειξε ότι αυτή η δυναμική μπορεί να έχει και πολιτική διάσταση. Αυτό που μένει να φανεί είναι αν αυτή η υπό διαμόρφωση κοινωνία μπορεί να γίνει μαζική. Ή έστω μαζικότερη από ό,τι είναι ήδη..

untitled

Κάποια βράδυα καπνίζοντας στο μπαλκόνι κοιτάζω τα φώτα της μαρίνας.Ακούω τους ήχους της πόλης.Ένα αυτοκίνητο πέρασε.Άλλο ένα.Το βουητό από το κλιματιστικό του απέναντι.Αυτό τον καιρό τα γεγονότα, τα πρόσωπα περνάν από δίπλα μου, από πάνω μου και εξαφανίζονται.Δεν αφήνουν σημάδια.Εκτός από ένα...κάπου μακριά.Πίνω λίγο νερό.Ζεστό αυτό το καλοκαίρι.Δεν έχω κανένα να με πιστέψει και κανένα να πιστέψω.Κάθομαι.Ακόμα κοιτάω τα φώτα της μαρίνας.Ένας σκύλος γαυγίζει.Κουράστηκα.Λέω να πάω για ύπνο.

Σήμερα που έχω κέφια, κάτι χαρούμενο..

Το ζώδιο μου στα αγαπημένα – και καλά – free press λέει να κάνω υπομονή ως τη Δευτέρα. Την άνοιξη έλεγε να κάνω υπομονή ως το καλοκαίρι και το 1997 να κάνω υπομονή ως τους Ολυμπιακούς. Η μαμά μου μου λέει να κάνω υπομονή μέχρι να βρω μια καλύτερη δουλειά, οι φίλοι μου να κάνω υπομονή μέχρι να βρω τον τρελό έρωτα και ο Αλογοσκούφης να κάνω υπομονή 45 χρόνια μήπως βρω τη σύνταξή μου. Εγώ πάλι με τη σειρά μου ειρωνεύομαι και αμφισβητώ όσους μου προτείνουν να κάνω υπομονή, αλλά ξαφνικά το πρωί – λίγο πριν με σπρώξει εκείνος ο φαντάρος στην πλατεία Αβησσυνίας θα ήταν – συνειδητοποίησα ότι δεν κάνω κάτι άλλο από υπομονή. Όπου η υπομονή, ως αρετή, ως στοιχείο της προσωπικότητας, ως τρόπος ζωής, ως ό,τι θέλει ο καθένας, τελικά εξελίσσεται σε μηχανισμό. Κι ο μηχανισμός αυτός απλά με βοηθάει να ξεπεράσω ή να εθελοτυφλήσω μπροστά στο κατακλυσμιαίο αίσθημα ανικανοποίητου. Θα μπορούσε κανείς – σίγουρα πιο αισιόδοξος από εμένα – να μεταφράσει αυτήν την επίκληση στην υπομονή ως ανάγκη για ελπίδα. Άλλωστε δεν περιέχει όντως κάτι το ελπιδοφόρο το «κάνε υπομονή κι ο ουρανός..» κλπ κλπ; Άρα μάλλον έχουν όλοι δίκιο, και η athensvoice και η μάνα μου και οι φίλοι μου και ο Αλογοσκούφης. Απλά πρέπει να πείσω τον εαυτό μου ότι κάνω υπομονή γιατί ελπίζω σε κάτι καλύτερο. Ζούμε το εδώ και το τώρα όμως; Δουλεύεις εδώ τώρα για να δουλέψεις μετά κάπου καλύτερα; Φιλάς αυτόν τώρα επειδή κάνεις υπομονή όταν ανοίξεις τα μάτια να έχει γίνει ο πρίγκιπας; Βαριέμαι να μπω στη συζήτηση αν φταίει ο δυτικός τρόπος ζωής που δε μας αφήνει να ζήσουμε το εδώ και το τώρα. Η διαφήμιση και η τεχνολογία που μας αναγκάζουν να έχουμε αυτό το ανικανοποίητο. Μπορεί να είναι κι έτσι. Αλλά από ένα σημείο και μετά ακούγονται σαν έκθεση στο γυμνάσιο. Βαρετή κιόλας. Του 15-16 το πολύ. Τι να πρωτοδιαχειριστεί κανείς; Το ανικανοποίητο; Τη ματαίωση; Την υπομονή; Την ελπίδα; Το καζανάκι που τρέχει; Την Πάρνηθα που κάηκε; Τον αποπάνω που παίζει βιολί στη 1 το βράδυ; Το οικογενειακό τραπέζι την Κυριακή; Τα δελτία των οχτώ; Το μωρό που κλαίει; Τις υπερωρίες του; Τι; Και κυρίως, πώς;

πού είναι αυτοί οι απεριόριστοι τρελλοί;

«Έζησα κοντά στους ζωντανούς ανθρώπους κι αγάπησα τους ζωντανούς ανθρώπους όμως η καρδιά μου ήταν πιο κοντά στους άγριους άρρωστους με τα φτερά, στους μεγάλους απεριόριστους τρελλούς κι ακόμα στους θαυμάσια πεθαμένους».

Μίλτος Σαχτούρης