Σήμερα που έχω κέφια, κάτι χαρούμενο..

Το ζώδιο μου στα αγαπημένα – και καλά – free press λέει να κάνω υπομονή ως τη Δευτέρα. Την άνοιξη έλεγε να κάνω υπομονή ως το καλοκαίρι και το 1997 να κάνω υπομονή ως τους Ολυμπιακούς. Η μαμά μου μου λέει να κάνω υπομονή μέχρι να βρω μια καλύτερη δουλειά, οι φίλοι μου να κάνω υπομονή μέχρι να βρω τον τρελό έρωτα και ο Αλογοσκούφης να κάνω υπομονή 45 χρόνια μήπως βρω τη σύνταξή μου. Εγώ πάλι με τη σειρά μου ειρωνεύομαι και αμφισβητώ όσους μου προτείνουν να κάνω υπομονή, αλλά ξαφνικά το πρωί – λίγο πριν με σπρώξει εκείνος ο φαντάρος στην πλατεία Αβησσυνίας θα ήταν – συνειδητοποίησα ότι δεν κάνω κάτι άλλο από υπομονή. Όπου η υπομονή, ως αρετή, ως στοιχείο της προσωπικότητας, ως τρόπος ζωής, ως ό,τι θέλει ο καθένας, τελικά εξελίσσεται σε μηχανισμό. Κι ο μηχανισμός αυτός απλά με βοηθάει να ξεπεράσω ή να εθελοτυφλήσω μπροστά στο κατακλυσμιαίο αίσθημα ανικανοποίητου. Θα μπορούσε κανείς – σίγουρα πιο αισιόδοξος από εμένα – να μεταφράσει αυτήν την επίκληση στην υπομονή ως ανάγκη για ελπίδα. Άλλωστε δεν περιέχει όντως κάτι το ελπιδοφόρο το «κάνε υπομονή κι ο ουρανός..» κλπ κλπ; Άρα μάλλον έχουν όλοι δίκιο, και η athensvoice και η μάνα μου και οι φίλοι μου και ο Αλογοσκούφης. Απλά πρέπει να πείσω τον εαυτό μου ότι κάνω υπομονή γιατί ελπίζω σε κάτι καλύτερο. Ζούμε το εδώ και το τώρα όμως; Δουλεύεις εδώ τώρα για να δουλέψεις μετά κάπου καλύτερα; Φιλάς αυτόν τώρα επειδή κάνεις υπομονή όταν ανοίξεις τα μάτια να έχει γίνει ο πρίγκιπας; Βαριέμαι να μπω στη συζήτηση αν φταίει ο δυτικός τρόπος ζωής που δε μας αφήνει να ζήσουμε το εδώ και το τώρα. Η διαφήμιση και η τεχνολογία που μας αναγκάζουν να έχουμε αυτό το ανικανοποίητο. Μπορεί να είναι κι έτσι. Αλλά από ένα σημείο και μετά ακούγονται σαν έκθεση στο γυμνάσιο. Βαρετή κιόλας. Του 15-16 το πολύ. Τι να πρωτοδιαχειριστεί κανείς; Το ανικανοποίητο; Τη ματαίωση; Την υπομονή; Την ελπίδα; Το καζανάκι που τρέχει; Την Πάρνηθα που κάηκε; Τον αποπάνω που παίζει βιολί στη 1 το βράδυ; Το οικογενειακό τραπέζι την Κυριακή; Τα δελτία των οχτώ; Το μωρό που κλαίει; Τις υπερωρίες του; Τι; Και κυρίως, πώς;