Νηφάλιος, σπάνια βλέπω τον εαυτό μου και τη ζωή μου απ’ έξω. Κι όταν λέω απ’ έξω, αναφέρομαι σε έναν αποστασιοποιημένο, όχι ψυχρό απαραίτητα, τρόπο για να σε δεις. Σα να βλέπεις αυτό που ζεις τώρα που μιλάμε, από πάνω, πανοπτικά. Εγώ τώρα στη Σταδίου να περπατάω γρήγορα και να σπρώχνω κόσμο, εγώ που πριν πέντε λεπτά σκέφτηκα τι θα κάνω με τη δουλειά και πάλι απελπίστηκα, εγώ που δε μπορώ να βρω σπίτι και με έπιασε πανικός γιατί σίγουρα δε θα προλάβω μέχρι την πρώτη του μήνα, εγώ που δεν ξέρω πως θα τα βολέψω με τα λεφτά, θα χρειαστεί να πιάσω δεύτερη δουλειά να δεις, εγώ που πάλι νόμιζα ότι σε είδα στην Κολοκοτρώνη και γι’ αυτό έστριψα στη Βουλής κι έκανα κύκλο αλλά τελικά δεν ήσουν εσύ, και πάει λέγοντας. Σε πέντε χρόνια όμως, πόση αξία θα έχει αυτή η στιγμή στη Σταδίου; Κι αυτός ο κύκλος μέχρι τη Βουλής; Αν με δω από πάνω, ακόμα κι αυτή η στιγμή χτες που έβαλα ξαφνικά τα κλάματα, όταν θυμήθηκα εκείνο το βράδυ στη Ρωμαϊκή Αγορά, τότε, την τελευταία φορά που ήμαστε όλοι μαζί, ακόμα κι αυτή η στιγμή αποχτά άλλη διάσταση. Που λες αυτό, νηφάλιος, σπάνια το κάνω. Απαιτεί ένα βουνό εκλογίκευση. Είναι φορές, όμως, που το κάνω πιο εύκολα. Και βλέπω τη στιγμή για τη στιγμή. Και τότε προσπαθώ να βάλω τα πράγματα στις «σωστές» τους διαστάσεις (ποιος ορίζει το σωστό, είπαμε;). Και τότε ρωτάω τον εαυτό μου τι σημαίνει αυτό που ζω σε σχέση με το τώρα. Γιατί το κάνω; Και πώς νιώθω που το κάνω; Μετά από μία ώρα, ένα μήνα, ένα χρόνο θα με απασχολεί, θα έχει νόημα, θα έχει επηρεάσει τη ζωή μου; Γιατί το πιο εύκολο είναι να διογκώσεις ένα συναίσθημα, μια κατάσταση, μια σκέψη, να πολλαπλασιάσεις τις επιπτώσεις αυτού που ζεις. Ή αυτού που θες να ζήσεις. Θα μου πεις αυτό κάνουμε όταν είμαστε ερωτευμένοι. Ναι, όντως. Αλλά ο έρωτας είναι μια ειδική περίσταση. Εμπεριέχει και μια δόση ψυχοπαθολογίας, ίσως. Και εν πάσει περιπτώσει, αφού έτσι λειτουργούμε όταν είμαστε ερωτευμένοι, ας το κάνουμε μόνο τότε. Αλλιώς δεν θα μπορούμε να ξεχωρίσουμε πότε είμαστε όντως ερωτευμένοι και πότε δεν είμαστε, αλλά απλά έχουμε μάθει να υπερβάλλουμε, να διογκώνουμε τα πράγματα, να επικαλούμαστε το συναίσθημά μας προκειμένου να καλύψουμε τις ανάγκες, τις ανασφάλειες και τα κενά μας.
3 comments:
Φοβαμαι φιλε μου οτι καποιοι υποδεικνυουν το φαρμακο για την ψυχοπαθολογια του ερωτα. Ειναι ο κυνισμος, ειναι το δυναμικο προφιλ που πλασαρουμε λες κι η ανασφαλεια ειναι λεξη αγνωστη που περασε και δεν μας αγγιξε...απο τοτε - δεν ξερω ακριβως ποτε - που το συναισθημα συνδεθηκε καπως με το απαγορευμενο...κι ερχομαι να ξαναθυμηθω τι σημαινει ερωτας οταν κοιταζω στα ματια τον ανηψιο μου,οταν μιλαμε, οταν παιζουμε..πριν προλαβει να αφομοιωθει κι αυτος..
Ακριβώς επειδή η ανασφάλεια είναι λέξη γνωστή και πέρασε και μας άγγιξε πολύ, ακριβώς γιαυτό μαθαίνουμε ότι η μόνη αντίδραση είναι ο κυνισμός κι αυτό το δυναμικό προφίλ που λες. Μια αντίδραση φυγόπονη και βολική. Υποθέτω κάνει κανείς μια καλή αρχή συνειδητοποιώντας πως λειτουργεί αυτό το σχηματάκι. Από κει και πέρα, φαντάζομαι, θα'ρθει κάποια στιγμή που το σχηματάκι θα καταρρεύσει γιατί θα κοιτάξουμε τα μάτια κάποιου που δεν αφομοιώθηκε, παρόλο που δεν θαναι ο ανηψιός μας. Αρκεί ως τότε να μην έχει ισχυροποιηθεί ανεπιστρεπτί αυτό το σχήμα.. Λέω εγώ τώρα..
Hi nnice reading your post
Post a Comment