μετεκλογικά

Ένα εκατομμύριο ψηφοφόροι στις εκλογές της 16ης Σεπτέμβρη επέλεξαν να ψηφίσουν Αριστερά. Είτε αυτό είναι το Κ.Κ.Ε. είτε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είτε τα κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Συγκριτικά με τις εκλογές του 2004, ο κόσμος που στράφηκε αριστερά είναι αρκετά περισσότερος. Είναι ίσως λίγο απάτη να μιλάει κανείς με ποσοστά, ωστόσο, δεν μπορεί να μην αναφερθεί κανείς στα 200.000 άκυρα και λευκά ψηφοδέλτια (τα οποία ήταν 30.000 λιγότερα το 2004) αλλά και τους 250.000 περισσότερους από το 2004 Έλληνες που επέλεξαν να απέχουν από την ψηφοφορία. Οι διαφοροποιήσεις αυτές σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές μπορούν να οδηγήσουν σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα, αν σε αυτές προστεθεί και η μείωση του ποσοστού του δικομματισμού. Όσον αφορά τους νέους ψηφοφόρους, τα συμπεράσματα των εταιρειών δημοσκοπήσεων με βάση τα exit polls είναι διαφωτιστικά: Σύμφωνα με τη Metron Analysis στους νέους ψηφοφόρους κυριάρχησαν δύο μπλοκ, το ένα της Ν.Δ. και το άλλο της Αριστεράς, με προεξάρχοντα τον ΣΥΡΙΖΑ, που σημείωσε διψήφιο ποσοστό (10%). Ο δικομματισμός, σύμφωνα με το exit poll της ALCO, άγγιξε το 64%, στους νέους ψηφοφόρους, αφήνοντας 26% για τα άλλα τρία κόμματα που μπήκαν στη Βουλή.

Ο Επίκουρος καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Γεράσιμος Μοσχονάς παρατηρεί στην Ελευθεροτυπία: "Η ψήφος προς τα αριστερά κόμματα είναι κυρίως έκφραση διαμαρτυρίας και απογοήτευσης προς τα δύο μεγάλα κόμματα, και με αυτή την έννοια είναι μια κλασική ψήφος «τιμωρίας». Είναι όμως εν μέρει -και ταυτόχρονα- έκφραση μιας στροφής προς τα αριστερά. Οι ψηφοφόροι γνωρίζουν άριστα και ποια κόμματα ψηφίζουν και ποια θα είναι η χρήση αυτής της ψήφου από τις κομματικές ηγεσίες.
Συνεπώς, ένα τουλάχιστον τμήμα όσων εκφράζουν τη διαμαρτυρία τους επιλέγοντας την αριστερή ψήφο (τμήμα που ποσοτικά δεν είμαστε σε θέση να προσδιορίσουμε) είναι ανοικτό σε «κάτι άλλο». Ανήκει στις κομματικές ηγεσίες να προσδώσουν ένα ελκυστικό περιεχόμενο σε αυτό το «κάτι άλλο» και να μη θεωρήσουν την κίνηση προς την Αριστερά ως το φυσικό αποτέλεσμα, που αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε, της «αιώνιας» ταξικής πάλης και του αγώνα «ενάντια στην παγκοσμιοποίηση».[…]
Το «ένας άλλος κόσμος είναι δυνατός» αποτελεί το κεντρικό μοτίβο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, η οποία σήμερα ενισχύεται σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Η «ηττημένη παράταξη» του 20ού αιώνα ή θα προσδώσει συγκεκριμένο προγραμματικό περιεχόμενο στο ως άνω σύνθημα ή θα δυσκολευτεί να μετατρέψει την ψήφο διαμαρτυρίας σε ψήφο επιδοκιμασίας."

Για φινάλε, το πρόσφατο παράδειγμα της Γαλλίας. Οι μεταρρυθμίσεις του Νικολά Σαρκοζί όχι μόνο κινητοποιούν τη γαλλική Αριστερά αλλά τη συσπειρώνουν κιόλας. Φαίνεται οι ηγέτες των εννιά κομμάτων της Αριστεράς κρίνουν ότι η συσπείρωση αυτή θα έχει καλύτερα αποτελέσματα. Σε σύσκεψή τους εννέα κόμματα της Αριστεράς, μεταξύ των οποίων το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας, οι πράσινοι, η ακροαριστερά LCR, συμφώνησαν στην έκδοση κοινής διακήρυξης με την οποία καταδίκασαν την πολιτική του Νικολά Σαρκοζί. Οι εκπρόσωποι της Αριστεράς εκτιμούν ότι «ο γαλλικός λαός αντιμετωπίζει την πιο πλατιά αντι-κοινωνική επίθεση των τελευταίων πενήντα ετών» και καλούν «όλες τις προοδευτικές δυνάμεις να συμμετάσχουν στις αναγκαίες κινητοποιήσεις».