τι σου κάνει το ασανσέρ..

Σήμερα κάποια στιγμή στη δουλειά, την ώρα που μπήκα στο ασανσέρ, μία από τις πολλές φορές μάλλον, και χάζευα τη μούρη μου στον καθρέφτη, μου πέρασε αστραπιαία από το μυαλό. Μία κουβέντα μου θύμισε εκείνη την 23η Οκτωβρίου που σε γνώρισα. Πριν εφτά χρόνια. Ακριβώς. Μια εντελώς τυχαία στιγμή. Σε μια εντελώς ανέλπιστη συγκυρία. Δεν είχα ποτέ ως τότε φανταστεί ότι θα γνώριζα έτσι αυτό που λέμε τον έρωτα. Ή τέλος πάντων αυτό το συναίσθημα της αναστάτωσης και του ενθουσιασμού ταυτόχρονα. Τον κόμπο στο στομάχι και την αδημονία. Και την ανυπομονησία. Όλα αυτά. Απροετοίμαστος φαινομενικά, μιας και δεν είχα υπολογίσει ότι θα ερχόταν έτσι ξαφνικά στη ζωή μου όλο αυτό, ωστόσο προετοιμασμένος επί της ουσίας, γιατί το περίμενα χρόνια κι ας μην το καταλάβαινα. Και σε γνώρισα. Και μετά από κάποιους μήνες, πάλι από κάποια τυχαία, "κουφή" συγκυρία σε φίλησα. Κι ήταν το πρώτο φιλί, η πρώτη μυρωδιά, η πρώτη αγκαλιά.. Όλα. Η συνέχεια δεν έχει σημασία. Αυτό που ένιωσα σήμερα το μεσημέρι στο ασανσέρ, κάπου μεταξύ ρεσεψιόν και λογιστηρίου πρέπει να ήταν, ήταν ο εαυτός μου, εφτά χρόνια πριν, λίγο πιο αθώος. Λίγο πιο χαζός. Πολύ πιο ερωτευμένος. Ανέμελος. Αλλά δεν είναι μόνο η αθωότητα κι η ανεμελιά. Αυτά συνάδουν και με την ηλικία άλλωστε. Θυμήθηκα όμως ότι τότε, εκείνη την 23η Οκτωβρίου, και τις ημέρες που ακολούθησαν, δεν με ενδιέφερε τίποτα εκτός αυτό που ένιωθα. Άγνοια κινδύνου; Παρορμητικότητα; Έρωτας; Ίσως να έπαιζε ρόλο ότι ήμουν tabula rasa τότε. Δεν κουβαλούσα όσα φορτώνουν οι προηγούμενες σχέσεις. Αφού πέρασαν αυτά τα δευτερόλεπτα και βγήκα από το ασανσέρ, κόλλησα λίγο. Είδα τα γραφεία, τον κόσμο να δουλεύει, να γράφει στο word, το excel, να ρίχνει πασιέντζες, και σκέφτηκα "7 ΧΡΟΝΙΑ";; Μεγάλωσα.. Αλλά αυτή η αίσθηση επιβιώνει. Και είναι λίγο μάταιο να περιμένω να την ξανανιώσω. Αλλά είναι ταυτόχρονα όμορφο να βλέπω ότι επιβιώνει. Έστω και ως ανάμνηση. Ωστόσο, αυτό που κρατάω είναι ότι τις φορές που τα πράγματα έχουν έρθει απρόβλεπτα, χωρίς να βάλεις το χέρι σου τόσο και να τα πιέσεις, να τα προκαλέσες, αυτές τις φορές, τις φορές που λες δεν υπάρχει καμία θετική συγκυρία εκτός απ' το ότι εγώ σε γουστάρω κι εσύ με γουστάρεις, αυτές τις φορές, που θεωρητικά έχεις να αντιμετωπίσεις μια αντικομφορμιστική κατάσταση, που δεν είναι καθόλου στρωμένη, αν όντως με γουστάρεις και σε γουστάρω όσο λέμε, τότε τα πράγματα πάνε πολύ καλύτερα απ' ό,τι θα πήγαιναν αν φροντίζαμε να πληρούνται οι απαραίτητες προϋποθέσεις. Ίσως επειδή πάνε από μόνα τους.