Και ξαφνικά οι πάντες και τα πάντα τρέχουν. Συμβαίνουν πράγματα γύρω σου γρήγορα, περνάν καταστάσεις από δίπλα σου ακόμα πιο γρήγορα, η Μ. χώρισε μετά από πέντε χρόνια, ο Κ. έπιασε δουλειά κάπου στην ελληνική επαρχία, η Λ. παντρεύεται αλλά δεν είναι σίγουρη, ο Τ. μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία, η Δ. σκέφτεται αν πρέπει να κρατήσει το παιδί ή όχι, ο Σ. ψάχνει για δουλειά και ο Θ. για σπίτι εδώ και ένα μήνα. Ξαφνικά, λοιπόν, συνειδητοποιείς ότι δεν προλαβαίνεις να τα επεξεργαστείς. Ούτε καν ως πληροφορίες. Πόσο μάλλον ως καταστάσεις. Ακόμα κι όταν συμβαίνουν σε σένα, δεν προλαβαίνεις να τα επεξεργαστείς. Το να μην περάσεις από μία περίοδο πένθους μετά από ένα χωρισμό επικαλούμενος ότι το έχεις ρίξει στην εργασιοθεραπεία, είναι μια συνηθισμένη δικαιολογία πια. Αυτό που με προβληματίζει όμως ειναι το ότι πλέον φαίνεται να μην είναι επιλογή, αλλά αναπόδραστη συνθήκη. Γεγονότα μικρά και μεγάλα, κουβέντες δικών σου ανθρώπων ή άσχετων, καταστάσεις που σου προκύπτουν κι όπως έρχονται φεύγουν χωρίς να προλάβεις να τις αγγίξεις. Τουλάχιστον όπως και όσο τις άγγιζες παλιότερα. Τελευταία έχω συλλάβει τον εαυτό μου να αναβάλλει ακόμα και το να φλερτάρει. Χτες, λοιπόν, περνώντας έξω από το παλιό σου σπίτι, σε σκέφτηκα. Αλλά μετά είχαμε ολομέλεια στη δουλειά και ξεχάστηκα.
No comments:
Post a Comment