18 χρονών, 23, 24, 17.. δεν έχει σημασία. "Όλοι το ίδιο είμαστε", σου λένε. Το πιστεύουν; Ή τέλος πάντων πόσο εύκολο είναι και για τους ίδιους να το πιστέψουν απόλυτα, όταν ο διαχωρισμός δεν είναι σημειολογικός, αλλά και χωροταξικός; Όσο και να αντιστέκεσαι στην αρχή, όσο και να λες "θα κάνω υπομονή, δεν θα το αφήσω να με καταπιεί", κάποια στιγμή έρχεται αυτή η γνωστική ασυμφωνία. Και χωρίς καν να το αποφασίσεις, προσαρμόζεσαι. Για να επιβιώσεις.. Διαδικασία συνήθης σε τόσες πτυχές της καθημερινότητας. Αλλά εκεί πια, δε βλέπεις τα σημάδια της ιδρυματοποίησης. Ο Χρ. δεν έχει μεγάλη διαφορά με τον Κ. ο οποίος επιλέγει να μη βγει από το στρατόπεδο στην έξοδό του γιατί "πού να τρέχεις τώρα", δεν έχει διαφορά ούτε με την Β. που είναι σίγουρη ότι δεν μπορεί να αποφασίσει η ίδια να αφήσει τον άντρα της κι ας την έχει κλεισμένη σπίτι όλη τη μέρα, δεν έχει διαφορά με τον Λ. του οποίου η ζωή αρχίζει και τελειώνει στους τέσσερις τοίχους του εργαστηρίου.. Κι ίσως δεν έχει διαφορά ούτε από μένα, που κάθε μέρα μιλάω με τους ίδιους ανθρώπους, κάθομαι στο ίδιο γραφείο, διαβάζω τις ίδιες εφημερίδες, βλέπω ειδήσεις στο ίδιο κανάλι, επιλέγω να γυρίσω σπίτι από τον ίδιο δρόμο και να χαζέψω τον ίδιο γείτονα που καπνίζει με τον ίδιο τρόπο..
No comments:
Post a Comment