Απ’ το παράθυρό μου βλέπω..

Κυριακή απόγευμα. Την ώρα που όλη η Αθήνα καταριέται τον καύσωνα – ή μάλλον η μισή Αθήνα καταριέται που έμεινε σπίτι με τον καύσωνα και η άλλη μισή που δεν έμεινε σπίτι με τον καύσωνα. Στον Κεραμεικό. Στα σύνορα με το Μεταξουργείο. Στον πεζόδρομο η απόλυτη ησυχία. Να πάρω τσιγάρα πριν πάω σπίτι. Η κυρα-Ντίνα έχει κλείσει το ψιλικατζίδικο απέναντι ώρα τώρα. Θα της χάλασε ο ανεμιστήρας πάλι. Τρία παιδιά πετάνε μια μπάλα μπάσκετ σε ένα παράθυρο – προσομοίωση μπασκέτας. Στιγμιαία προσπαθώ να μαντέψω πως μετράνε τους πόντους.. Μια μουσική ακούγεται παράλληλα με τον κρότο της μπάλας. Από το παρακάτω στενό εμφανίζεται ένας τύπος με ένα ακορντεόν γραπωμένο στον ώμο του. Συντονισμένος στο ρυθμό του καύσωνα – ή και της μπάλας του μπάσκετ – περπατάει αργά αλλά ρυθμικά. Παίζει τα «Παιδιά του Πειραιά» και έχει το βλέμμα καρφωμένο σε ένα μπαλκόνι. Δε θα βρω τσιγάρα, να δεις. Τον ξανακοιτάω, τι να κάνει απογεματιάτικα; Καντάδα; Ανοίγω τη μπαλκονόπορτα, χαζεύω τις γλάστρες, μια γυναίκα που απλώνει απέναντι, ένα καινούριο γκράφιτι στον τοίχο, συμπαθητικό φαίνεται, την ταμπέλα «Χο-Τσιγκ Πι-Τζα-Μα», τη μπάλα να ανεβοκατεβαίνει στο παράθυρο, – όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Ο τύπος με το ακορντεόν συνεχίζει να έχει το βλέμμα στραμμένο στην ίδια κατεύθυνση, με τη διαφορά ότι συνεχίζει να ανηφορίζει τον πεζόδρομο. Τελικά δεν κάνει καντάδα, μάλλον. Ή αν κάνει, απλά κάνει σε όλους μας. Ή μπορεί, ακόμα πιο απλά, να περιμένει για κάποιο χειροκρότημα πίσω από τα κλειστά πατζούρια. Τη χτυπάει ο ήλιος αυτή την πλευρά, βλέπεις.