να αλλάξει έτσι ο τρόπος ζωής μας, το βουλώσουμε για να προσαρμοστούμε σε τι; στο τίποτα;
ένα μήνα τώρα, το υπουργείο οικονομικών έχει αποφασίσει να σταματήσει τη χρηματοδότηση των δομών ψυχικής υγείας. να προσαρμοστώ σε αυτό; στο ότι πάω στη δουλειά μου και δεν θα πληρωθώ και είμαι απλήρωτος από τον ιούνιο;
τις πρώτες μέρες ήμουν σαν υπνωτισμένος, τα έκανα όλα μηχανικά.. κι αναρωτιόμουν τι νόημα έχει να πηγαίνω στη δουλειά, με αυτές τις συνθήκες, ακυρωμένος ως κομμάτι της αποασυλοποίησης, της δουλειάς με τους ανθρώπους που επιβίωσαν από την ψυχιατρική.
από τη στιγμή που άρχισα να τρέχω κι εγώ μαζί με κάποιους από τους συναδέλφους, να βγούμε στο δρόμο, να οργανωθούμε, να συναντηθούμε, να κινηθούμε, να μιλήσουμε για αυτό που συμβαίνει, να διεκδικήσουμε, να ανατραπεί η απόφαση αυτή, άρχισα να ξαναβρίσκω σιγά σιγά το χαμόγελό μου και το νόημα στο να πηγαίνω στη δουλειά μου. και να την κάνω, όσο ακόμα την κάνω, σωστά. γιατί θα μου πεις, όλα συντείνουν στο ότι θα κλείσουν οι δομές, όλα κλείνουν, λεφτά δεν υπάρχουν παρά για τις τράπεζες και την γκόλντμαν σακς και το γραφείο του κάθε γελοίου υπουργού.
εμείς εκεί. εμένα έτσι άλλαξε ο τρόπος ζωής μου ρε. είναι ο τρόπος μου να επιβιώσω - κι ας ματαιωθώ, κι ας μείνω πάλι άνεργος, να πάνε να γαμηθούν, θα΄χω κάνει ό,τι μπορώ, και για μένα, και για τη γενιά που έρχεται και για τους ανθρώπους των οποίων είμαστε το διαβατήριο για μια αξιοπρεπή ζωή.
και χωρίς έρωτα δεν γίνεται τίποτα. έρωτα παντού, στο δρόμο, στη δουλειά, στο σπίτι, στο νου μου, στη φαντασία, στις στιγμές μας, στις κινήσεις μας, το βλέμμα..το χαμόγελο..
