Εσύ; Τι έχεις να περιμένεις;

"Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα, μοναχός στη δόξα και στο θάνατο. Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί. Άφησέ με νάρθω μαζί σου."

Γ. Ρίτσος, Η Σονάτα του Σεληνόφωτος

Μοναχός. Μόνος. Αποκλεισμένος. Φυλακισμένος. Καταπιεσμένος. Αβοήθητος.

Πρέπει να έχω πατήσει το enter πάνω από 292.000 φορές όσο καιρό είμαι σε αυτή τη δουλειά. Ένα κουμπάκι είναι. Αλλά σήμερα βαρέθηκα. Μήπως να αρχίσω να πατάω το shift ή το alt, έτσι για αλλαγή; Και τι θα γίνει αν όλη μέρα πατάω λάθος κουμπί; Το πολύ πολύ να βγει ο μαλάκας από τη γραφειάρα του μόλις το πάρει χαμπάρι και να με απολύσει. Αφού με ξεφτιλίσει μπροστά σε όλους. Όπως έκανε με την Α. τις προάλλες. Κόντευε να βάλει τα κλάματα η καημένη. Τόσα χρόνια δουλεύει και αναγκάζεται να υπομένει τις παραξενιές του καθενός, επειδή τυχαίνει να είναι αυτός που πληρώνει. Και καλά εγώ. Εγώ δεν είμαι ούτε τριάντα ακόμα. Η Α. όμως; Δε μπορώ να βλέπω άλλο την οθόνη. Με νευριάζει. Και όσο βλέπω αυτό το ρημαδοτοπίο που έβαλα στο desktop είναι σα να μου φταίει αυτή η παραλία στη Σαντορίνη για όλα. Λες και τα ’χω μ’ αυτήν. Βαριέμαι. Από την πρώτη μέρα εδώ, βαριέμαι. Βαριεστημένες φάτσες γύρω παντού. Μόνο το παιδί που μας ανεβάζει τους καφέδες χαμογελάει. Κι αυτός επειδή δε δουλεύει εδώ. Και στην αρχή έλεγα θα κάτσω ίσα για να μαζέψω κανα φράγκο και να ψάξω κάτι στη μετάφραση. Με ρούφηξε το λογιστήριό τους, όμως, γαμώ την τύχη μου. Δε θέλω να πάρω σύνταξη από εδώ.. Αλλά έχω και τις δόσεις για το σπίτι, έχω και τη μαμά στο χωριό, έτσι θα την αφήσω; Αν δεν της στείλω εγώ ποιος θα της στείλει; Μόνη μου παλεύω να ξοφλήσω το σπίτι, μόνη μου να συντηρήσω τη μάνα μου, μόνη μου παλεύω με το τοπίο της Σαντορίνης κάθε μέρα, μόνη μου με τις φωνές του διευθυντή, τις απαιτήσεις του, τις υπερωρίες που δεν πληρώνομαι, μόνη με μια δουλειά που ούτε στα χειρότερα μου όνειρα δε θα φανταζόμουν. Μόνη να κοιτάω το enter τόση ώρα και να αρνούμαι να το πατήσω..