με διάθεση ξεγυμνώματος (I)

Η κουβέντα ήταν σαφής:

έχεις μάθει σε ένα σχετίζεσθαι εγωκεντρικό.

Σα να είσαι εσύ το επίκεντρο όλων.

Σα να είσαι ο κόσμος όλος.

Σα να εξαρτώνται όλα από εσένα.

Σα να κρέμονται οι άλλοι από πάνω σου.

Εξ ου και όλη αυτή η αυτοπεποίθηση.

Η αλαζονεία ώρες – ώρες ή αυτή η εύκολη απάντηση ότι οι άλλοι φταίνε.

Έχεις μάθει ότι η απουσία σου, το να μην δώσεις σημασία σε κάποιον, το να φύγεις, το να λείψεις καλά και ντε πονάει τον άλλον.

Και αυτό το μοτίβο αναπαράγεις και στις σχέσεις σου.

Εξηγούνται κάποια πράγματα όντως.

Εξηγείται πρώτα από όλα η αυτοπεποίθησή σου.

Και αποδεικνύεται ότι μπορεί να είναι και έωλη.

Εξηγείται η ενοχή, η πίεση.

Την πίεση που νιώθεις από τη γονεϊκή σου οικογένεια να αποδείξεις ότι είσαι ο έξυπνος και καλός γιος, την πίεση να είσαι εκεί και να εξυπηρετείς όλα όσα σου έχουν φορτώσει, αυτήν την πίεση αναπαράγεις και στις σχέσεις σου.

Και είναι φαύλος κύκλος.

Γιατί εδώ παρεμβαίνει η αλαζονεία – απόρροια αυτού του έωλου θαυμασμού – προβάλλεις μια τάση ανεξαρτησίας και αυτάρκειας και δυσανασχετείς που σε πιέζουν.

Και παράλληλα, επειδή έχεις μάθει ότι σε έχουν ανάγκη – πράγμα που σ’ αρέσει βέβαια, εξυπηρετεί τον εγωισμό σου – νιώθεις τις ίδιες ενοχές όταν φεύγεις ή ακόμα ακόμα και όταν δυσανασχετείς, τις ίδιες που ένιωθες κάθε φορά σε αυτή τη γονεϊκή σου οικογένεια, όταν έφευγες, όταν δεν κοιμόσουν σπίτι, όταν δεν ήσουν εκεί, όταν σου έκαναν παράπονα, όταν αποφάσισες να φύγεις από το πατρικό σου σπίτι.

Η μόνη σωστή κίνηση που έκανες τελευταία.

Και αυτό είναι το παρήγορο.

Ότι μέσα σε ένα προβληματικό σύστημα, βρήκες το χώρο, τον διεκδίκησες μάλλον, προκειμένου να διαφοροποιηθείς από αυτό.