Friday 26 June 2009

...

Ο ΠΟΝΟΣ

Τις νύχτες, συχνά ξυπνάω.
Ακουμπάω το στομάχι μου και ψάχνω τον πόνο.
Νόμιζα ότι θα ανακουφιζόμουν όταν έφευγε.
Τώρα νιώθω ότι κάτι μου λείπει.

ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ

Ξέρεις.. γεννήθηκα σε ένα πένθος.
Η χαρά των πρώτων ημερών, του πρώτου γιου, του πρώτου εγγονού έγινε γρήγορα πένθος για το χαμό..
Δε θυμάμαι τίποτα, ναι.
Αλλά έχω κρύψει ένα ωραίο κουτί με φωτογραφίες στο πατάρι.
Σκαλιστό.

Ο ΦΟΒΟΣ

Δεν το είχα ανοίξει ποτέ.
Φοβόμουν;
Μάλλον είχα συνηθίσει να το βλέπω κλειστό, να φοβάμαι.



ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Με βλέπω ξαπλωμένο σε ένα καναπέ.
Το βλέμμα και η στάση του σώματός μου μου θυμίζουν κάτι μεταξύ Νάρκισσου και Διόνυσου.
Τα κορμιά στον καναπέ αρχίζουν να έρχονται πιο κοντά.
Νιώθω ότι ξέρω το τέλος του παιχνιδιού μας και να ποντάρω σε μένα.
Ξαφνικά, μένω μόνος.
Το δωμάτιο γεμίζει κόσμο.
Μαινάδες; Σάτυροι;
Γελούν και χορεύουν μεταξύ τους.
Νιώθω μια περιπαικτική διάθεση απέναντί μου, βλέμματα απαξίωσης.
Για τη σιγουριά; Για το ποντάρισμα;
Βλέπω ένα χέρι να πετάει κάτι προς το μέρος μου.
Μια ανθοδέσμη.
Μετακινούμαι με δυσκολία για να την αποφύγω.
Δυο χέρια μου σφίγγουν το λαιμό.
Δυνατά. Πιο δυνατά.

ΤΟ ΔΑΚΡΥ

Ξυπνάω.
Ταχυκαρδία.
Επαγγελματική διαστροφή. "Μακάρι να θυμόμουν τα όνειρά μου συχνότερα."
Ανάβω τσιγάρο.
Βλέπω τη σκάλα κάτω από το πατάρι.
Ανεβαίνω και ψηλαφίζω με το χέρι στη σκόνη.
Πιάνω το σκαλιστό κουτί.
Οι φωτογραφίες σκόρπιες.
Φωτογραφίες χρόνων. Από πάντα.
Εγώ, εσύ, η Ε, ο Β, ο χαμένος θείος, οι γονείς μου, ο Σ, ο Κ, η Α..
Σκαλίζω το κουτί.
Επιτέλους, δάκρυ.

7 comments:

Ελευθερία Αραβανή said...

εγώ μένω στην ανθοδέσμη, που υπάρχει πάντα σε έναν πόνο κι έναν φόβο.
καλή σου μέρα!

tsarlatann said...

...

Madame de la Luna said...

Πένθος ναι, αλλά μάλλον αλλότριο πένθος. Λέω εγώ τώρα..

Κι αφού άνοιξες το κουτί, μάλλον δεν μένουν και πολλά για να φοβάσαι.

Φιλί..

χ.ζ. said...

Μου άρεσε το τέλος.
Για την ανακούφιση πρέπει να χτυπήσουμε εκεί που πονάει...

Ο ψεύτικος Πέτρος said...

αναστεναγμο μου ακους;
διαβαζεις τον...

Talisker said...

Σημερα εχω παρει τη λιστα του Spy

και μονο διαβαζω

εχω νυσταξει πια και ηταν το τελευταιο μπλοκ που πατησα

-το δικο σας
γιατι με τραβηξε ο τιτλος και αγαπω πολυ το oblivion σε οσες εκτελεσεις και να το ακουσω


-ποσο χαιρομαι που δεν παρακολουθησα μια "εκτελεση" του


κατα τα αλλα αγαπητε
ο φοβος ..ειναι ο χειροτερος εχθρος

ενω το πενθος
το απαραιτητο σκαλι
απο τον θυμο
στην αποδοχη

ενα πλατυσκαλο πριν τη ληθη!

maxvibus said...

Ένιωσα καθώς το διάβασα, ότι κάτι πέρασε πολύ γρήγορα... Ήταν φάντασμα, μία μύγα; ήθελα μήπως κι άλλο; Δεν ξέρω. Έφυγα από την προσπάθεια αυτή να καταλαβώ τι μπορεί να ήταν και έφερα στο μυαλό μου αυτόματα εικόνες. Εικόνες ενός ακροβάτη που περπατάει σε τεντομένο σύρμα. Μόνο που ο σκοπός του δεν είναι να περάσει απέναντι αλλά να πέσει κάτω. Χρειάζεται ίσως να δω αν υπάρχει προστατευτικό πλέγμα ή όχι, τότε θα καταλάβω και τι είναι αυτό που πέρασε έτσι χωρίς να το πάρο ίσως είδηση!