χαίρομαι γιατί η πρώτη ταινία που είδα για φέτος ήταν αυτή χθες – ίσως επειδή είχα καιρό να δω μια ταινία που να μου αρέσει τόσο.
και χαίρομαι που το πρώτο ποστ του 09 μιλάει για το βαλς με τον Μπασίρ. το αξίζει.
ισραηλινός ο σκηνοθέτης, η ταινία αφορά την εμπειρία του στον πόλεμο με το Λίβανο, μια αντιπολεμική ταινία πιο επίκαιρη από ποτέ..
βλέπω το τραγικό και το μάταιο του πολέμου, τόσο όμορφα απεικονισμένο με κινούμενα σχέδια, που κάποια στιγμή ξεχνιέμαι.. κι έρχεται η εικόνα.. να με προσγειώσει, να με σοκάρει..
ήταν μία από τις λίγες φορές που ένιωσα τι θα πει πόλεμος, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα.. και δεν έψαξα να βρω ποιος φταίει, αλλά σκέφτηκα πόσες φορές έχουν επαναληφθεί οι ίδιες εικόνες στην Παλαιστίνη, το Λίβανο, το Ιράκ, την πρώην Γιουγκοσλαβία, κοκ..
δεν έχω λόγια.. απλά χάρηκα που αφιέρωσα μιάμιση ώρα να δω αυτή την ταινία.
καλή χρονιά να έχουμε – αν και οι πρώτες της μέρες δεν μας εγγυώνται κάτι τέτοιο: ο θυμός, η απορία και ο πόνος μας κινδυνεύουν να κουκουλωθούν από τον φόβο για μια ακόμη φορά..
