με διάθεση ξεγυμνώματος (II)

Βήματα στην κατηφόρα, λαχανιασμένα
Δεν προλαβαίνω να δω
Έρχονται ή απομακρύνονται;
Ποιοι τρέχουν πιο γρήγορα;
Οι μέρες ή οι άνθρωποι;
Θυμάμαι κάποτε τους κατηγορούσα που περνούν
Κάποιοι κατηγόρησαν κι εμένα που πέρασα
Ή που τελικά δεν ήρθα καν – κι ας ήμουν εκεί
Ύστερα κατηγορούσα τη ζωή, τη συγκυρία, την τύχη
Την τύχη ή τη μοίρα
Ή και τις δύο μαζί
Μετά από δίκες και δίκες, άρχισα να κατηγορώ κι εμένα
Άργησα, ε;
Ένας κόμπος οι απλωμένες φωτογραφίες
Μοιάζουν με αστερίες οι στίχοι που θυμίζουν
Έφταιξα – χαίρω πολύ
Ενοχή άγνοιας
Στο δίλημμα «ένοχος ή βλαξ»
Απάντησα
γ. όλα τα παραπάνω
Άδικα δάκρυα, ίσως κι άδικες χαρές
Χαρές και δάκρυα ανάγκης

εκεί ήταν το θέλω μου τελικά; κράτα το αν το βρεις
Σαν παιχνίδι ήταν, σα να έπαιζα συγκρουόμενα
Αλλά δεν σκέφτηκα πριν μπω στο αυτοκινητάκι
Πόσο σκεφτόμαστε άλλωστε πριν αρχίσουμε ένα παιχνίδι;
Μόνο όταν υπάρχει στοίχημα το σκέφτεται κανείς να παίξει ή όχι
Δεν είναι στενάχωρο τώρα
Είναι πίσω μου – πολύ
Λες και είμαι κάποιος άλλος εγώ
Είμαι
Μια συνεχής διεργασία η ζωή, είπε κάποια μου φωνή
Σκόνταψα σε εκείνη την πόρτα
Του σπιτιού που είχε ζήσει ο Κουν
Έτσι έλεγε απ’ έξω
Εσύ να δεις θα σκόνταψες κάπου αλλού μάλλον
Και κάπου θα σκοντάψει ο επόμενος, κάπου εγώ αύριο
Και σκέφτηκα μετά, κατηφορίζοντας, ότι πάντα σηκωνόμαστε
Μέχρι που κάποια στιγμή σηκωνόμαστε μαζί
Δε με νοιάζει ποιος σηκώνει ποιον
Το στοίχημα είναι – υποθέτω – πόσο κρατάει μετά ο καθένας
Αυτό που δημιουργούμε μαζί
Εμάς.