«Εκείνο που του ζητούσα με την εξαφάνισή μου ήταν εγκατάσταση. Κυριαρχείς πάνω στον άλλον, καταργώντας τον με μια φυγή», έλεγε η Μαλβίνα. Κι έπιασα τον εαυτό μου να φεύγει. Πολλές φορές. Από σχέσεις φιλικές και ερωτικές. Ίσως η φυγή να δηλώνει κάτι παραπάνω από το προφανές, το ότι αποφεύγεις δηλαδή να αντιμετωπίσεις την κατάσταση. Ίσως λίγο πιο βαθιά να προσπαθείς όντως να κυριαρχήσεις πάνω στον άλλον, να τον απαξιώσεις, να τον περιφρονήσεις, να τον καταργήσεις. Ακραία εγωιστικό. Ίσως και συμπλεγματικό. Γιατί αν δεν μπορείς να κυριαρχήσεις στον άλλον με την παρουσία σου, αν δεν μπορείς να δείξεις το συναίσθημά σου, ακόμα κι όταν αυτό είναι η απαξίωση, με λόγια και πράξεις, κάτι έχεις χάσει στο δρόμο.. Ωστόσο, κι η απουσία μιλάει. Και η φυγή δηλώνει πράγματα, συναισθήματα. Είναι μια στάση. Φαίνεται εύκολη. Ευκολότερη από το να μείνεις εκεί, να σταθείς απέναντι στον όποιον άλλο και να τον καταργήσεις λεκτικά. Τελικά όμως ίσως και να μην είναι τόσο εύκολη. Γιατί η περιφρόνηση και η απαξίωση ενός σημαντικού άλλου σημαίνει αυτόματα και μια δική σου αυτο-απαξίωση. Ένα κομμάτι του εαυτού σου που συνδέθηκε με αυτόν τον άλλο, ακυρώνεται, καταργείται κι αυτό. Και από τον εαυτό σου δε μπορείς να φύγεις. Συνήθως, δηλαδή.
No comments:
Post a Comment