Τα Παιδιά..

Κάθε χρόνο, όταν βλέπω στην τηλεόραση τη σκηνή που εισβάλλει το τανκ στην πύλη του Πολυτεχνείου, ανατριχιάζω. Κάθε φορά. Άνθρωποι κρεμασμένοι στην πύλη, σκοτάδι, το φως του τανκ. Το τανκ προχωρά, η πύλη τραντάζεται, οι άνθρωποι πέφτουν. Η πύλη υποχωρεί. Το τανκ εισβάλλει στο Πολυτεχνείο. Κι εγώ πάλι ανατριχιάζω. Ίσως να ακούγεται περίεργο, υπερβολικό, γραφικό σε άλλους. Δεν ξέρω. Και δε με νοιάζει, κιόλας. Για μένα το Πολυτεχνείο ήταν η πρώτη εικόνα που είχα σχετικά με την πολιτική. Ήταν το ερέθισμα που με πολιτικοποίησε. Θυμάμαι ακόμα αυτό το συναίσθημα της συγκίνησης που ένιωσα όταν ήμουν στο Δημοτικό και μου μίλησε η μάνα μου για το Πολυτεχνείο. Και για "Τα Παιδιά". Κι αυτό το συναίσθημα της συγκίνησης επανερχόταν στις σχολικές γιορτές, στις συζητήσεις, στις εκπομπές στην τηλεόραση, ώσπου κορυφώθηκε όταν με πήγε η μάνα μου στο Πολυτεχνείο, να αφήσω ένα γαρύφαλλο. Χαίρομαι κάθε φορά που ανατριχιάζω με την εικόνα της εισβολής του τανκ. Ίσως κι επειδή θυμάμαι αυτό το παιδί των εφτά χρονών που άκουγε με δέος την ιστορία για "Τα Παιδιά" που κλείστηκαν στο πανεπιστήμιό τους και ρίξανε τη χούντα.

Υ.Γ. Το γαρύφαλλό σου δεν το άφησα τελικά σήμερα. Συγγνώμη. Για το δικό μου δε με πειράζει τόσο, επειδή το Πολυτεχνείο όπως βλέπεις το έχω μέσα μου. Με πιάνεις κι εσύ,ε; Έτσι μπράβο!