black n white.. only.

Ξύπνησε αγχωμένος. Πρώτη μέρα δουλειάς – πώς να μην αργήσει.. Γυμνός όπως ήταν σηκώθηκε, έφτιαξε μηχανικά τον καφέ του, άναψε ακόμα πιο μηχανικά ένα τσιγάρο και προσπάθησε να συνειδητοποιήσει ότι ξύπνησε. Άνοιξε το λαπτοπ παράλληλα, έτσι για να χαζέψει καμιά είδηση μαζί με το τσιγάρο και τον καφέ. Και είδε το μέιλ. Το άνοιξε και το στομάχι του μαγκώθηκε. Αυτόματη αντίδραση. Άρχισε να διαβάζει.

«Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια μπερδεμένη πολιτεία ζούσαν ο V και ο Λ. Τυχαία, μια μέρα συνάντησαν ο ένας τον άλλον. Χαμογέλασαν και μέρα με τη μέρα, άρχισαν χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουν να χτίζουν ένα σπίτι. Δεν τους φάνηκε εύκολο, από τις πρώτες κιόλας μέρες. Ο καιρός ήταν βροχερός, οι γείτονες καχύποπτοι, τα υλικά ακριβά, άσε που δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν στο πώς ήθελαν να είναι το σπίτι τους ακριβώς. Άλλο είχε στο μυαλό του ο V, άλλο ο Λ. Είχαν μαζέψει υλικά για το σπίτι τους από παλιότερα σπίτια, από το πατρικό τους, από σπίτια που ποτέ δεν έγιναν σπίτια ή από τα απομεινάρια παλιών σπιτιών. Μιας και δεν είχαν κάποιον έμπειρο αρχιτέκτονα να τους βοηθήσει στο σχέδιο ή εργολάβους να τους καθοδηγήσουν στο χτίσιμο, συχνά διαφωνούσαν. Έβαζαν τα υλικά το ένα πάνω στο άλλο, άλλοτε ενθουσιασμένοι, άλλοτε κουρασμένοι, μερικές φορές χωρίς καν να συζητήσουν για το πώς θα ήταν καλύτερο να τοποθετηθούν. Το σπίτι παρόλο που φορές φορές έμπαζε, ιδίως τις χειμωνιάτικες νύχτες - είχε με τον καιρό αρχίζει να γίνεται όμορφο. Μέσα και έξω. Ο V και ο Λ περνούσαν καλά στο σπίτι, γελούσαν, έκαναν βόλτες, μαγείρευαν.. Έκαναν προσπάθειες να βελτιώσουν την επικοινωνία τους. Κάποιες φορές όμως τσακώνονταν. Εκείνες τις φορές, οι γείτονες από τα διπλανά σπίτια άκουγαν τον V και τον Λ να γκρεμίζουν κομμάτια του σπιτιού τους, ακόμα και να τα πετάνε ο ένας στον άλλον. Κάποιοι προσπάθησαν να τους εξηγήσουν ότι τα κομμάτια που πετούσαν ήταν κομμάτια του σπιτιού τους. Αυτού του σπιτιού που προσπαθούσαν τόσους μήνες να το χτίσουν μαζί. Εκείνοι, τίποτα. Είχαν αφήσει τον πόνο να γίνει θυμός και μετά από τόσο καιρό δυσκολεύονταν να βρουν ποιο συναίσθημα είχε έρθει πρώτο. Ωστόσο, μέσα από αυτές τις δοκιμασίες – που συχνά οι ίδιοι έβαζαν στους ευατούς τους χωρίς να το καταλαβαίνουν καλά καλά – το σπίτι είχε καταφέρει να αντέξει όχι μόνο στη βροχή και τον αέρα, αλλά και στις ζημιές του V και του Λ. Η τελευταία τους διαφωνία έληξε με τον V και τον Λ αγκαλιασμένους, με δάκρυα στα μάτια. Ήταν πάρα πολύ στεναχωρημένοι. Συζήτησαν ξανά και ξανά τις διαφορές τους. Ήρεμα κι έντονα. Συζήτησαν και τα αντικειμενικά εμπόδια που στο μεταξύ είχαν εμφανιστεί. Αυτή τη φορά οι γείτονες δεν τους άκουσαν. Ένιωσαν συναισθήματα σεβασμού για το σπίτι τους και δεν πείραξαν τίποτα. Και κατέληξαν στο ότι το σπίτι έπρεπε ή να μείνει μισοάδειο ή να το αφήσουν μισόχτιστο. Και έτσι τα βλέμματά τους απέφυγαν το σπίτι τους. Και εκείνοι πήραν το δρόμο της επιστροφής. Ο θυμός έφυγε και πήρε τη θέση του ο πόνος. Δικαιωματικά. Κι έμειναν από μακριά να κοιτάζουν το άδειο και μισόχτιστο σπίτι τους. Και να θυμούνται πώς ένιωθαν τότε που ζούσαν μέσα του. Και έτσι, ο πόνος έγινε το πρώτο υλικό που θα χρησιμοποιούσε ο καθένας τους στην επόμενη προσπάθεια να χτίσουν ένα σπίτι. Χωριστά όμως αυτή τη φορά».

Σκούπισε τα μάτια του. Το στομάχι ακόμα στη μέγκενη. Έπιασε το τηλέφωνο. Το άφησε αμέσως – σα να ηλεκτρίστηκε. Κοίταξε το ρολόι. Είχε ήδη αργήσει. Τα άφησε όλα όπως ήταν. Τον καφέ γεμάτο ακόμα, το τσιγάρο να καπνίζει στο τασάκι και το λαπτοπ να καίει. Ωραία ξεκινάει πάλι η σεζόν, σκέφτηκε και κατηφόρισε γρήγορα τα στενά των Εξαρχείων.