αιρετικές απόψεις περί ηθικής, μαζοχισμού, μικροαστισμού ..

πολλές προσλαμβάνουσες, αυτές τις μέρες.. "χρωστάω" ένα ποστ εμπνευσμένο από αυτήν την φωτογραφία στα Εξάρχεια στην roadartist, είχα διάφορες σκέψεις περί απώλειας μετά από δύο αναρτήσεις που διάβασα πρόσφατα, αλλά μια συζήτηση σήμερα βαθιά κι έξυπνη (από τις σπάνιες) σε συνδυασμό με ένα θέμα με το οποίο ασχολούμαι τελευταία επαγγελματικά με οδήγησαν αλλού.. αφέθηκα στη διεργασία που λέμε στη δουλειά μας κι έφτασα εδώ.

σκέφτομαι ότι αιωρείται μια μεταηθική.

βλέπεις ανθρώπους να προβάλλουν ένα μικροαστικό πρότυπο ως lifestyle (χωρίς βέβαια να το καταλαβαίνουν συνήθως), να αναπαράγουν στερεότυπα ηθικής που είχαν οι γονείς τους. και μάλιστα να τα υποστηρίζουν με σθένος έως και έπαρση. κι όλο αυτό συνδυάζεται με μια underground σεξουαλική ζωή προκλητική, «εναλλακτική», που δεν αρκείται στην ομοφυλοφιλία, αλλά περνάει εύκολα στο σεξουαλικό μαζοχισμό.
υπάρχει μια αντίφαση, αν με πιάνεις. μπορεί να γίνει επικίνδυνο. επειδή είναι σα να τρέχει κανείς ταυτόχρονα με δύο ταχύτητες. από τη μία υπάρχει ένα ηθικίστικο φαίνεσθαι, αδιαφοροποίητο, που προφανώς μας πάει πίσω σε κοινωνικό επίπεδο κι από την άλλη μια προσπάθεια υπόγειας διαφοροποίησης, μια τάχα μου απελευθέρωση, που τελικά είναι απλά ένα αντίβαρο στο μικροαστισμό.
η εικόνα του παππού με το βασιλιά και το σκρίνιο (που λέει κι ένας φίλος), το σωστό και το λάθος της μαμάς, οι Τούρκοι είναι κακοί, οι φυλακισμένοι μαλάκες και η ορθοδοξία σώζει. ψευτοηθική οικογενειακή.
τι κάνει έναν άνθρωπο να την υιοθετήσει όμως; παρόλο που τελικά τον πιέζει; άλλοι λένε ότι αρκεί η βλακεία. άλλοι ότι βολεύεται κανείς – μιας και δεν χρειάζεται να διαφοροποιηθεί σε συνειδητό επίπεδο, δεν χρειάζεται να παλέψει για τίποτα, να κοιτάξει μέσα του για να βρει κάτι άλλο, διαφορετικό, κρατάει το ήδη δοσμένο, το εύκολο, αφού άλλωστε περιλαμβάνει αφορισμούς και θέσφατα.
όταν βλέπεις με έπαρση κι απαξίωση ό,τι έχεις μάθει πως δε χωράει στην ηθική της μαμάς, αυτό προϋποθέτει ότι έχεις βρεις έναν τρόπο να χωράς εσύ. και χωράς όταν είσαι ατσαλάκωτος. όταν δεν φαίνεσαι «ανήθικος». αρκεί να φαίνονται οι άλλοι.
η αντίφαση αυτή όμως γεννά μια γνωστική ασυμφωνία, πιέζει. η πίεση κάπου πρέπει να διοχετευτεί. κάπως πρέπει να διαχειριστεί κανείς τις ενοχές του – γιατί αν μη τι άλλο στην ηθική της μαμάς δε χωράει η ομοφυλοφιλία.
εκεί μπαίνει το σεξ. η μαζοχιστική πρακτική, λοιπόν, μπορεί άνετα να παίζει το ρόλο της τιμωρίας που πηγάζει από αυτή την εσωτερική αίσθηση ενοχής. ή μια άλλη άποψη είναι ότι η τάση στο σεξουαλικό μαζοχισμό μπορεί να είναι μια προσπάθεια δραπέτευσης από τον εαυτό. γιατί τελικά υπάρχουν ακόμα μερικοί άνθρωποι που θεωρούν το σεξ ξεκομμένο από την υπόλοιπη ζωή τους. ότι δεν έχει προεκτάσεις. ότι υποδύονται ρόλους και είναι άλλοι την ώρα του σεξ κι άλλοι την υπόλοιπη μέρα. η επίγνωση της πραγματικότητας, η υιοθέτηση μιας ηθικής που δεν χωράει τους ίδιους που την φέρουν, είναι δυσάρεστη, δύσκολη στη διαχείριση, αδύνατη κατά τη γνώμη μου.

εύλογα το άτομο ωθείται στο να δραπετεύσει από αυτήν, άλλωστε η απώλεια του ελέγχου το απελευθερώνει από τη δυνατότητα να παίρνει αποφάσεις. από την ευθύνη του εαυτού του. όπως ακριβώς δεν πήρε την ευθύνη της διαφοροποίησής του και της διαμόρφωσης της δικής του ηθικής, αλλά υιοθετεί την μικροαστική ηθική που βρήκε έτοιμη – που δεν έχει χώρο για αυτόν.

μακριά από μένα οποιαδήποτε κριτική στην οποιαδήποτε σεξουαλική πρακτική. αντιθέτως. είμαι κι εγώ μέσα σε αυτές όπως οι περισσότεροι από εμάς.

αλλά ποτέ δεν θα πω ότι έτσι γουστάρω, γιατί απλά έτσι γουστάρω. είμαι από τους ξυνούς, καταθλιπτικούς, μίζερους τύπους που πιστεύουν ότι πάντα υπάρχει ένα γιατί από κάτω. κι ας μη μας αρέσει.

κι αν ξεδίπλωσα συλλογισμούς στο μυαλό μου για το θεματάκι αυτό, είναι επειδή είδα αυτή τη "δραπέτευση" γύρω μου και δεν μπορούσα να καταλάβω πως λειτουργούσε, γιατί υπήρχε. και κυρίως γιατί με ενοχλεί πάντα αυτή η μικροαστική ηθική. η ηθική του βγάζω τον άλλον μαλάκα, ανήθικο κλπ για να εξυπηρετήσω την ατσαλάκωτη, ηθική εικόνα που έχω για μένα.

την καλησπέρα μου!