ΕΡΩΤΑΣ
«Όλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ' τον εαυτό τους»
να γίνω άλλος μέσα από σένα, να γδυθώ εμένα μαζί με τα ρούχα μου, να φορέσω εμένα με κάτι από σένα
Να σε μάχομαι στα ίσια, δεμένη απάνω σου, διαλύοντας το "εγώ" μου στο "εσύ", να σου κλέβω ανάσες, για να γεννιέμαι ξανά
«δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε»
σύγκρουση, πόνος, εγωισμός, πώς θα σε φορέσω αν δε σε γδάρω πρώτα;
Να με κατέχεις, έτσι όπως ποτέ δεν με κατείχαν… Τα νύχια μου να γράφουν το "σε θέλω"! Να με τρως και να σε κομματιάζω.
«σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι»
αβοήθητος μπροστά στον έρωτα, βλάκας, χλεύη των φίλων, ναι! εχθροί όμως ή.. μαζί;
Χωρίς άλλοθι, χωρίς δικαιολογίες, γυμνοί από λογική και σωφροσύνη, απέναντι, αντίθετοι, ανόμοιοι, μα και μαζί. Μαζί σου Αίμα μου!
«βγάλανε μια κραυγή»
εμείς, μ' ακούς;
Στα μάτια κοίτα με! Στα μάτια… Τώρα!
«σαν ναυαγοί, που, λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα»
αναλαμπή, λίγο πριν σε χάσω, βλέπω τον παράδεισό μας - εσύ;
Κράτησε με! Σώσε με! Θα βυθιστώ μαζί σου. Δεν υπάρχει τόπος που να θέλω να υπάρξω Δίχως Σου…
«κάπου μακριά.»
όσο μακριά, μπορώ ναρθώ, εσύ μου το μαθες
Αφού εγώ θα είμαι εκεί, κι εσύ εδώ…
«Κι όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους σα δυο μεγάλα ψαροκόκκαλα»
τι να μείνει άραγε από μας - σε ένα, δύο, δέκα χρόνια;
Δεν με νοιάζει το "μετά". Ο χρόνος μου τελειώνει ήδη… Έζησα!
«ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούργιου μάταιου πρωινού»
μία ανάμνηση ένα σκοτεινό πρωινό του Νοέμβρη; ή αυτό το φορεμένο "εμένα με κάτι από σένα";
Στη Μνήμη μου κοιμάσαι πάλι… Μέσα Μου. Δεν θέλω να ξέρω τίποτα…
υγ έρωτας, πόνος, χαρά, εγώ, εσύ.. μέσα μας, δίπλα μας, γύρω μας.. τα βιώνουμε ωστόσο ο καθένας διαφορετικά. η "γνωριμία" μέσα από τα λόγια μας - έστω μέσω της μπλογκόσφαιρας - μας παρότρυνε να μοιραστούμε σκέψεις, συναισθήματα, συνειρμούς.. κι αυτή η αλληλεπίδραση μας έσπρωξε σε μια κοινή ανάρτηση, με την ελπίδα το "δύο" να είναι πιο όμορφο από το "ένα". εκεί άλλωστε οδηγηθήκαμε διαβάζοντας τους στίχους του Τάσου Λειβαδίτη που στάθηκαν η αφορμή για αυτή την ανάρτηση..
madame de la luna
oblivion
16 comments:
μια αγάπη μικρή, μια ιστορία μικρή, μια ταύτιση μεγάλη
όμορφα λόγια, εμπνευσμένα και δυνατά...
:)
φιλιά βρόχινα...
μετατρέψατε την κιβωτό του Λειβαδίτη σε ,
οργασμό εικόνων.
άκρως απολαυστικό.
ότι καλύτερο.
για την ώρα τούτη.
σωτήριες οι λέξεις του.
μια σωστή κιβωτός.
οι εικόνες σας.
καλησπέρες.
από τους αγαπημένους ποιητές ο Λειβαδίτης, αγαπημένη και η ανάρτηση :) τα φιλιά μου
Η συνεργασία απέδωσε πάρα πολύ καλά...όμορφη ιδέα και κείμενο...
EPESTREFE KAI PERNE ME...AAAAAAAA...KAVAFIS...ASXETO?
Εξαιρετικοί και οι δυο σας..και το τραγουδι της Τανιας εκπληκτικο επισης.. Παντα τετοια, να το ξανακανετε.. :) Φιλακια !
μην σταματάτε. την φωτιά της ψυχής
Συνδέσατε τον αγαπημένο μου ποιητή με την τωρινή μου κατάσταση. Αν και σε πολλά πράγματα διαφέρει αυτή η κατάσταση το πλαίσιο είναι ίδιο. Και με κάνατε και δάκρυσα. Γιατί αυτό που διάβασα ήταν ποίηση.
Καλησπέρα
το τραγούδι..με καθήλωσε....ΤΟ ΘΕΛΩ ΚΙ ΕΓΩ!!!αυτήν την εκτέλεση....θα μου το στείλεις, ε?
thanx....σε φιλώ...για όλα...
Πολύ όμορφο....
:-)))
χαίρομαι πολύ που σας άρεσε το αποτέλεσμα της συνεργασίας μας.. μας φάνηκε μια καλή ευκαιρία να "επιστεγαστεί" με αυτό τον όμοφο τρόπο όλη αυτή η (χαοτική ώρες ώρες για μένα) αλληλεπίδραση που ζούμε ως μπλόγκερς. και ακόμα μια ευκαιρία να νιώσουμε το συναίσθημά μας να συναντιέται με τα λόγια του Λειβαδίτη! τα οποία με καθηλώνουν κάθε φορά που τα διαβάζω.. ευχαριστούμε για τα σχόλια! :) την καλησπέρα μου σε όλους!
αποτέλεσμα που αξίζει να το διαβάζουμε, να το ακούμε, να το ζούμε, να το ζείτε.
για κάτι τέτοιες στιγμές αξίζει όλο αυτό εδώ.
αυτήν η αλληλεπίδραση, η επικοινωνία, η συν-ένωση που έχουμε ανάγκη.
με τον συν-άνθρωπο.
άγγιγμα. συναίσθημα. ψυχή.
η φωτιά της.
να καίει πάντα μέσα σας.
μέσα μας.
καλό ξημέρωμα
Διεκδικώντας το δικό μου κομμάτι μέσα στην ανάρτησή σας, συγκινήθηκα.
Δύο πάντα καλύτερα από ένας.
Η ανάρτησή σας, τρανή απόδειξη.
Μη σταματάς.
το βλέμμα σου φορώ κι αλλάζω..
τα λέει όλα.
όταν υπάρχουν λόγια δικά μας μοναδικά..
δεν σταματώ!
άλλωστε όσο μακριά, μπορώ ναρθώ, εσύ μου το μαθες..
Πανέμορφο το πάντρεμα και το κολάζ σας!
Post a Comment