μα δεν είχα ποτέ πρόβλημα με τις κυριακές. όχι, ούτε με τη βροχή.
με το πατρικό μου; σιγά, τι μου φταίνε κι αυτοί. κάθε άλλο, πιο ήρεμη σεζόν δεν θυμάμαι να έχουμε περάσει.
τότε; γιατί αυτό το αβοήθητο σήμερα;
σα να σκάσανε όλα τα άγχη και οι έννοιες μαζί.
τι θα γίνει με τη δουλειά; θα'χω δουλειά από Γενάρη;
κι αν έχω, θα συνεχίσω να βουλιάζω στη ρουτίνα της επειδή είναι σταθερά (αλλά λίγα) τα λεφτά;
κι αν δεν έχω, θα μπορώ να συντηρώ σπίτι και γραφείο;
πότε θα ξεμπερδέψω με το γραφείο γαμώτο; τόσο καιρό σημειωτόν. βουνό μου φαίνεται, γαμώ τα έπιπλά μου και τους χρωματικούς συνδυασμούς.
μες στο δεκέμβρη ομιλίες, συνέδρια, καμία προετοιμασία εγώ, θα μου σκάσει τελευταία στιγμή το άγχος και δεν θα'χω τι να το κάνω, γιατί δεν κάθομαι να τα κοιτάξω;
κι αυτα τα ρημαδοβιβλία που αγόρασα πότε θα τους ρίξω μια ματιά;
κανα χειμωνιάτικο να πάρω πρέπει, άνοιξα τη ντουλάπα σήμερα, λες και ζω στη μοζαμβίκη, τίγκα στο κοντομάνικο.
κάνω καράφλα άραγε; γιατί αυτό που είπε η μικρή σαν του μπαμπά έχουν γίνει τα μαλλιά σου πίσω δε μου ακούστηκε πολύ καλό;
δε θέλω να γίνω ο πατέρας μου - αυτός άλλωστε τρέχει με όλα και τα καταφέρνει, εγώ μέσα στην εκκρεμότητα είμαι. ουυυφ..
μεγαλώνω;
και περιμένοντας το τρένο, έβλεπα τη γόπα μου να γίνεται μούσκεμα από τη βροχή κι είχα χαθεί. και με έβλεπα να απαντάω σε όλους ότι οκ, κουλ, όλα καλά μωρέ, να με τη δουλειά είναι λίγο περίεργα αλλα γενικά είμαι σε προσαρμογή και θα δείξει. αλλά χαλαρά.
ε όχι. παίζε εσύ τον χαλαρό κι ωραίο, να έρθει μια κυριακή στο πατρικό σου να σου σκάσει το αβοήθητο παιδί κατακούτελα και μετά να αναρωτιέσαι μήπως φταίει η βροχή ή τα λόγια του παπά.
ακούω συνέχεια για ευθύνη, μοναξιά, ενηλικίωση, αυτονόμηση.. και τα λέω κι εγώ.
να κλείσω παράθυρα και κουρτίνες, κινητά και δίχτυα και να κάτσω στο σκοτάδι, χωρίς τις ευθύνες και τις οδηγίες και τις δουλειές και τα πλάνα..
και μετά να ξαναπώ στον εαυτό μου ότι όντως μοναχός σου τις βρίσκεις τις άκρες και κάπου καταλήγεις.
και να χαρώ που είμαι εδώ και σου μιλάω και μου λες όσα μου λες και για όσο είμαι εδώ κι εσύ εκεί είναι ωραία.
και τραβάμε το δρόμο μας όλοι - και κάπου βρισκόμαστε κάπου χανόμαστε, κάπου ακουμπάνε οι γραμμές μας, οι πορείες μας. κι είναι ωραία. κι αν δεν μας αρέσει ώρες ώρες, δεν τρέχει. έτσι είναι.
και τώρα θα πεταχτώ στο καφεκούτι, να δω δυο ανθρώπους που οι πορείες μας ήταν κοντά πριν από 10 χρόνια.. τώρα δα έσκασε το τηλεφώνημα.. τελειώνοντας την παράγραφο, όχι πες μου δεν είναι σα να σου κλείνει το μάτι η ζωή φορές φορές;
15 comments:
η ζωή το κλείνει πολλές φορές το μάτι, αρκεί να την πάρουμε χαμπάρι. Ελπίζω να περάσεις καλά σήμερα και όλα όσα σε απασχολόυν να πάρουν το δρόμο τους σιγά σιγά.
λοιπόν το ποστ μου άρεσε πολύ.. βέβαια με έβαλε και μένα σε σκέψεις (ειδικά αυτή η καράφλα είναι ζόρι).
άντε, καλή βδομάδα να χουμε
τυχερός αν είναι μόνο ένα κομμάτι αβοήθητο.
και εμείς εδώ θα είμαστε και θα σε ακούμε. για όσο αντέχεις. για όσο σου κλείνει το μάτι. να το κλείνουμε παρέα
Άκου. Μην τρομάζεις με τα ενδεχόμενα. Ούτε με τις εκκρεμότητες. Ζήσε τις στιγμές σου. Η στιγμή μας κλείνει το μάτι. Όχι η ζωή. Η ζωή είναι οι στιγμές μας όλες.
Και να ξέρεις ότι η πιο σέξυ απάντηση όταν σου κλείνουν το μάτι είναι το χαμόγελο.
mahler αν όντως παίρνω χαμπάρι όπως λες το κλείσιμο του ματιού θα πάρουν το δρόμο τους τα πράγματα, θέλω να πιστεύω! καλημέρα!
profylaktiko χαίρομαι που σ'αρέσε το ποστ - όσο για την τριχόπτωση, δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι δεν συνδέεται με όλες αυτές τις έννοιες!
tovene ωραίο πράγμα η παρέα είτε στο κλείσιμο του ματιού είτε στις υπόλοιπες στιγμές! καλημέρα!
brainwaves όντως τρομάζω με τα ενδεχόμενα.. είναι αυτός ο φόβος μήπως δεν πάνε τα πράγματα όπως πρέπει ή όπως θέλω.. μάλλον πρέπει να αφεθώ στη στιγμή και να χαμογελάσω, έχεις δίκιο! αλλά αυτό το αβοήθητο κομμάτι μου χρειάζεται κάποιον να του το υποδείξει ώρες ώρες! σε φιλώ!
Ζηλεύω τους ανθρώπους που λένε "έχει ο Θεος" και το πιστεύουν...
Δυστυχώς.. εγώ είμαι άθεη... και τραβάω τα ίδια αγχη με σένα...
Μακάρι όλα να στρώσουνε....
:-)))
μέρα είναι θα περάσει...
:)
...ξέχασα να σου πω ότι λατρεύω το τραγούδι αυτό!!
Με ταξιδεύει... μακριά... μακριά...
κάποιες φορές το αγχος και η αβεβαιοτητα για το μέλλον, μας κάνουν να είμαστε ακόμη πιο υπεύθυνοι απένταντι στον εαυτό μας και το κοινωνικό έργο που παράγουμε στην κοινωνία...Δεν χρειάζεται αυτό να σε ανησυχεί.Αλλά να σε κάνει να νιώθεις χαρούμενος που μέσα απο αυτές τις σκέψεις σου ξεχωρίζεις απο τα ''πτώματα'' και τα ''ψάρια'' της κοινωνίας που ζούμε.Η συγκρότηση των σκέψεων μας και γενικότερα του εαυτού μας για αυτά που θέλουμε να κάνουμε μπορεί να μας κάνει να ''πνιγόμαστε'', αλλά αυτό είναι που μας οδηγεί σε ένα καλύτερο αυριο για σένα και τους γύρω σου.Ο προγραμματισμός, οι θετικές σκέψεις, και το χαμόγελο, νομίζω πως είναι τα βασικά συστατικά για να ''ξεμπλοκάρεις''.
O προγραμματισμός, οι θετικές σκέψεις, το χαμόγελο και τα ηρεμιστικά το βράδυ.
Ωραίο κείμενο oblivion...
τι πιο ωραιο οταν γραφεις αυτα να σκαει τηλ για ποτο ?
τι πιο ωραίο λοιπόν...
από την ίδια τη ζωή.
τις στιγμές της.
τις ματιές που μας κλείνει.
τα άγχη, τα τρεχάματα, τις σκέψεις, τις πορείες, τις γραμμές.
τι πιο όμορφο από τους ανθρώπους.
ένα καφέ με φίλους.
μια κουβέντα με έναν άγνωστο.
ένα μήνυμα στο μπλογκ σου.
ένα τραγούδι που μας ταξιδεύει.
είναι όμορφη η ζωή.
αρκεί να την εκτιμήσουμε.
με ή χωρίς θεό.
μα με αγάπη.
και ανθρωπιά.
καλό ξημέρωμα.
καλή τρίτη.
:)
με χαμόγελο.
και θετική σκέψη.
Τι αριστουργηματικό κείμενο...
τίποτα δεν είναι τυχαίο, τελικά. Έχουν δίκιο οι σοφοί. Το κάθε τι έρχεται την κατάλληλη στιγμή -για να πιάσει τόπο. Μέσα μας.
Και για να μας κλείσει ενθαρρυντικά το μάτι.
Σ΄ αγαπώ και νιώθω απαίσια που έχω τόσο καιρό να σε δω...
τα φιλιά μου...
Post a Comment