Κάποια βράδυα καπνίζοντας στο μπαλκόνι κοιτάζω τα φώτα της μαρίνας.Ακούω τους ήχους της πόλης.Ένα αυτοκίνητο πέρασε.Άλλο ένα.Το βουητό από το κλιματιστικό του απέναντι.Αυτό τον καιρό τα γεγονότα, τα πρόσωπα περνάν από δίπλα μου, από πάνω μου και εξαφανίζονται.Δεν αφήνουν σημάδια.Εκτός από ένα...κάπου μακριά.Πίνω λίγο νερό.Ζεστό αυτό το καλοκαίρι.Δεν έχω κανένα να με πιστέψει και κανένα να πιστέψω.Κάθομαι.Ακόμα κοιτάω τα φώτα της μαρίνας.Ένας σκύλος γαυγίζει.Κουράστηκα.Λέω να πάω για ύπνο.
2 comments:
Την περασμένη βδομάδα παίζοντας μπουγέλο με μια μεγάλη παρέα κάπου σε ένα εξοχικό σπίτι σε μια διάθεση παλιμπαιδισμού χτύπησα το πόδι μου. Όχι σοβαρά. Κάτι σαν μικρό σκίσιμο. Δεν πονάει πλέον, αλλά όταν πονάει αστραπιαία ο συνειρμός που κάνει το μυαλό μου είναι εκείνο το βράδυ που έπαιζα σαν δεκάχρονο. Με αφορμή το σημάδι, λοιπόν. Έτσι δεν αφήνουν τα πάντα σημάδια πάνω μας; Μια γνωριμία, ένας άνθρωπος, μια βραδιά, ένας έρωτας, ένας θάνατος, ένα φιλί, μία συζήτηση, ένα νεύμα, μια εικόνα, όλα.. Και αυτό που θυμόμαστε μπορεί να μην είναι πάντα συνειδητό. Αλλά, τι διάολο; Λογικά αν το δεις, όλα δεν αφήνουν πάντα κάτι μέσα μας και πάνω μας; Όπως τα όνειρα, που δεν τα θυμάσαι πάντα, αλλά κάθε πρωί έχεις μια αίσθηση ότι κάτι καινούριο γράφτηκε μέσα σου το βράδυ που πέρασε..
Ακόμα και τα πιο άσχημα όνειρα αφήνουν κάποιες φορές ωραία γεύση το επόμενο πρωί.
Post a Comment