Να παίξουμε συγκρουόμενα, μωρό μου;

Είναι τελείως γοητευτικό. Ξαφνικά, ανοίγει ένα παράθυρο. Μισάνοιχτο.

Και συνειδητοποιώ ότι το μυαλό μου είναι περιορισμένο.

Ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος να σκεφτώ.

Υπάρχει κι άλλος τρόπος να αντιληφθείς τα πράγματα, τις σχέσεις, τους τσακωμούς, τα φιλιά, τα χάδια, την ένταση. Τον έρωτα. Καταρρέει το οικοδομήμα μέσα στο μυαλό μου, που έφτιαξα με τόσο κόπο τόσα χρόνια, ενισχύοντας το εγώ μου και απορρίπτοντας όσες οπτικές δε με βόλευαν. Και στη θέση αυτού του οικοδομήματος, του άκαμπτου και μονοκόμματου, έρχεται ένα καινούριο. Πιο δύσκολο να χτιστεί απ' ό,τι το προηγούμενο. Γιατί; Γιατί αυτό πια πρέπει να το χτίσω λαμβάνοντας υπόψιν μου και τον τρόπο του άλλου. Να συνθέσω, λοιπόν. Να μην κρατήσω μόνο ό,τι μου κάνει. Πιο δύσκολο αυτό το χτίσιμο. Και πιο αργό. Ίσως και πιο επώδυνο και επισφαλές.

Είναι κέρδος όμως. Γιατί ξαφνικά, δυο τρία χρόνια πριν τα τριάντα, καταλαβαίνω, νιώθω ότι μπορώ να είμαι δίπλα σου, όσες διαφωνίες και να έχουμε. Για όσα θέματα κι αν διαφωνούμε. Καταλαβαίνω, νιώθω ότι η σύγκρουση δεν είναι απαραίτητα μόνο κάτι κακό. Και δεν αρκεί από μόνη της για να φύγω από κόντα σου, για να μας χωρίσει, όπως έκανα ως τώρα. Μπορεί να γίνει και μέσον που θα μας ενώσει.

Με γοητεύει, λοιπόν, όλα αυτό. Κυρίως, γιατί ξαφνικά με άφησα να νιώσω, να βιώσω ότι μπορώ να γίνω πιο ευέλικτος, πιο λάσκα, να δεχτώ ότι τα πράγματα, η ζωή, οι σχέσεις δεν είναι μόνο έτσι όπως τις αντιλαμβάνομαι εγώ ως τώρα. Σε ευχαριστώ.