Friday 18 July 2008

self-trapped

Πάλι. Άργησε να ξυπνήσει. Μισή ώρα αργότερα στη δουλειά.

Ε, και; Πόσο γρήγορα να περπατήσει άλλωστε κανείς στην Ομόνοια..

Ζέστη – λιγότερη σήμερα.


Κάποια στιγμή του πέρασε από το μυαλό στη δουλειά αυτή η γαμημένη σκέψη.


Πόσο εύκολα αυτό-παγιδεύεται κανείς;

Πόσο εύκολα δηλαδή περιορίζει το «χώρο δράσης» του;

Το πεδίο σκέψης του, ίσως.

Αυτή είναι η δουλειά σου. Αυτό είναι το γραφείο σου. Αυτή είναι η σχολή σου. Αυτό είναι το αντικείμενό σου.

Αυτό είναι το σπίτι σου. Αυτή είναι η πόλη σου.

Αυτή ήταν η σχέση της ζωής σου. Αυτό ήταν το καλύτερο γαμήσι. Αυτός ήταν ο ανεκπλήρωτος έρωτάς σου.

Αυτή είναι η ζωή σου.

Κι αν δεν είναι μόνο αυτά;

Κι αν αυτά είναι όσα πρόλαβες; Ή σε όσα έμεινες; Ή όσα νόμιζες ότι ήταν;

Τότε ποια είναι τα άλλα;


Το βλέμμα ανοίγει. Φτάνει ως τον Υμηττό.

Κι όμως. Έτσι νομίζει. Φτάνει πιο πέρα. Πιο πίσω, πιο βαθιά.

Αρκεί να το καταλάβει.





Θυμήθηκε τις περιόδους της ζωής του που βρέθηκε μπροστά σε μια αρχή – εσκεμμένα και μη.

Τότε το βλέμμα σα να έφτανε πιο πέρα. Να ήταν πιο ανοιχτά τα μάτια τότε άραγε;


Το λεωφορείο το μεσημέρι άργησε μισή ώρα.


Όση είχε καθυστερήσει το πρωί να φτάσει στο γραφείο.


Κι αυτός έμεινε να κοιτάζει τα δύο κινεζάκια πάνω στη μοτοσικλέτα του μπαμπά..


Και μπαίνοντας επιτέλους στο λεωφορείο θυμήθηκε το στίχο του Μιχάλη Κατσαρού:


«Αντισταθείτε σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι και λέει: καλά είμαι εδώ».

Κι αφού φόρεσε τα ακουστικά, έκλεισε τα μάτια.

22 comments:

predo said...

Καταρχάς φίλε μου oblivion πολύ ωραίο κομμάτι διάλεξες ( είναι το αγαπημένο μου). Αφού λοιπόν ο ήρωας της ιστορίας σου νοιώθει συμβιβασμένος γιατί δεν τον "βάζεις" να κάνει μια αλλαγή στην ζωή του? Όπως να ανοίξει μια δικιά του δουλειά ( σχετικό με αυτό που σπούδασε) και να παλεύει για κάτι δικό του...Μικρός ειναι ακόμα!!!! Λέω εγώ τώρα (όπως λέει και ένας αγαπημένος μου φίλος...

mahler76 said...

ο συμβιβασμός μας με όσα έχουμε και κυρίως όσα δεν μπορούμε να έχουμε μπορεί κάλλιστα να μας εγκλωβίσει. Τώρα για το πώς απεγκλωβίζεται κάποιος μη με ρωτάς, ακόμα το ψάχνω...

ProFyLaKtiKo said...

σε κάποια σημεία ταυτίστηκα. απλά μάλλον δε μπορούμε σε όλες τις φάσεις της ζωής μας να κοιτάμε μπροστά... υπάρχει και η αγρανάπαυση. που είναι καλή όσο διαρκεί το κατάλληλο διάστημα...

billzouk said...

Ο ανθρωπος αρχικα αρεσκεται να βολευεται σε μια κατασταση, μετα απο καποιο καιρο (αυτο εξαρταται απο τον καθενα) βαριεται. Αλλοι τοτε προχωρουν ακολουθωντας την προτροπη του ποιητη κι αλλοι μενουν εκει που ειναι, κατα την γνωμη μου απο φοβο για το αγνωστο.
Εγω πιστευω οτι δεν υπαρχει τιποτα πιο ωραιο, απο το να προχωρας και να εξελισεσαι. Αυτο προσπαθω να κανω παντα. Δεν ειναι ολα ροδινα, αλλα αξιζει στο τελος τον κοπο.

tovenito said...

με προβλημάτισες τώρα. νομίζω πως υπάρχουν πολλά θέματα. να μην συμβιβάζεσαι, να κάνεις όνειρα, να μην προσκολλάσαι στο παρελθόν. δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί κάποιος να τα πετύχει όλα αυτά. είναι μέσα στη φύση μας να φοβόμαστε και να εξιδανικεύουμε καταστάσεις.
υγ. καταπληκτικός ο στίχος

apos said...

Συμφωνώ με τον blizouk.
Συμφωνώ όμως και μαζί σου oblivion, με την τελευταία κίνηση: ακουστικά στα αυτιά και μάτια κλειστά.

etalon said...

...σα να περιγραφεις τον κρουμ. ιδιες οι ζωες που θελουν κι ομως ολοι με καποιο τροπο αντιστεκομαστε

σπανιότερα ανθίζουμε

κι ας εχει 36c ...

etalon said...
This comment has been removed by the author.
oblivion said...

καλημέρα καλημέρα!

μ'αρέσει πολύ αυτή η διάδραση του προβληματισμού μεταξύ μας.
κι από κάθε απάντηση ανακαλύπτει κανείς μια πτυχή διαφορετική.
και πάει το βλέμμα πιο πέρα, πιο βαθιά.

ευχαριστώ!

υγ χτες το "κουκλόσπιτο" -αν και σκηνοθετικά το ήθελα εναλλακτικότερο- άνοιξε ένα ακόμα παράθυρο για το βλέμμα. η ατάκα της πρωταγωνίστριας "ή η κοινωνία έχει δίκιο ή εγώ" συνόψισε πολλές σκέψεις μου..

aKanonisti said...

Το μόνο όριο είναι ο φόβος...
Αμα κανέίς τον ξεπεράσει μπορεί να ζήσει και να απολάυσει τα πάντα χωρίς καν να ταξιδέψει ή να κάνει σημαντικές αλλαγές...
Τα όρια νομίζω πως βρίσκονται στο πως βιώνει κανεις την ζωή του και όχι στο τι δραστηριότητες περιλαμβάνει το βιογραφικό του...

mahler76 said...

Egώ θα πάω την Πέμπτη αλλά ήδη έχω ακούσει τα καλύτερα λόγια.

oblivion said...

akanonisti: δε μίλησε κανείς για βιογραφικό, ωστόσο είτε το θέλουμε είτε όχι η δουλειά που κάνει ο καθένας από μας είναι επιλογή μας και ως τέτοια κάτι δείχνει -και μας χαρακτηρίζει..

mahler76: ανυπομονώ να ακούσω κριτική -να διασταυρώσουμε απόψεις.. ξέρεις!

the boy with the arab strap said...

καθε ενας τραβαει το δρομο του αλλος μενει στο σπιτακι του ,αλλος τα παραταει ολα και κανει τα δικα του , αλλα οι περισσότεροι συμβιβαζονται ζουν για να τους χρησιμοποιεί το σύστημα .

Anonymous said...

Καλησπέρα και από μένα. Ψάχνοντας γενικά κάτι το εναλλακτικό συχνά χάνουμε και αυτό που έχουμε. Δεν είναι πάντα το εναλλακτικό ευχάριστο. Σαγηνευτικό είναι αλλά όχι πάντα ευχάριστο.

Δεν λέω να κάτσουμε στα αυγά μας αλλά μεγάλοι άνθρωποι είμαστε να ζήσουμε όπως θέλουμε. Αν πάλι δεν γίνεται τότε όρθωσε ανάστημα και ψάξε τί φταίει και όχι εναλλακτική ζωή.

Ελπίζω να μην κούρασα για πρώτο σχόλιο.

Nikos M. said...

...μπορει να τραγουδά κι αυτό

http://www.youtube.com/watch?v=zd5UMFnS0SE

"i wish i could give you something else"

Madame de la Luna said...

Ήξερα, απ' όταν διάβασα το σχόλιο σας, ότι εδώ θα βρω πολλά κοινά με μένα. Και δεν εννοώ μόνο το "Αντισταθείτε", ούτε το ότι έχω κι εγώ το ρεκόρ αναβλητικότητας, ούτε το ότι δεν οδηγώ, ούτε το ότι λατρεύω τις καλές παραστάσεις, ούτε το ότι λάτρεψα το κείμενο σας για την αλήθεια, ούτε... ούτε... Είναι κάτι παράπανω απ' όλα αυτά. Αλλά ξέρετε, ποτέ δεν μου άρεσαν οι ορισμοί, οπότε μια καλησπέρα μόνο θα σας αφήσω απ' το Φεγγάρι μου, μέχρι να τα ξαναπούμε... Αλήθεια, χάρηκα...

χ.ζ. said...

Oblivion...καθάρισε τα γυαλιά. Το βλέμμα τώρα φτάνει ακόμα πιο πέρα.

Mailo® said...

Τα λέει όλα... «Αντισταθείτε σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι και λέει: καλά είμαι εδώ».

Τυχεροί όσοι το καταφέρνουν !!!

Leviathan said...

oti de mas aresei to allazoume...pote den einai arga...kalo sou vradi..filia :)

oblivion said...

κρασί&νερό: συμφωνώ, δεν ξέρω μόνο πόσο συνειδητά συμβιβαζόμαστε ή πόσο παρασυρόμαστε γιατί αυτό έχουμε μάθει ως το "κανονικό", το "σωστό"..

island: όντως αν το εναλλακτικό είναι αυτοσκοπός, μπορεί να βρεθείς ανθρακωρύχος στο Βέλγιο απλά και μόνο γιατί έψαχνες το εναλλακτικό. στην περίπτωση αυτού του ποστ όμως, το θέμα είναι πόσο ενήμεροι είμαστε του πως θέλουμε να ζήσουμε, σε πρώτη φάση.

nikos m.: καταπλητικό το βίντεο, ό,τι ακριβώς έλειπε από το ποστ! ευχαριστώ και καλώς ήρθες!

madame de la luna: χαίρομαι πάντα όταν ανακαλύπτω τέτοιες ομοιότητες μέσα από αυτήν την αλληλεπίδραση των μπλογκς, καλωσορίσατε λοιπόν και με το καλό να σας ξαναδούμε!

χ.ζ.: δεν βρίσκω το μαντηλάκι προς το παρόν, μόλις ευκαιρήσετε περάστε τό μου σας παρακαλώ!

mailo: ;-)

leviathan: το ποτέ δεν είναι αργά έχει ευτυχώς μια ελπίδα μέσα, νασαι καλά!

predo said...

Πώς είναι τώρα ο ήρωας της ιστορίας σου?

oblivion said...

ο ήρωας της ιστορίας θα πάει διακοπές εντός ολίγου, αλλά κοίτα να δεις - ξέχασε την βαλίτσα με τις ευθύνες στο σπίτι! διάολε! οπότε η συνέχεια στο επόμενο! με συγκινεί το ενδιαφέρον σου πάντως..