...αλλά τι;

Με ενοχλεί το politically correct στη συζήτηση για το aids. Όπως βέβαια και για τόσα άλλα. Ξέρουμε πάρα πολύ καλά να μιλάμε με ευχολόγια. Στην πράξη; Θυμάμαι πόσο αιρετικά κι οργισμένα μιλούσα για το τι κάνουμε εκτός του να είμαστε τυπικά σωστοί στα λόγια, σε συζητήσεις πάνω από καφέδες και τασάκια τα χρόνια της σχολής. Τότε ήταν που αποφάσισα να επιλέξω ως θέμα της διπλωματικής μου το πώς διαχειρίζεται κανείς την οροθετικότητά του. Το aids ως τότε μου φαινόταν ακαδημαϊκή συζήτηση, δεν αφορούσε τη ζωή μου. Και ήθελα να έχω επαφή με όλο αυτό, να αποκτήσει εικόνα και φωνή, να με αφορά. Οι «συνεντεύξεις» με τους φορείς ήταν από τις εμπειρίες που με έκαναν σοφό – τις ανακαλώ ακόμα και σήμερα, κι ας έχουν περάσει παραπάνω από πέντε χρόνια. Βαριέμαι να μιλήσω με στερεότυπα και να πω πως πρόκειται για ανθρώπους σαν κι εμένα κι εσένα, θεωρώ ότι απευθύνομαι σε νοήμονες, οπότε αυτά είναι περιττά. Επίσης βαριέμαι να πω ότι ούτε στιγμή δεν ένιωσα φόβο, απειλή κλπ.

Νομίζω ότι το μόνο που θέλω να προσθέσω σε όλα όσα έχουμε διαβάσει κι ακούσει για το aids, είναι κουβέντες που μου έμειναν αποτυπωμένες. Από τότε. Θυμάμαι τον Τ. ο οποίος μιλώντας για το στιγματισμό, το ρατσισμό απέναντι στους οροθετικούς, μου είχε πει ότι «όταν είσαι πούστης και έχεις και aids, για αυτούς είσαι δυο φορές πούστης».. Θυμάμαι τον Β. να ανακαλεί την αίσθησή του εκείνης της εποχής που δυστυχώς δεν έχει αλλάξει ακόμα στα μυαλά πολλών – κυρίως ετεροφυλόφιλων – ότι «το aids για μένα ήταν μέχρι την Ομόνοια τότε, όχι στα Εξάρχεια..». Θυμάμαι το Φ. χαμογελαστό να υποστηρίζει με πάθος ότι «όποιος ασχολείται με την αρρώστια ασχολείται και η αρρώστια με αυτόν, είναι αμοιβαία τα αισθήματα», υποστηρίζοντας ότι από τότε που το πήρε απόφαση και δεν μεμψιμοιρούσε ένιωθε καλύτερα με τον εαυτό του.. Και δε μπορώ να ξεχάσω τον Σ. όταν περιέγραφε με τον πλέον «γλαφυρό» τρόπο τον φόβο για το ίδιο του το σώμα, εξαιτίας της άγνοιας.. «στην αρχή ήθελα να τραβήξω μαλακία και μου ερχόταν ότι έπρεπε να βάλω προφυλακτικό..» .

Θα σας αφήσω με ένα τραγούδι που γυρόφερνε στο κεφάλι μου όσο έγραφα αυτές τις γραμμές και με κάποιες λέξεις μιας καθηγήτριάς μου στη σχολή.

..Ανεμπόδιστα λοιπόν αναδύεται ο φόβος. Ο αρχέγονος φόβος απέναντι σε αυτή την ανατρεπτική σύζευξη του έρωτα και του θανάτου.. το ερώτημα του Rilke παραμένει ανοιχτό: «κάτι πρέπει να κάνουμε για το φόβο. αλλά τι;».. Φ.Τ.

υγ το γεγονός ότι αναφέρω μόνο τα αρχικά του ονόματος της καθηγήτριάς μου ακολουθεί τη γραμμή του ποστ πιο πάνω, έτσι, για να μη χάσω το σαρκασμό μου (και την πολιτική μου ορθότητα).. ;)
υγ2 στο ερώτημα του Rilke νομίζω ότι απαντάω σιγά σιγά..