η δική μου πραγματικότητα

Θυμώνω πολύ αυτές τις μέρες.

Θυμώνω με μας.

Με όσους κλείνονται σπίτι τους και διατηρούν επαφή με τη ζωή στην Αθήνα μέσα από την τηλεόρασή τους. Για πόσα χρόνια ακόμα θα διαμορφώνουμε άποψη για τα πράγματα με βάση τα συμφέροντα των ιδιοκτητών των καναλιών και τον λαϊκισμό των δημοσιογράφων;

Ο φόβος στην πρώτη γραμμή.

Πριν κατέβω στο Σύνταγμα χθες, παρακολουθούσα να αναπαράγεται για άλλη μια φορά η εικόνα του πανικού.. τα κανάλια μιλούσαν για πυροβολισμούς από ΜΑΤατζήδες, έδειχναν πλάνα από συλλήψεις στο Σύνταγμα, μιλούσαν για δακρυγόνα σε περαστικούς.. ναι, δεν αμφιβάλλω ότι έγιναν όλα αυτά, αλλά δεν έγιναν μόνο αυτά.

Εύκολη η παγίδα του πανικού, εύκολο το να επικεντρωθούμε στους κακούς αναρχικούς ή ακόμα ακόμα στους εγκάθετους του παρακράτους που καταστρέφουν και να γυρίσουμε σελίδα.

Σε κάθε περίπτωση, το ελάχιστο χρέος και η ελάχιστη ευθύνη όλων μας αυτές τις μέρες είναι να δούμε την ουσία. Που μας αφορά.

Οι καταστροφές και το πλιάτσικο, ο θυμός και η οργή, είναι το σύμπτωμα.

Το σύμπτωμα μιας πολιτείας που δεκαετίες τώρα αγνοεί το λαό.

Άρα, όποιος σκέφτεται στοιχειωδώς έξυπνα μπορεί να καταλάβει ότι αντιμετωπίζοντας το σύμπτωμα, η "νόσος" θα επανέλθει.

Η ουσία είναι ότι μεγάλη μερίδα της κοινωνίας έχει αποξενωθεί από την πορεία της οικονομίας - προσπαθεί να επιζήσει με 700 ευρώ στην καλύτερη περίπτωση ή βλέπει τα εργασιακά του δικαιώματα να εξανεμίζονται, ενώ παράλληλα παρακολουθεί από τον καναπέ του τα δις να πηγαινοέρχονται, ανεξαρτήτως κόμματος διακυβέρνησης

Αυτό το κομμάτι της κοινωνιάς έχει αποξενωθεί και από την πολιτική αντιπροσώπευση, νιώθει κανείς συμμέτοχος για δέκα λεπτά κάθε τέσσερα χρόνια και τον υπόλοιπο καιρό παρακολουθεί ανήμπορος τους τηρητές των νόμων να τους παραβιάζουν χωρίς καμία επίπτωση.

Η αποξένωση αφορά και την πολιτισμική ενσωμάτωση: στα παιδιά που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ελλάδα, που έχουν ολοκληρώσει το λύκειο στην Ελλάδα, το κράτος αρνείται την ελληνική ιθαγένεια στα 18 τους, τους αρνείται την ταυτότητά τους και τα βγάζει με το ζόρι στο περιθώριο.

Σε αυτή την αποξένωση και το περιθώριο ζούμε οι περισσότεροι.

Απλά, δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα - βολεύει να βλέπουμε ως περιθώριο τους ταραξίες και τους μετανάστες, μας ανεβάζει στα μάτια μας αυτή η σύγκριση.

Εγώ αρνούμαι να υπηρετήσω το φόβο και τον πανικό. Όπως αρνούμαι να ξεχάσω τι μας οδήγησε ως εδώ.

Γιαυτό ήμουν έξω χθες. Και το θέμα μου δεν ήταν ο ένας κακός μπάτσος ή ο ένας κακός αναρχικός.

Ας ακούσουμε την οργή μας, ας καταλάβουμε ποια ματαίωση την γέννησε δεκαετίες τώρα και ας δούμε σιγά σιγά την ελπίδα.

Εγώ πάντως την είδα στα μάτια όσων ήμασταν χθες στο Σύνταγμα, πρόσωπο με πρόσωπο με τους ΜΑΤατζήδες, σε μια ειρηνική αλλά συμβολική διαμαρτυρία, που το λιγότερο που έκανε ήταν να σκοτώσει το φόβο μέσα μας.