ψηλαφίζοντας την οργή (και άλλα δαιμόνια)

Η antifa των Εξαρχείων αιτιολογεί τα κίνητρά της.

Η οργή ως συναίσθημα - αντίδραση σε όσα ζούμε καθημερινά είναι σχεδόν δεδομένη πια.

Το πλέον χαρακτηριστικό και πρόσφατο παράδειγμα είναι η μαζική οργή που εκδηλώθηκε πέρσι το καλοκαίρι με αφορμή τις πυρκαγιές.

Μαζική οργή, η οποία εκφράστηκε τόσο στο επίπεδο του μικρόκοσμου του καθενός μας αλλά και σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.

Η εκδήλωση της οργής σε μαζικό επίπεδο φαίνεται να είναι ένα από τα ζητούμενα στις μέρες μας.

Η συλλογικότητα με τον παραδοσιακό ορισμό της όπως εκδηλωνόταν στη γειτονιά, στην πλατεία του χωριού, ακόμα και στις αλάνες, έχει ξεφτίσει πια εκ των πραγμάτων. Η αναζήτηση μιας νέας μορφής συλλογικότητας διαγκωνίζεται με τον τρόπο ζωής μας σήμερα.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το διαδίκτυο προσφέρεται για κάτι τέτοιο, είτε μέσω των μαζικών προωθήσεων e-mails είτε μέσω των πλατφόρμων κοινωνικής συναναστροφής είτε μέσω των sites συλλογής υπογραφών.

Αλλά ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, η ασφαλιστική δικλείδα αφορά την μεταφορά αυτής της συλλογικότητας στον «πραγματικό κόσμο», στο δρόμο, στην καθημερινότητά μας, στις διαπροσωπικές μας σχέσεις.

Ένα πρόσφατο επιτυχημένο τέτοιο παράδειγμα ήταν η περσινή μαζική σιωπηλή διαδήλωση στο Σύνταγμα για τις πυρκαγιές.

Σε αυτήν την περίπτωση, μια μορφή συλλογικότητας που ξεκίνησε ως έκφραση οργής του καθενός από μας σε επίπεδο μικρόκοσμου, ενισχύθηκε και οργανώθηκε από το διαδίκτυο και εκδηλώθηκε σε κοινωνικό επίπεδο και εκτός διαδικτύου.

Η συγκυρία της διεξαγωγής των εκλογών του Σεπτέμβρη συνέβαλε ώστε αυτή η συλλογική έκφραση οργής να εκφραστεί και σε πολιτικό επίπεδο.

Ο κόσμος έδειξε λοιπόν την οργή του. Δεν έμεινε ούτε στον καναπέ του ούτε στον υπολογιστή του. Και φάνηκε η ανάγκη του να ενώσει το συναίσθημά του με το συναίσθημα του διπλανού του και να το κάνει αισθητό, να το «ακούσουν» όσο περισσότεροι γίνεται.

Έτσι αποφεύγουμε τη ματαίωση.

Επανερχόμενος στο σύνθημα στον τοίχο του περιφερειακού του Στρέφη, μοιάζει πολύ σημαντικό βήμα σήμερα ακόμα ακόμα το να αναγνωρίσουμε την οργή μας ως συναίσθημα. Και να μην την θάψουμε.

Είναι πολύ εύκολο να κουκουλώσουμε την οργή μας.

Είτε γιατί δεν μας αρέσει ως συναίσθημα. Είτε γιατί φοβόμαστε τους εαυτούς μας όταν τους βλέπουμε οργισμένους. Είτε γιατί έχουμε συνηθίσει να νιώθουμε αβοήθητοι και μόνοι και προτιμάμε να την αποφεύγουμε από το να την εκφράζουμε και να ματαιωνόμαστε που τίποτα δεν αλλάζει.

Η οργή του καθενός μας ζητά και χρειάζεται όντως το χώρο της μέσα μας.

Είναι δικιά μας. Κομμάτι του εαυτού μας κι αυτή.

Και τελικά, φαίνεται ότι όταν μάθουμε πώς να τη διαχειριζόμαστε δημιουργικά ή πώς να την μοιραζόμαστε, τότε πάμε ένα βήμα πιο πέρα.