Friday 27 June 2008

έτσι.. επώδυνα κι υποσυνείδητα..

..μη με ρωτάς γιατί πονώ τα μάτια σου όταν κοιτάζω

Σηκώθηκε από το κρεβάτι αργά. Για λίγο πέρασε από το μυαλό του η χθεσινοβραδινή τους εικόνα. Την έδιωξε. Ή προσπάθησε, τουλάχιστον. Αυτή ήταν η απόφασή του, άλλωστε. Έσυρε τα πόδια του μουρμουρίζοντας κάτι απροσδιόριστο σε επιθετικό τόνο. Καφές, τσιγάρο, ήλιος από το παράθυρο, ζέστη από τον ήλιο, laptop, ραδιόφωνο, εφημερίδες, mail, κανα blog, δεύτερο τσιγάρο. Θυμήθηκε την εκδρομή στην Πάργα. Και τη βόλτα στο Στρέφη. Και τον τσακωμό στα γενέθλιά του. Και την πρώτη φορά που βρεθήκανε. Και την πρώτη φορά που τον είδε να σπάει. Και την τελευταία φορά που είδε το αυτοκίνητό του να απομακρύνεται. Και τα νεύρα που είχε τη μέρα που μάλωσαν για το pride. Και την πρώτη φορά που κατάλαβε ότι είχε ερωτευτεί το χαμόγελό του. Τότε συνειδητοποίησε ότι τελικά δεν προσπαθεί να διώξει τις εικόνες. Ότι μαζοχιστικά(;) τις σπρώχνει να κατασκηνώσουν στο μυαλό του. Και προσπάθησε πάλι να τις διώξει, αυτή τη φορά ανοίγοντας νέα καρτέλα με τίτλο "Siemens: σκάνδαλο μπλε και πράσινων κόκκων". Μάταια. Σκέφτηκε για άλλη μια φορά πόσο είχε αλλάξει μέσα από όλη αυτή την αλληλεπίδραση. Εντυπωσιακά. Και μάλιστα χωρίς καλά καλά να το καταλάβει. Γι' αυτό και είχε αντισταθεί στην αλλαγή. Υποσυνείδητα. Κι επώδυνα. Η ζωή μας προλαβαίνει, σκέφτηκε. Μας διαψεύδει κιόλας ενίοτε. Τέταρτο τσιγάρο. Θόρυβος από αεροπλάνα. Ένα σκούρο γκρι καφέ χρώμα πάνω από το βουνό απέναντι. Φωτιά.. Άνοιξε mail, νέο μήνυμα. Ραδιόφωνο, Τάνια. Νιώθει το χέρι του πάλι στο λαιμό του, όπως τότε που την είδαν μαζί. Γράφει.. ας αφήσουμε τις αποφάσεις προς το παρόν - πάντα μας δυσκόλευαν άλλωστε - κι ας αφεθούμε στη ζωή, θα μας εκπλήξει, είτε επιβεβαιώνοντας είτε διαψεύδοντάς μας.. καλημέρα. Αποστολή. Κλείνει απότομα το laptop. Σβήνει το τσιγάρο. Και μουρμουρίζει ξανά, κλείνοντας την πόρτα πίσω του. Σα να έσβησε η φωτιά, προς το παρόν τουλάχιστον.

βαθιά κρυμμένο μυστικό το βλέμμα σου φορώ κι αλλάζω..

5 comments:

ProFyLaKtiKo said...

Ο τίτλος σου νομίζω πως τα λέει όλα : "Επώδυνα και υποσυνείδητα"...

Αν και νομίζω πως κάποιες φορές απλά δεν έχουμε τη δύναμη να προχωρήσουμε, να αφήσουμε πίσω το επώδυνο, και γιαυτό τα χρεώνουμε στο μαζοχισμό, και στο υποσυνείδητο

καλή μέρα σου έυχομαι και καλό ΠΣΚ

tovenito said...

θα μπορούσα να είχα γράψει αυτό το κείμενο. με κάλυψες και με ορισμένες λέξεις ή καταστάσεις τρόμαξα από την ταύτιση

oblivion said...

profylaktiko: συμφωνώ, αλλά για να βρούμε τη δύναμη να προχωήσουμε πρέπει να έχουμε καταλάβει και προς τα πού προχωράμε, αν θέλουμε να προχωρήσουμε, πώς θέλουμε κοκ αυτό είναι που κάνει υποσυνείδητη την διαδικασία, πιστεύω..

tovene592: εγώ πάλι συνήθως χαίρομαι όταν υπάρχουν τέτοιες ταυτίσεις!

Καλημέρα καλημέρα!

hnioxos said...

Καλησπέρα, όμορφο ποστ! Σε ορισμένα πράγματα ταυτίζομαι μαζί σου. Αλήθεια πώς να αφήσεις τις αποφάσεις που περιμένουν να παρθούν εδώ και τώρα και να ζήσεις τη ζωή; Πώς να αφεθείς στη γοητεία και τον κίνδυνο του αγνώστου που δεν μπορείς να ελέγξεις;
Πάντοτε αυτά ήταν ερωτήματα που με ταλαιπωρούσαν. Και δεν μπορούσα να δώσω πειστικές απαντήσεις. Πάντως πέρα από την "ορατή" ζωή, που είναι και αυτή με την οποία ταυτιζόμαστε στα μάτια των άλλων, των "παρατηρητών" μας, υπάρχει και μια άλλη ζωή, ίσως πιο σημαντική από την ορατή, που δεν μένουν ίχνη της παρά μόνο αν γίνουν κι αυτά ορατά πχ μέσω ενός ποστ σαν αυτό εδώ!

oblivion said...

Όταν όμως αναγνωρίζουμε αυτήν την αόρατη ζωή και την κάνουμε σκέψεις, λέξεις και προτάσεις, τότε αποφασίζουμε πιο εύκολα και πιο αξιόπιστα - κατά τη γνώμη μου. Γιατί τότε ερχόμαστε αντιμέτωποι με το βαθύτερο συναίσθημά μας, το "αόρατο" όπως λες κι εσύ έτσι όμορφα hnioxe.. αα κι ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!