έτσι.. επώδυνα κι υποσυνείδητα..

..μη με ρωτάς γιατί πονώ τα μάτια σου όταν κοιτάζω

Σηκώθηκε από το κρεβάτι αργά. Για λίγο πέρασε από το μυαλό του η χθεσινοβραδινή τους εικόνα. Την έδιωξε. Ή προσπάθησε, τουλάχιστον. Αυτή ήταν η απόφασή του, άλλωστε. Έσυρε τα πόδια του μουρμουρίζοντας κάτι απροσδιόριστο σε επιθετικό τόνο. Καφές, τσιγάρο, ήλιος από το παράθυρο, ζέστη από τον ήλιο, laptop, ραδιόφωνο, εφημερίδες, mail, κανα blog, δεύτερο τσιγάρο. Θυμήθηκε την εκδρομή στην Πάργα. Και τη βόλτα στο Στρέφη. Και τον τσακωμό στα γενέθλιά του. Και την πρώτη φορά που βρεθήκανε. Και την πρώτη φορά που τον είδε να σπάει. Και την τελευταία φορά που είδε το αυτοκίνητό του να απομακρύνεται. Και τα νεύρα που είχε τη μέρα που μάλωσαν για το pride. Και την πρώτη φορά που κατάλαβε ότι είχε ερωτευτεί το χαμόγελό του. Τότε συνειδητοποίησε ότι τελικά δεν προσπαθεί να διώξει τις εικόνες. Ότι μαζοχιστικά(;) τις σπρώχνει να κατασκηνώσουν στο μυαλό του. Και προσπάθησε πάλι να τις διώξει, αυτή τη φορά ανοίγοντας νέα καρτέλα με τίτλο "Siemens: σκάνδαλο μπλε και πράσινων κόκκων". Μάταια. Σκέφτηκε για άλλη μια φορά πόσο είχε αλλάξει μέσα από όλη αυτή την αλληλεπίδραση. Εντυπωσιακά. Και μάλιστα χωρίς καλά καλά να το καταλάβει. Γι' αυτό και είχε αντισταθεί στην αλλαγή. Υποσυνείδητα. Κι επώδυνα. Η ζωή μας προλαβαίνει, σκέφτηκε. Μας διαψεύδει κιόλας ενίοτε. Τέταρτο τσιγάρο. Θόρυβος από αεροπλάνα. Ένα σκούρο γκρι καφέ χρώμα πάνω από το βουνό απέναντι. Φωτιά.. Άνοιξε mail, νέο μήνυμα. Ραδιόφωνο, Τάνια. Νιώθει το χέρι του πάλι στο λαιμό του, όπως τότε που την είδαν μαζί. Γράφει.. ας αφήσουμε τις αποφάσεις προς το παρόν - πάντα μας δυσκόλευαν άλλωστε - κι ας αφεθούμε στη ζωή, θα μας εκπλήξει, είτε επιβεβαιώνοντας είτε διαψεύδοντάς μας.. καλημέρα. Αποστολή. Κλείνει απότομα το laptop. Σβήνει το τσιγάρο. Και μουρμουρίζει ξανά, κλείνοντας την πόρτα πίσω του. Σα να έσβησε η φωτιά, προς το παρόν τουλάχιστον.

βαθιά κρυμμένο μυστικό το βλέμμα σου φορώ κι αλλάζω..