αμήχανα χαμόγελα..

Η συνάντησή τους μόλις είχε τελειώσει. Βαρύ συναίσθημα. Κι ακόμα πιο βαρύ μιας και η έκφρασή του πρέπει να είναι περιορισμένη. Σπάνια είχε αντιμετωπίσει στη δουλειά κάτι τέτοιο. Να φεύγει κάποιος ή κάποια από το γραφείο και να μην έχει που να πάει. Και αυτός να μην μπορεί να τον/την βοηθήσει. Η ιστορία κλασική. Για τα δεδομένα της δουλειάς. Κακοποίηση από τον σύζυγο. Σωματική, ψυχολογική, λεκτική. Καταπίεση. Ξύλο. Απαγορεύσεις. Μοναξιά. «Δεν έχω κανέναν.» «Ήρθα στην Ελλάδα όταν τον γνώρισα κι άφησα πίσω μου μια ζωή για να ζήσω μια καλύτερη, αλλά..» Είχε μια περίεργη γοητεία αυτή η γυναίκα. Ξανθά μαλλιά, γαλάζια μάτια, την φαντάστηκε προς στιγμήν να μαγειρεύει παραδοσιακά γλυκά της πατρίδας της, να βγάζει την ποδιά και να φιλάει το μωρό της. Χαμογελαστή. Και μέσα στην κρίση, τώρα, χαμογελούσε που και που. Αμήχανα, αλλά χαμογελούσε. Της υποσχέθηκε να κάνει ό,τι μπορεί το συντομότερο. Έψαξε στα χαρτιά του. Συνειδητοποίησε ότι μόνο τέσσερα καταφύγια υπήρχαν αυτή τη στιγμή στην Αθήνα. Δηλαδή μάξιμουμ 70 θέσεις. Πήρε τηλέφωνο σε όλα. Με την ιδέα ότι αυτή η γυναίκα θα κοιμόταν πάλι στα σκαλιά της εκκλησίας, πείσμωνε ακόμα πιο πολύ. Η απάντηση ήταν ίδια από όλους «δεν υπάρχει άδειο κρεβάτι, δυστυχώς». Παραλίγο να βγάλει το θυμό του, σε αυτές τις φωνές στην άλλη άκρη του τηλεφώνου, αλλά σκέφτηκε ότι την ίδια δουλειά κάνουν, δεν είχε νόημα. Δε φταιν αυτοί. Φταίει ότι αυτή η γυναίκα ατύχησε σε μία χώρα που δεν προβλέπει πολλά πράγματα για όσους ατυχήσουν. Σε ένα κράτος που δεν έχει ενοχές που δε μπορεί να βοηθήσει τους πολίτες του να μη χάσουν την αξιοπρέπειά τους. Δεν υπάρχει πρόνοια, όντως. Τα κρούσματα της ενδο-οικογενειακής βίας και του trafficking είναι πολλαπλάσια των θέσεων σε καταφύγια και ξενώνες. Οπότε; Οπότε για όσους περισσεύουν, το κράτος λυπάται αλλά δε μπορεί να κάνει τίποτα. Ματαίωση. Απελπισία για τη γυναίκα που θα κοιμηθεί πάλι στο δρόμο, επειδή αν γυρίσει σπίτι της θα κινδυνεύει η ζωή της. Απόγνωση και για τον ίδιο, που δε μπορεί να κάνει τίποτα. Μοναξιά. Και κάπου εκεί είναι που νιώθει ότι φταίμε όλοι. Κι αυτό που ονομάζουμε κράτος και πολιτεία που αδιαφορεί και σηκώνει τα χέρια ψηλά, λες και είναι αβοήθητη. Και εμείς επειδή δεν ξέρουμε τίποτα για όλους αυτούς τους ανθρώπους δίπλα μας, πολύ κοντά μας. Και όλοι μας, επειδή δεν κάνουμε τίποτα για αυτό. Δεν είναι δική μας δουλειά θα μου πεις. Κι όμως, είναι. Οτιδήποτε αφορά τον άνθρωπο δίπλα σου και του στερεί το δικαίωμα να ζήσει μια ζωή με τις ίδιες ελευθερίες και τα ίδια δικαιώματα με σένα, είναι και δική σου δουλειά. Με αυτές τις σκέψεις, γύρισε τα πάνω κάτω εκείνο το απόγευμα. Με την εικόνα και τις μυρωδιές των παραδοσιακών γλυκών εκείνης της μακρινής χώρας σφηνωμένη στο μυαλό του. Και με το χαμόγελο αυτής της γυναίκας να τον σπρώχνει να κάνει όντως ό,τι μπορεί. Και τελικά βρέθηκε ένα κρεβάτι, ως προσωρινή λύση, παράτυπα σχεδόν, έπρεπε να αναλάβει ο ίδιος την ευθύνη της παράκαμψης της γραφειοκρατίας. Την ανέλαβε, ανυπομονώντας να πάρει τηλέφωνο τη γυναίκα και να της ανακοινώσει ότι τα κατάφεραν..

ΥΓ Η γυναίκα με το αμήχανο χαμόγελο προτίμησε τελικά να κοιμηθεί κι απόψε στα σκαλιά της εκκλησίας. Αν πήγαινε στο καταφύγιο που βρέθηκε θα έχανε τη δουλειά της: τα ωράρια δεν συντονίζονταν και υπάρχει συγκεκριμένη ώρα που κλειδώνουν οι πόρτες του ξενώνα. Ματαίωση, πάλι. Καληνύχτα..