μια στιγμή όπου μια ολόκληρη γενιά παζαρεύει τα αυτονόητα
μια στιγμή όπου σαράντα χρόνια μετά το γαλλικό Μάη τα συνθήματα θα μπορούσαν να είναι τα ίδια
μια στιγμή όπου είναι μετέωρο ακόμα το ερώτημα αν κοιτάς τον άνθρωπο ή το σύνολο
μια στιγμή όπου νιώθεις ότι δεν χωράει ο 'Αλλος στην καθημερινότητά σου
μια στιγμή όπου ο ιδιωτικός χώρος και χρόνος είναι υπό αμφισβήτηση
μια στιγμή όπου τα πράγματα γύρω σου τρέχουν τόσο ώστε να μη μπορείς να τα επεξεργαστείς
μια στιγμή όπου όλα φαίνονται ανερμάτιστα
μια στιγμή όπου κινδυνεύει κανείς μιλώντας για αυτά να θεωρηθεί ρομαντικός ή ηλίθιος
αυτή τη στιγμή
ακόμα κι ένα απλωμένο ρούχο κάνει τη διαφορά σε ένα γκρι τοπίο - αρκεί να έχει χρώμα
ίσως επειδή φαίνεται παράταιρο..
3 comments:
Ενδιαφέρον post.
An Enemy of the People.
Henrik Ibsen
Για κάποιο λόγο, διαβάζοντας το post, μου γεννήθηκε ο συνειρμός.
δεν το έχω δει ή διαβάσει οπότε δε μπορώ να σχολιάσω.. ευχαριστώ πάντως!
Σαν να μην πέρασε μια μέρα... λες και αλλάζουν οι γενιές αλλά οι λίστες (που τόσο σ'αρέσουν) με τα όνειρα και τα δικαιώματα να παραμένουν ίδια. Άραγε εμεις θα είμαστε καλύτεροι με τη νέα γενιά που μας πλησιάζει?
Post a Comment