Το έργο το έχουμε ξαναδεί.
Η παρεμβατικότητα και η αδιακρισία των ΜΜΕ δεν είναι καινούριο φαινόμενο.
Ωστόσο, αυτό που ζούμε αυτές τις μέρες δεν το έχουμε ξαναζήσει έτσι ακριβώς.
Δεν έχουμε δει να μιλάει κανείς τόσο ανοιχτά για την ομοφυλοφιλία ενός δημοσίου προσώπου - έστω και μετά θάνατον - και πόσο μάλλον για συγκεκριμένες πρακτικές αναζήτησης του σεξ.
Κι ενώ παρατηρούμε τους πάντες να αναφέρονται ανοιχτά στην ομοφυλοφιλία του συγκεκριμένου ανθρώπου, στα στέκια, στα πάρκα, στους εφήμερους ερωτικούς συντρόφους, στο ψωνιστήρι, στο Πεδίον του Άρεως, στους μελαμψούς άνδρες και σε τόσα άλλα που θα τα έλεγε κανείς ταμπού ως τώρα, δεν βλέπουμε κανέναν να αναφέρεται στην κοινωνική διάσταση του θέματος.
Η απόδοση αιτίου μέχρι τώρα κυμαίνεται από το ρατσιστικό "όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες" μέχρι το ατομοκεντρικό "ήταν αυτοκαταστροφικός, είχε ροπή στις καταχρήσεις, ζούσε επικίνδυνη ζωή εκ πεποιθήσεως".
Ακόμα και οι πλέον αξιόλογοι σχολιαστές και οι πλέον αξιοπρεπείς εφημερίδες, αποφεύγουν να κάνουν μια βαθύτερη προσέγγιση του θέματος.
Είτε από άγνοια είτε επειδή δεν πουλάει είτε επειδή δεν τους αφορά.
Εμένα όμως με αφορά το Πεδίον του Άρεως και το Ζάππειο. Και η Πλατεία Αυδή και η Βικτώρια.
Γιατί αυτές οι ερωτικές πρακτικές δεν οφείλονται στην ψυχοσύνθεση ούτε στην προσωπικότητα κανενός Νίκου, κανενός Κώστα, Μανώλη κοκ
Γιατί ο συγκεκριμένος τρόπος ψωνιστηριού - που για κάποιους μπορεί να είναι και τρόπος ζωής - είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα.
Ένα κοινωνικό κατασκεύασμα που η άρχη του πάει πίσω σε εποχές όπου η ομοφυλοφιλία ήταν καταδικασμένη να είναι αόρατη.
Σε εποχές όπου δεν υπήρχαν δημόσιοι χώροι με ανεκτικότητα ή ακόμα καλύτερα αποδοχή για τους ομοφυλόφιλους.
Το ψωνιστήρι στο πάρκο, στα δημόσια ουρητήρια, στις σάουνες, στο ίντερνετ οψίμως είναι το κοινωνικό αποτέλεσμα του ρατσισμού, του στίγματος, της περιθωριοποίησης.
Και δεν είναι καθόλου δύσκολο όλη αυτή η στάση να γίνει μαθημένη αντίδραση και να καταλήξει στάση ζωής.
Φαίνεται αυτό και σήμερα ακόμα, όπου - χωρίς τα δικαίωματα των ομοφυλόφιλων να έχουν ακόμα κατοχυρωθεί - αν μη τι άλλο είναι μια ορατή κοινωνική ομάδα. Ακόμα και σήμερα πολλοί από τους ομοφυλόφιλους επιμένουν να παγιδεύονται σε πρακτικές άλλων δεκαετιών.
Αυτή λοιπόν είναι η απάντηση σε όσους θεωρούν ότι το γκέι πράιντ είναι μια υπερβολή και συμβάλλει στην γκετοποίηση.
Σε όσους θεωρούν ότι το αίτημα για γάμο είναι απλά μια πρόκληση.
Σε όσους θεωρούν ότι τα πάρκα αφορούν μόνο φτωχούς μετανάστες και αλκοολικούς μεσήλικες.
Όσο οι διπλανοί μας κλείνουν τα μάτια στην ύπαρξη των ομοφυλόφιλων και διαφωνούν με το να έχουν ίσα δικαιώματα (λες και είναι κάτι για το οποίο θα έπρεπε να ερωτώνται), τόσο θα γεμίζουν τα πάρκα. Και τα τσατ ρουμς.
Και καλώς ή κακώς τα πάρκα μας αφορούν όλους.
Γιατί στην τελική είναι ο πιο σκοτεινός χώρος ώστε να μη φαίνονται όλοι όσοι κρύβουν την ομοφυλοφιλία τους από τις γυναίκες, τα παιδιά, τους φίλους, τους γείτονές τους.
Με τις υγείες σας.
8 comments:
Μα άν ήταν γυναίκα η σύντροφός του να είσαι σίγουρος πως δε θα γινόταν καθόλου τέτοιος θόρυβος.
Όμως είναι αυτή η υποκρισία η χυδαιότητα και η προστυχιά της Ελληνικής κοινωνίας που της αρέσει να "αυνανίζεται" μπροστά στις τηλεοράσεις παρακολουθώντας όλες αυτές τις "εμετικές" εκπομπές που ασχολήθηκαν με το θέμα.
Oblivion, ενώ συμφωνώ με την ουσία όσων λες θα ήθελα να προσθέσω ότι εκτός από τη συλλογική δράση (την οποία στηρίζω 100%), τα δικαιώματα κερδίζονται καθημερινά μέσα από τις ατομικές διεκδικήσεις καθενός είτε ομοφυλόφιλου είτε γυναίκας είτε μετανάστη είτε ατόμου με αναπηρία είτε μέλους οποιασδήπτε κοινωνικής ομάδας που φέρει την ταμπέλα "μεινοτική" (μη χέσω...). Για να καταποντιστεί ο ρατσισμός απαιτούνται δύο πράγματα, κατά την ταπεινή μου άποψη, visibility και διεκδίκηση, ώστε κανείς κερατάς να μην έχει τη μόνιμη καραμέλα-απάντηση "μα εγώ δεν ξέρω κανέναν από 'αυτούς', μόνο μια κουνιστή στο στρατό και μια αντρογυναίκα στο χωριό" ή "δεν έχω πρόβλημα με την ομοφυλοφιλία, αλλά δεν θέλω να εκτίθενται σε τέτοιου είδους συμπεριφορές τα παιδιά μου" ή "δεν ντρέπονται να προβάλλουν το lifestyle στην τηλεόραση". Ε όχι, λοιπόν, αφού έτσι απαντούν, τότε μια χαρά θα προβάλλεται και το gay lifestyle και θα εκτίθεται η νέα γενιά σε ομοφυλόφιλες πρακτικές (το ότι εκτίθενται στην Κελεκίδου και τη Χριστίνα Λαμπίρη δεν βλέπω να ενοχλεί κανέναν, ωστόσο...). Ειναι ο μόνος τρόπος να μην υπάρχει πια "θέμα" ομοφυλοφιλίας και να μην αναγκάζονται οι "κρυφοί" και οι "κρυφές" να βγάζουν τα μάτια τους στα πάρκα (με ό, τι κινδύνους αυτό συνεπάγεται), αλλά να αισθάνονται ισότιμοι με όλους τους υπόλοιπους και να μην ντρέπονται να πάρουν τον καλό τους/την καλή τους από το χεράκι και να πάνε να φάνε σε ένα εστριατόριο...
Sorry για την έκατση, αλλά το θέμα με έχει προβληματίσει ιδιαίτερα και χαίρομαι που δεν είμαι η μόνη.
Θα περνάω από το μπλογκ σας για καφεδάκι - αν θέτε κιόλα δηλαδή...
Mailo καλώς ήρθες! συμφωνούμε άπόλυτα - το μερίδιο της ευθύνης το έχουμε όλοι λίγο πολύ..
Tsok Χαρά μας να περνάς για καφεδάκι και φοντανάκι και κανα σουβλάκι αμα κάτσει - πως δε θέμε! Όσον αφορά την ατομική διεκδίκηση, προφανώς συμφωνούμε, αν και νομίζω ότι αυτή η στάση ζωής που περιγράφεις είναι απαιτούμενη προϋπόθεση της συμμετοχής σε συλλογικές δράσεις, όπως το πράιντ, το αίτημα για το γάμο κλπ - άρα και αυτονόητη. Πάντως μένει να γίνει πολλή δουλειά ακόμα και σε μας τους ίδιους -πρόσφατα άκουσα την ατάκα από γκέι φίλο "λένε οι στρ8 ότι είναι στρ8;εγώ γιατί να λέω ότι είμαι γκέι;"
Το έχω ακούσει αυτό κι εγώ άπειρες φορές από ubercool str8 ή και gay παιδιά, έως χωμένους στη ντουλάπα ή εξόφθαλμα ρατσιστές. Η μόνη απάντηση που μπορώ να δώσω είναι ότι πρέπει να το λες αγόρι μου/κορίτσι μου, γιατί αυτό που είσαι δεν αντιμετωπίζεται το ίδιο ούτε από τους ανθρώπους ούτε από την πολιτεία. Υπάρχει έλλειμμα δημοκρατίας. Έτσι απλά.
(Τον καφέ τον πίνω σκέτο, το φοντάν όπως να'ναι και το σουβλάκι συνήθως απ΄ όλα και διπλόπιττο - οκ?)
Έχεις δίκιο σε αυτά που λές, όμως μην περιμένεις ποτέ να γίνει σοβαρή συζήτηση απο την τηλεόραση για το θέμα αυτό. Γιατί αν γίνει τότε θα φανούν ξεκάθαρα οι κοινωνικές συμβάσεις που οδήγησαν σε αυτό και ακόμα χειρότερο για αυτούς που κριτικάρουν από τηλεάμβωνα, το πόσο "απλή" είναι η λύση του.
Το τρομερό δε, είναι πως σχολιάζουν με περισσή ικανοποίηση αν όχι ηδονή το πάθημα Σεργιανόπουλου, άνθρωποι εμφανώς ομοφυλόφιλοι, και γκόμενες γλάστρες που μέχρι μια μέρα πριν τον θάνατό του, ξελιγώνονταν στις εκπομπές τους με το πόσο γνήσιο αρσενικό και περιζήτητος γαμπρός ήταν ο ηθοποιός, για να τον κανιβαλίσουν την επομένη.
Αυτός είναι ο τηλεοπτικός πολιτισμός μας γιατί αυτός είναι και ο πραγματικός πολιτισμός μας.
συμφωνώ με όλους προφανώς - το θέμα είναι πως διεκδικούμε (ατομικά και συλλογικά) το να εκλείψει το έλλειμα δημοκρατίας και να αποκαλυφθούν οι κοινωνικές συμβάσεις που καταπιέζουν ετεροφυλόφιλους και ομοφυλόφιλους.. την καλησπέρα μου! α κι ένα διπλόπιττο στο 2 :)
τι ωραία photo!
Συμφωνώ απόλυτα με την προσέγγιση σου επί του θέματος. Όπως είπαν και οι προηγούμενοι, μην έχεις ελπίδες ότι θα γίνει κάτι σοβαρό και θετικό στην τηλεόραση γι' αυτό το θέμα.
Για μένα ο στόχος είναι εμείς να συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση και να οργανωθούμε καλύτερα σε συλλογικό (pride, πρωτοβουλίες μπλόγκερς, "γκέι" ψήφος στις εκλογές) και ατομικό επίπεδο (συζήτηση με φίλους και γνωστούς μας για το θέμα, είτε είμαστε out είτε όχι κτλ) , γιατί υπάρχει τεράστια άγνοια στους στρ8, αλλά πολλές φορές και σε μας τους ίδιους.
Ξέρεις πόσοι γκέι μου είπαν ότι δεν τους ενδιαφέρει η διεκδίκηση για το γάμο επειδή δε σκοπεύουν να παντρευτούν οι ίδιοι; Λες και ένα θετικό αποτέλεσμα δε θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε καλύτερη αντιμετώπιση των γκέι από την κοινωνία γενικότερα. Σε όλες τις άλλες χώρες πάντως που νομοθέτησαν γάμο ή συμβίωση αυτό συνέβη.
Post a Comment