πέρασα το πρωί, πριν τη δουλειά.
δεν είχε κόσμο, το μνημείο ήταν ήδη καλυμμένο με λουλούδια και στεφάνια.. είχα καιρό να μπω στο Πολυτεχνείο.
και μιας και συνέχισα περπατώντας την Πατησίων, σκέφτηκα ότι ίσως σήμερα να "παλεύουμε" με μια ατομική ευθύνη περισσότερο. ίσως αυτό να είναι το ζητούμενο. μιας και το συλλογικό όσο πάει γίνεται και πιο δύσκολο.
ίσως πάλι να είναι και παγίδα.. το κλείσιμο στον εαυτό, δεν ξέρω.
από μια γρήγορη αναγωγή σε μένα, στους γύρω μου, σε σένα εκεί κατέληξα όμως. ψάχνουμε να βρούμε την ευθύνη μας, να μετρήσουμε το κόστος, άλλος πιο ανώδυνα άλλος πιο συγκρουσιακά..
θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες, ξέρεις..
πέρσι δεν τήρησα το λόγο μου.. σήμερα ένιωσα σα να επανόρθωσα, έχω τους δικούς μου χρόνους, βλέπεις.. μ'άρεσε..
Λίγα γαρούφαλα απομένουνε στις γλάστρες
Στον κάμπο θα 'χουν κιόλας οργώσει τη γης
Ρίχνουν το σπόρο
Έχουν μαζέψει τις ελιές
Όλα ετοιμάζονται για το χειμώνα
Κι εγώ γεμάτος απ' την απουσία σου
Φορτωμένος με την ανυπομονησία των μεγάλων ταξιδιών
Περιμένω σαν αγκυροβολημένο φορτηγό
μέσα στην Προύσα
στίχοι: Ναζίμ Χικμέτ, Γιάννης Ρίτσος
μουσική: Μάνος Λοΐζος
10 comments:
Πρώτη φορά στον χώρο σου,
Μπήκα τυχαία και…με κράτησε η εξομολόγηση σου.
Είναι σκέψεις που φωλιάζουν μέσα μας την μέρα αυτή.
Τι κάνουμε αλήθεια για όλα αυτά;
Ευχαριστώ γιαυτό το άγγιγμα ψυχής….
Καλημέρα
...ένα χρόνο μετά τήρησες την υπόσχεσή σου.
Ο χρόνος είναι τόσο σχετικός. Και εμείς το ίδιο.
Θά 'θελα κι εγώ να μπορώ να ακουμπήσω ένα γαρύφαλλο σήμερα στο Ποολυτεχνείο...
Καλημέρα
πλεον το πολυτεχνείο ζει στην καρδιά αυτών που θέλουν να πράττουν με ευθύνη και συμμετοχή..
είμαι καλά στην απουσία μου..
ένα γαρούφαλλο εις μνήμην.
για να σκεφτούμε και να προβληματιστούμε.
για να κάνουμε αυτές τις περιβόητες αναγωγές που περιγράφεις.
πόσοι λόγοι δεν έχουν τηρηθεί.
πόσες υποσχέσεις έχουν ξεχαστεί.
κι εκείνοι δεν επανόρθωσαν ποτέ.
ατομική ευθύνη.
συλλογική ανευθυνότητα.
έτσι κάπως πιστεύω πως βαδίζουμε.
κι ο προορισμός...αβέβαιος.
καλό απόγευμα.
καλή εβδομάδα.
είτε πέρσι είτε φέτος, η ανατριχίλα που νιώθω κι εγώ είναι η ίδια. με ή χωρίς γαρύφαλλο
Ο προσωπικός χρόνος μετράει... πάντα....
:-))))
εκανες οτι ενιωσες, οποτε εκανες καλα..
καλημερες πολλες..
Όσο περνάν τα χρόνια όλο και λιγότερο (και λιγότεροι) ασχολούμαστε με αυτή τη φοβερή εξέγερση...
(ωραίο τραγούδι παίζει)
anastasia καλώς ήρθες.. στο ερώτημα τι κάνουμε για αυτά, αρχικά απαντάω τα ακούμε μέσα μας, κι έπειτα τα μοιραζόμαστε, αν θέλουμε με όσους θέλουμε και ίσως μας πάνε λίγο πιο πέρα..κάπου αλλού.. καλημέρα! :)
brainwaves μου αρέσει αυτό για το χρόνο που είναι σχετικός ..σκέφτομαι πόσο αλλάζει ο χρόνος μέσα μας, πόσο διαφορετική είναι η πραγματικότητα του καθενός μας στο πέρασμα του χρόνου.. καλημέρα και..μην ανησυχείς για το γαρύφαλλό σου!
sloboda καλημέρα στη Λευκάδα ..συμφωνούμε όπως ξέρεις! ;)
halias αβέβαιος ο προορισμός, λες ε; όσο επικεντρωνόμαστε στην ατομική ευθύνη, μπορούμε να ελπίζουμε στο βάθος να βρεθούν κι άλλοι "κοντά σε μας" και δεν ξέρεις ίσως τότε χτίσουμε μια (άλλης μορφής, ίσως) συλλογικότητα.. καλημέρα στα βόρεια!
tovene εκπλήσσομαι ευχάριστα που είμαστε αρκετοί τελικά στη γενιά μας που νιώθουμε αυτή την ανατριχίλα.. καλό σημάδι,ε; :)
akanonisti έτσι είναι λες; αν είναι έτσι, εγώ είμαι εντάξει με μένα! και με τους χρόνους μου! καλημέρα!
roadartist μέσα μου ένιωσα καλά.. άρα κάπως έτσι είναι.. έχει κάτι από αυτό που γράφεις στο τελευταίο σου ποστ, μόνοι μας τα βρίσκουμε όλα τελικά,ε; :) καλημέρα!
κώστα αν μη τι άλλο κάποιοι έστω και λίγο ασχολούμαστε, κάνουμε τις αναγωγές μας και ίσως μαθαίνουμε.. προσπαθούμε.. καλημέρα!
Post a Comment